Πειραματική δημιουργία νεοεπιθηλίου εντέρου in vivo

Abstract

Background: Short bowel syndrome (SBS) remains an unsolved issue in modern medicine. Numerous experimental surgical techniques have been proposed in the attempt to increase the intestinal absorptive capacity. Materials and Methods: Ten female Landrace pigs, divided in two groups of 5 (A and B), were explored through a midline incision. A spindle-shaped vascularized full- thickness gastric wall flap (GWF) consisting of part of the major curvature with the gastroepiploic arch preserved was de-epithelialized and then placed as a “patch” to cover an antimesenteric border defect of either a nonfunctional blind intestinal loop (group A) or a functional intestinal loop of the gastrointestinal tract (group B). A spindle-shaped curved, rigid, low density polyethylene (LDPE) splint was sutured on the external surface of the patch in order to prevent shrinkage of GWF and collapse of the intestinal wall in group A. Results: There was a decrease of both dimensions of the patch. Microscopically a thin layer of columnar epithelial cells covered the center of the patch, evolving in shorter, blunt, poorly developed villi with increasing maturation laterally. The patch surface was covered by nearly 90%. In the three animals that died prematurely the coverage of GWF was negligent or suboptimal directly dependent on the length of survival. Conclusions: The hereby-described patching technique demonstrated the growth of intestinal neomucosa on the GWF. The capability of the stomach to provide large flaps and the advantages of the use of native tissues render this animal model valuable for the future research in the field.

Ιστορικό: Το σύνδρομο βραχέος εντέρου (ΣΒΕ) παραμένει ένα άλυτο πρόβλημα στη σύγχρονη ιατρική. Έχουν προταθεί πολυάριθμες πειραματικές χειρουργικές τεχνικές στην προσπάθεια να αυξηθεί η εντερική απορροφητική ικανότητα. Υλικά και Μέθοδοι: Δέκα θηλυκοί χοίροι κατηγορίας Landrace, χωρισμένοι σε δύο ομάδες των 5 (Α και Β), υπεβλήθησαν σε λαπαροτομία με μέση τομή. Από το μείζον τόξο του στομάχου, ένας αγγειούμενος από τα γαστροεπιπλοϊκά αγγεία ατρακτοειδής γαστρικός κρημνός (ΓΚ), ολικού πάχους, αποεπιθηλιοποιήθηκε και στη συνέχεια τοποθετήθηκε ως ‘‘εμβάλωμα’’ για να καλύψει ένα αντιμεσεντερικό έλλειμμα αναλόγου μεγέθους, είτε μιας μη λειτουργικής τυφλής εντερικής έλικας (ομάδα Α) είτε μιας λειτουργικής εντερικής έλικας του γαστρεντερικού σωλήνα (ομάδα Β). Στην εξωτερική επιφάνεια του εμβαλώματος συρράφθηκε ένας ατρακτοειδής, καμπύλος, άκαμπτος νάρθηκας από πολυαιθυλένιο χαμηλής πυκνότητας, προκειμένου να αποφευχθεί η συρρίκνωση του γαστρικού κρημνού και η σύμπτωση του εντερικού τοιχώματος στην ομάδα Α. Αποτελέσματα: Υπήρξε μείωση και των δύο διαστάσεων, μήκος και πλάτος του εμβαλώματος. Μικροσκοπικά, ένα λεπτό στρώμα κυλινδρικών επιθηλιακών κυττάρων κάλυπτε την επιφάνεια πλησίον του κέντρου του εμβαλώματος, ενώ υψηλότερες, αμβλείες, ανεπαρκώς ανεπτυγμένες λάχνες με αυξανόμενη ωρίμανση παρατηρήθηκαν προς τα πλάγια αυτού. Η επιφάνεια του εμβαλώματος καλυπτόταν κατά 90% από εντερικό νεοβλεννογόνο. Στα τρία ζώα που πέθαναν πρόωρα, η κάλυψη του γαστρικού κρημνού ήταν αμελητέα ή όχι σαφώς παρατηρήσιμη και αυτό είχε άμεση σχέση με τη διάρκεια της επιβίωσης του ζώου. Συμπεράσματα: Η περιγραφόμενη με το παρόν εμβάλωμα τεχνική απέδειξε την ανάπτυξη εντερικού νεοβλεννογόνου στο ΓΚ. Η ικανότητα του στομάχου να παρέχει μεγάλους κρημνούς και τα πλεονεκτήματα της χρήσης αυτόλογων ιστών καθιστούν αυτό το ζωικό μοντέλο πολύτιμο για τη μελλοντική έρευνα στον τομέα αυτό.