Συγκριτική μελέτη της διόρθωσης της παραμόρφωσης του θωρακικού κλωβού σε χειρουργηθείσες σκολιώσεις, με συστήματα σπονδυλοδεσίας διαφορετικών γενεών

Abstract

Whether the thoracic cage deformity in adolescent idiopathic scoliosis (AIS) can be sufficiently treated with vertebral derotation alone, has been quite controversial. Our aim is to control the hypothesis that the rib cage deformity (RCD) may be adequately corrected when only vertebral derotation is applied. We studied patients treated with full pedicle screw systems (group A), hybrid constructs with hooks and pedicle screws (group B), and Harrington rod instrumentation (group C). No costoplasties were performed in the patients included in our study. Derotation was applied in groups A and B. The rib hump deformity was assessed on lateral radiographic studies by rib index (RI). Of the 72 patients that were finally included in our study, 30 patients (24 females and 6 males; mean age, 14.5 ± 2.2 years) were treated with a full pedicle screw system, 23 patients (19 females and 4 males; mean age, 13.8 ± 1.9 years) were treated with a hybrid construct, and 19 patients (16 females and 3 males; mean age, 14.3 ± 2 years) received the Harrington rod instrumentation. In all groups RI was significantly corrected after surgery. Before surgery no difference in RI was found among groups; however, after surgery RI was found significantly higher in group C as compared to groups A and B. The between-group analysis revealed that the correction of RI, and thereby the rib hump deformity correction, did not significantly differ among the three patient groups. In the second part of our study 31 patients were further assessed (total 103) to further investigate our hypothesis. Two groups were formed: group A / derotation with 74 patients (61 females and 13 males; mean age, 14.1 ± 2.4 years); and group B / no derotation with 29 patients (22 females and 7 males; mean age, 14.5 ± 2.1 years). Group A represented patients that were treated with full pedicle screw systems or hybrid constructs with hooks and pedicle screws whereas group B represented patients treated with Harrington rods. RI was significantly corrected after surgery in both groups. Before surgery no difference in RI was found among groups. RI was also here significantly greater in Group B after surgery. Whatsoever, the correction of RI, thereby the RCD correction, did not significantly differ again among groups. In conclusion, it cannot be suggested based on the present study that vertebral derotation alone can offer an adequate correction of the thoracic cage deformity. Further, the development of thoracic cage deformity and its degree of interdependence with the scoliotic spinal deformity has to be further investigated and assessed, as it seems that the thoracic deformity may not necessarily result directly from the primary vertebral deformity, thus questions can be further raised regarding scoliogeny per se.

Το κατά πόσον η παραμόρφωση του θωρακικού κλωβού στην εφηβική ιδιοπαθή σκολίωση (AIS) μπορεί να αντιμετωπιστεί επαρκώς μόνο με εφαρμογή χειρισμού αντιστροφής των σπονδύλων (derotation), έχει προκαλέσει αρκετές αντιπαραθέσεις. Στόχος μας είναι να ελέγξουμε την υπόθεση ότι η παραμόρφωση του θωρακικού κλωβού μπορεί να διορθωθεί επαρκώς όταν εφαρμόζεται μόνο αντιστροφή των σπονδύλων χωρίς ταυτόχρονη αφαίρεση πλευρών. Μελετήσαμε ασθενείς που αντιμετωπίστηκαν αποκλειστικά με συστήματα διαυχενικών βιδών (ομάδα Α), με υβριδικά συστήματα με άγκιστρα και βίδες (ομάδα Β) καθώς και με ράβδους Harrington (ομάδα Γ). Σε κανέναν από τους ασθενείς που περιλαμβάνονται στη μελέτη μας δεν πραγματοποιήθηκε αφαίρεση πλευρών. Στις ομάδες Α και Β εφαρμόστηκε αντιστροφικός χειρισμός. Η παραμόρφωση του θωρακικού κλωβού αξιολογήθηκε στις πλάγιες ακτινογραφίες μέσω του πλευρικού δείκτη (Rib Index - RI). Από τους 72 ασθενείς που τελικά περιλήφθησαν στη μελέτη μας, 30 ασθενείς (24 θήλεις και 6 άρρενες, μέση ηλικία 14,5 ± 2,2 έτη) αντιμετωπίστηκαν αποκλειστικά με συστήματα διαυχενικών βιδών, 23 ασθενείς (19 θήλεις και 4 άρρενες, μέση ηλικία 13,8 ± 1,9 έτη) αντιμετωπίστηκαν με υβριδικά συστήματα και 19 ασθενείς (16 θήλεις και 3 άρρενες, μέση ηλικία 14,3 ± 2 έτη) αντιμετωπίστηκαν με ράβδους Harrington. Σε όλες τις ομάδες το RI διορθώθηκε σημαντικά μετά την επέμβαση. Πριν από την επέμβαση δεν βρέθηκε διαφορά στο RI μεταξύ των ομάδων. Ωστόσο, μετά την επέμβαση το RI βρέθηκε σημαντικά υψηλότερο στην ομάδα Γ σε σύγκριση με τις ομάδες Α και Β. Η ανάλυση μεταξύ των ομάδων παρ' όλα αυτά αποκάλυψε ότι η διόρθωση του RI, και κατ' επέκταση της παραμόρφωσης του θωρακικού κλωβού, δεν διέφερε σημαντικά μεταξύ των τριών ομάδων ασθενών. Στο δεύτερο μέρος της μελέτης μας, 31 ασθενείς αξιολογήθηκαν επιπλέον (σύνολο 103) για να διερευνήσουμε περαιτέρω την υπόθεσή μας. Σχηματίστηκαν δύο ομάδες: ομάδα Α / derotation με 74 ασθενείς (61 θήλεις και 13 άρρενες, μέση ηλικία 14,1 ± 2,4 έτη) και ομάδα Β / no derotation με 29 ασθενείς (22 θήλεις και 7 άρρενες, μέση ηλικία 14,5 ± 2,1 έτη). Η ομάδα Α αντιπροσώπευε ασθενείς που αντιμετωπίστηκαν αποκλειστικά με συστήματα διαυχενικών βιδών ή με υβριδικά συστήματα με άγκιστρα και βίδες, ενώ η ομάδα Β αντιπροσώπευε ασθενείς που αντιμετωπίστηκαν με ράβδους Harrington. Το RI διορθώθηκε σημαντικά μετά την επέμβαση και στις δύο ομάδες. Πριν από την επέμβαση δεν βρέθηκε κι εδώ διαφορά στο RI μεταξύ των ομάδων. Το RI ήταν επίσης σημαντικά μεγαλύτερο στην ομάδα Β μετά την επέμβαση. Παρ' όλα αυτά, η διόρθωση του RI, και κατ' επέκταση της παραμόρφωσης του θωρακικού κλωβού, δεν διέφερε και πάλι σημαντικά μεταξύ των ομάδων. Συμπερασματικά, δεν μπορεί να προταθεί βάσει της παρούσας μελέτης ότι η αντιστροφή των σπονδύλων από μόνη της μπορεί να προσφέρει επαρκή διόρθωση της παραμόρφωσης του θωρακικού κλωβού. Επιπλέον, η ανάπτυξη της παραμόρφωσης του θωρακικού κλωβού και ο βαθμός της αλληλεξάρτησής της με τη σκολιωτική σπονδυλική παραμόρφωση πρέπει να διερευνηθούν και να αξιολογηθούν περαιτέρω, καθώς φαίνεται από την παρούσα μελέτη ότι η θωρακική παραμόρφωση μπορεί και να μην προκύπτει άμεσα από την πρωτογενή σπονδυλική παραμόρφωση, εγείροντας περαιτέρω ερωτήματα σχετικά με την αιτιοπαθογένεια της σκολίωσης καθεαυτής.