Ο ρόλος της χρήσης της τεστοστερόνης στην μείωση των μετεγχειρητικών επιπλοκών καθώς και στο καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα, στην χειρουργική αποκατάσταση του πρόσθιου, μέσου, οπίσθιου, πεϊκού ή οσχεϊκού υποσπαδία

Abstract

INTRODUCTION: The purpose of the present study is to evaluate the role of use of testosterone in the reduction of postoperative complications, as well to the best aesthetic result, in the surgical reconstruction of anterior, middle, posterior penile or scrotal hypospadias. Particularly, the study aims to investigate the action of testosterone through the VEGF/MMPs pathway, in patients with hypospadias who have undergone plastic reconstruction, regarding the reduction of postoperative complications and the normalization of the postoperative scar. MATERIAL AND METHODS: Thirty-three patients, boys aged 1-5½ years, with anterior, medial, posterior penile, or scrotal hypospadias who underwent one- or two-stage urethroplasty by the Duckett or Duplay technique, respectively, were studied. The average age of the sample was 3±1.4 years. Of these, 18 were patients who received testosterone (group A) before the intervention (study group) with the main criterion being microphallia (penis <25mm or ≥2.5 standard deviations -SD- smaller size according to the patient's age), while the 15 were patients who did not receive testosterone (group B) and constituted the control group. In the study group (group A), according to the endocrinologist's instructions, testosterone enanthate 25 mg was administered intramuscularly every 4 weeks, in 2 - 4 doses, maximum administration of 100 mg of testosterone (Luo et al., 2003). The number of doses was determined by clinical efficacy in increasing penile size, which was also the main goal of the treatment and was considered positive when penile length ≥35mm was achieved after treatment. The planning of the surgery was 3 months after the end of the treatment. The patients of the second group (B) who were the control group did not receive testosterone, underwent the same type of operation and were studied in exactly the same way as the first group (A).The study was conducted in accordance with the Declaration of Helsinki on the rights of patients and the parents gave their consent after being informed about the aims and methods of the study. From the medical history, demographic data (name, age) as well as the individual patient data (type of hypospadias, time of admission and surgery, type of surgery, complications) were recorded for all participants. From the individual patient data, particular emphasis was placed on recording data regarding the complications of hypospadias surgery both in the early and the distant postoperative period (up to 6 months after surgery). The results of the reoperation to which all patients who experienced a further complication underwent were also recorded. RESULTS: The sample consists of 33 patients (boys) who underwent surgical correction of hypospadias. 20 patients (60.6%) had two admissions, 12 (36.4%) one admission, while only one patient (3%) had three hospital admissions. 12 patients (36.3%) were with medial penile, 10 with posterior penile (30.3%), 8 with anterior penile (24.2%) and 3 with scrotal (9.1%) hypospadias. Surgical correction of hypospadias was performed in 22 patients with the Duplay technique (66.7%) and in 11 with the Duckett technique (33.3%).In 18 patients (54.5%) testosterone was administered before the operation. Complications were presented in 7 patients (21.2%), which appeared in the immediate and later postoperative period. All patients who developed later complications (18.2%) underwent reoperation to correct the deformity. Surgical correction of hypospadias: The correction of hypospadias cases in the study patients was done in one or two surgical stages. The 18 patients (54.5%) of the sample underwent a one-stage operation, while 15 patients (45.5%) underwent a two-stages operation. The surgical correction of hypospadias was done with the Duplay (66.7%) and Duckett (33.3%) technique. Complications of hypospadias surgery: Hypospadias surgery was accompanied by complications in 7 patients (21.2%) and they occurred in the immediate or in the later postoperative period.Specifically, 1 patient (3.0%) experienced postoperative bleeding, while 6 patients (18.2%) experienced postoperative fistula.All patients who developed fistulas (18.2%) were re-operated and specifically closed, within an average postoperative interval of 1.1 years. All fistula closure procedures were successful. Measurements: Foreskin samples were taken from all patients in the sample (N=33), while urethral plate samples were taken from 11 of them. From the samples taken, the following were determined: • The CD31 index (number of microvessels) • The intensity of the expression of the VEGF indicator (vessels, positive cells, stroma) • The intensity of MMP-2 immunoexpression (vessels, positive cells, stroma) • The intensity of MMP-9 immunoexpression (vessels, positive cells, stroma)In the foreskin, 14 out of 18 patients in group A (77.8%) had values of CD31>15 and only 3 patients (16.7%) CD31 5-15. In contrast, all patients in group B (100%) had CD31 values of 5-15.In the urethral plate, 4 out of 7 patients in group A (57.2%) had values of CD31>15 and 3 out of 7 (42.9%) CD31 5-15. Of group B patients, 2 out of 4 (50%) had CD31 5-15 and the same number (50%) had CD31>15 values. In the foreskin, VEGF intensity in group A patients was moderate (++)/strong (+++) expression in vessels and cells (cell count >20), while in the stroma it was mainly weak (+) expression (66.7 %). In contrast group B patients had weak (+)/moderate (++) expression of VEGF both in vessels and cells (cell count 5-15) and in the stroma. In the urethral plate, VEGF intensity in group A patients was moderate (++)/strong (+++) expression in both vessels and cells (cell count 10-15 and >20) and stroma. In contrast, group B patients had weak (+)/moderate (++) expression of VEGF in vessels and cells (cell count 5-15) and weak (+) expression in the stroma. In the foreskin, MMP-2 intensity in group A patients was moderate (++)/strong (+++) expression in vessels (vessel number 5-15 and >20) and cells, while in the stroma it was mainly moderate (++)/strong (+++) expression (88.8%). In contrast, group B patients had weak (+) expression of MMP-2 in vessels (vessel number 5-15 and >20), weak (+)/moderate (++) in cells and mainly weak (+)/moderate (++) expression in stroma (93.3%).In the urethral plate, MMP-2 intensity in group A patients was weak (+)/moderate (++) expression in vessels (vessel number 10-15 and >15), moderate (++)/strong (+++) in the cells, as well as in the stroma (85.7%). Accordingly, group B patients had weak (+)/moderate (++) expression of MMP-2 in vessels (vessel number 5-9 and >20), weak (+)/moderate (++) in cells and mainly moderate (++) expression in the stroma (50.0%).In the foreskin, MMP-9 intensity in group A patients was of strong (+++) expression in vessels (vessel number >20), moderate (++)/strong (+++) in cells and stroma. In contrast, group B patients had weak (+)/moderate (++) expression of MMP-9 in vessels (vessel number 10-30), weak (+)/moderate (++) in cells and stroma. In the urethral plate, MMP-9 intensity in group A patients was strong (+++) expression in vessels (vessel number 16-30 and >40), strong (+++) in cells and weak (+)/ moderate (++) expression in the stroma. Accordingly, group B patients had strong (+++) expression of MMP-9 in vessels (vessel number 5-9, 21-30 and >50), strong (+++) in cells and weak (+)/ moderate (++) expression in the stroma. CONCLUSION: The majority of hypospadias cases in group A were medial and posterior penile (66.6%), while most patients in group B had medial and anterior penile (73.3%) hypospadias. The surgical correction of hypospadias in the patients of group A was done mainly with the Duplay technique (77.8%), while in the patients of group B, the Duckett technique was used mainly (46.7%) for the cases of correction in one-stage procedure. Group A patients presented more complications (27.8%) compared to group B patients (13.3%), which were successfully treated through reoperation. All parameters examined did not show statistical significance (p>0.05).Statistically significant differences were observed between the two groups of patients in the foreskin CD31 index values (p<0.001). Testosterone-treated patients (group A) had significantly higher microvessel count-CD31 values than control patients (group B).No statistically significant differences were observed between the two groups of patients in the values of the CD31 index in the urethral plate (p>0.05).Statistically significant differences were observed between the two groups of patients in the intensity of the expression of the VEGF index of vessels and cells in the foreskin (p<0.001). Testosterone-treated patients (group A) had significantly higher rates of strong (+++) VEGF expression in vessels and cells than control patients (group B). On the contrary, no statistically significant differences were observed in the expression rates of VEGF in the stroma (p>0.05).Statistically significant differences were observed between the two groups of patients in the intensity of cell and stroma VEGF expression in the urethral plate (p<0.001). Testosterone-treated patients (group A) had significantly higher rates of moderate (++)/strong (+++) VEGF expression in cells and stroma compared to control patients (group B). On the contrary, no statistically significant differences were observed in the expression rates of VEGF in the vessels and in the number of cells (p>0.05).Statistically significant differences were observed between the two groups of patients in the intensity of MMP-2 immunoexpression of vessels (p<0.001), cells (p<0.001) and stroma (p=0.018) in the foreskin. Testosterone-treated patients (group A) had significantly higher rates of moderate (++)/strong (+++) MMP-2 expression in both vessels and cells, as well as in the stroma, compared to patients in the control group (group B).Statistically significant differences were observed between the two groups of patients in the number of MMP-2 vessels in the urethral plate (p=0.044). Testosterone-treated patients (group A) had significantly higher percentages with >15 MMP-2 compared to patients in the control group (group B). In contrast, no statistically significant differences were observed in the percentages of MMP-2 immunoexpression intensity of vessels, cells and urethral plate stroma (p>0.05).Statistically significant differences were observed between the two groups of patients in the intensity of MMP-9 immunoexpression of vessels, cells and stroma in the foreskin (p<0.001). Testosterone-treated patients (group A) had significantly higher rates of strong (+++) MMP-9 expression in both vessels and cells, as well as in the stroma, compared to control patients (group B).No statistically significant differences were observed between the two groups of patients in the percentages of MMP-9 immunoexpression intensity of vessels, cells and stroma in the urethral plate.

ΣΚΟΠΟΣ: Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η αξιολόγηση του ρόλου της χρήσης τεστοστερόνης στη μείωση των μετεγχειρητικών επιπλοκών, καθώς και στο καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα, στην χειρουργική αποκατάσταση πρόσθιου, μέσου, οπίσθιου πεϊκού ή οσχεϊκού υποσπαδία.Ειδικότερα, η μελέτη στοχεύει στη διερεύνηση της δράσης της τεστοστερόνης μέσω της οδού VEGF/ΜΜPs, σε ασθενείς με υποσπαδία που έχουν υποβληθεί σε πλαστική αποκατάσταση αυτού, αναφορικά με τη μείωση των μετεγχειρητικών επιπλοκών και την ομαλοποίηση της μετεγχειρητικής ουλής. ΥΛΙΚΟ - ΜΕΘΟΔΟΣ: Μελετήθηκαν 33 ασθενείς, αγόρια ηλικίας 1-5½ ετών, με πρόσθιο, μέσο, οπίσθιο πεϊκό ή οσχεϊκό υποσπαδία, τα οποία υπεβλήθησαν σε ουρηθροπλαστική ενός ή δύο σταδίων με τεχνική Duckett ή Duplay, αντίστοιχα. Η μέση ηλικία του δείγματος ήταν 3±1,4 έτη.Από αυτούς, οι 18 ήταν ασθενείς που έλαβαν τεστοστερόνη (ομάδα Α) προ της επεμβάσεως (ομάδα μελέτης) με κύριο κριτήριο την μικροφαλλία (πέος <25mm ή ≥2.5 σταθερές αποκλίσεις -SD- μικρότερο μέγεθος σύμφωνα με την ηλικία του ασθενούς), ενώ οι 15 ήταν ασθενείς που δεν έλαβαν τεστοστερόνη (ομάδα Β) και αποτέλεσαν την ομάδα ελέγχου (control group).Στην ομάδα μελέτης (ομάδα Α), σύμφωνα με τις οδηγίες ενδοκρινολόγου, χορηγήθηκε ενδομυϊκά τεστοστερόνη ενανθικής 25mg κάθε 4 εβδομάδες, σε 2 - 4 δόσεις, μέγιστη χορήγηση 100 mg τεστοστερόνης (Luo et al., 2003). Ο αριθμός των δόσεων καθορίστηκε από την κλινική αποτελεσματικότητα στην αύξηση του μεγέθους του πέους, η οποία αποτέλεσε και τον κύριο στόχο της αγωγής και θεωρήθηκε θετικός όταν επιτεύχθηκε μήκος πέους ≥35mm μετά την αγωγή. Ο προγραμματισμός της χειρουργικής επέμβασης ήταν 3 μήνες από το πέρας της αγωγής. Οι ασθενείς της δεύτερης ομάδας (Β) που αποτέλεσαν την ομάδα ελέγχου δεν έλαβαν τεστοστερόνη, υπεβλήθησαν στον ίδιο τύπο επέμβασης και μελετήθηκαν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως η πρώτη ομάδα (Α).Η μελέτη έγινε σύμφωνα με τη Διακήρυξη του Ελσίνκι για τα δικαιώματα των ασθενών και οι γονείς έδωσαν τη συγκατάθεσή τους έπειτα από σχετική ενημέρωση για τους σκοπούς και τις μεθόδους της μελέτης.Από το ιατρικό ιστορικό καταγράφηκαν για όλους τους συμμετέχοντες δημογραφικά στοιχεία (ονοματεπώνυμο, ηλικία) καθώς και το ατομικό αναμνηστικό (είδος υποσπαδία, χρονικό εισόδου και χειρουργικής επέμβασης, είδος επέμβασης, επιπλοκές). Από το ατομικό αναμνηστικό, ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στην καταγραφή στοιχείων αναφορικά με τις επιπλοκές της χειρουργικής του υποσπαδία τόσο στην πρώιμη όσο και στην απώτερη μετεγχειρητική περίοδο (έως και 6 μήνες μετά την εγχείρηση). Καταγράφηκαν επίσης τα αποτελέσματα της επανεπέμβασης στην οποία υποβλήθηκαν όλοι οι ασθενείς που παρουσίασαν κάποια απώτερη επιπλοκή. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Το δείγμα αποτελείται από 33 ασθενείς (αγόρια) που υποβλήθηκαν σε χειρουργική διόρθωση του υποσπαδία. Οι 20 ασθενείς (60.6%) είχαν δύο εισαγωγές, οι 12 (36.4%) μία εισαγωγή, ενώ μόλις ένας ασθενής (3%) έκανε τρεις εισαγωγές. Οι 12 ασθενείς (36.3%) ήταν με μέσο πεϊκό, οι 10 με οπίσθιο πεϊκό (30.3%), οι 8 με πρόσθιο πεϊκό (24.2%) και οι 3 με οσχεϊκό (9.1%) υποσπαδία. Η χειρουργική διόρθωση του υποσπαδία έγινε σε 22 ασθενείς με τεχνική Duplay (66.7%) και σε 11 με τεχνική Duckett (33.3%). Σε 18 ασθενείς (54.5%) χορηγήθηκε τεστοστερόνη προ της επεμβάσεως.Επιπλοκές παρουσίασαν 7 ασθενείς (21.2%), οι οποίες εμφανίστηκαν στην άμεση και απώτερη μετεγχειρητική περίοδο. Όλοι οι ασθενείς που εμφάνισαν απώτερες επιπλοκές (18.2%) υπεβλήθησαν σε επανεπέμβαση προκειμένου να διορθωθεί η παραμόρφωση. Χειρουργική διόρθωση του υποσπαδία: Η διόρθωση των περιπτώσεων υποσπαδία στους ασθενείς της μελέτης έγιναν σε ένα και δύο χρόνους. Οι 18 ασθενείς (54.5%) του δείγματος υπεβλήθησαν σε ενός χρόνου αποκατάσταση, ενώ 15 ασθενείς (45.5%) σε χειρουργική δύο χρόνων. Η χειρουργική διόρθωση του υποσπαδία έγινε με τεχνική Duplay (66.7%) και Duckett (33.3%).Επιπλοκές της χειρουργικής του υποσπαδία Η χειρουργική του υποσπαδία συνοδεύτηκε από επιπλοκές σε 7 ασθενείς (21.2%) και εμφανίστηκαν τόσο στην άμεση όσο και στην απώτερη μετεγχειρητική περίοδο. Συγκεκριμένα, 1 ασθενής (3.0%) παρουσίασε μετεγχειρητική αιμορραγία, ενώ 6 ασθενείς (18.2%) εμφάνισαν μετεγχειρητικά συρίγγια. Όλοι οι ασθενείς που εμφάνισαν συρίγγια (18.2%) υπεβλήθησαν σε επανεπέμβαση και συγκεκριμένα σε σύγκλειση αυτών, εντός μέσου μετεγχειρητικού διαστήματος 1,1 ετών. Όλες οι επεμβάσεις σύγκλεισης των συριγγίων ήταν επιτυχείς. Μετρήσεις: Σε όλους τους ασθενείς του δείγματος (Ν=33) ελήφθησαν δείγματα ακροποσθίας, ενώ σε 11 από αυτούς ελήφθησαν δείγματα ουρηθρικής πλάκας. Από τα δείγματα που ελήφθησαν προσδιορίστηκαν: • Ο δείκτης CD31 (αριθμός μικροαγγείων) • Η ένταση της έκφρασης του δείκτη VEGF (αγγεία, θετικά κύτταρα, στρώμα) • Η ένταση της ανοσοέκφρασης MMP-2 (αγγεία, θετικά κύτταρα, στρώμα) • Η ένταση της ανοσοέκφρασης MMP-9 (αγγεία, θετικά κύτταρα, στρώμα). Στην ακροποσθία, 14 στους 18 ασθενείς της ομάδας Α (77.8%) είχαν τιμές CD31>15 και μόλις 3 ασθενείς (16.7%) CD31 5-15. Αντιθέτως, όλοι οι ασθενείς της ομάδας Β (100%) είχαν τιμές CD31 5-15. Στην ουρηθρική πλάκα, 4 στους 7 ασθενείς της ομάδας Α (57.2%) είχαν τιμές CD31>15 και 3 στους 7 (42.9%) CD31 5-15. Από τους ασθενείς της ομάδας Β, 2 στους 4 (50%) είχαν CD31 5-15 και ίδιος αριθμός (50%) τιμές CD31>15 Στην ακροποσθία, η ένταση του VEGF στους ασθενείς της ομάδας Α ήταν μέτριας (++)/ισχυρής (+++) έκφρασης στα αγγεία και στα κύτταρα (αριθμός κυττάρων >20), ενώ στο στρώμα ήταν κυρίως ασθενής (+) έκφρασης (66.7%). Στον αντίποδα οι ασθενείς της ομάδας Β είχαν ασθενή (+)/μέτρια (++) έκφραση του VEGF τόσο στα αγγεία και στα κύτταρα (αριθμός κυττάρων 5-15) όσο και στο στρώμα.Στην ουρηθρική πλάκα, η ένταση του VEGF στους ασθενείς της ομάδας Α ήταν μέτριας (++)/ισχυρής (+++) έκφρασης τόσο στα αγγεία και στα κύτταρα (αριθμός κυττάρων 10-15 και >20) όσο και στο στρώμα. Αντιθέτως, οι ασθενείς της ομάδας Β είχαν ασθενή (+)/μέτρια (++) έκφραση του VEGF στα αγγεία και στα κύτταρα (αριθμός κυττάρων 5-15) και ασθενή (+) έκφραση στο στρώμα.Στην ακροποσθία, η ένταση του MMP-2 στους ασθενείς της ομάδας Α ήταν μέτριας (++)/ισχυρής (+++) έκφρασης στα αγγεία (αριθμός αγγείων 5-15 και >20) και στα κύτταρα, ενώ στο στρώμα ήταν κυρίως μέτριας (++)/ισχυρής (+++) έκφρασης (88.8%). Αντιθέτως, οι ασθενείς της ομάδας Β είχαν ασθενή (+) έκφραση του MMP-2 στα αγγεία (αριθμός αγγείων 5-15 και >20), ασθενής (+)/μέτρια (++) στα κύτταρα και κυρίως ασθενής (+)/μέτρια (++) έκφραση στο στρώμα (93.3%).Στην ουρηθρική πλάκα, η ένταση του MMP-2 στους ασθενείς της ομάδας Α ήταν ασθενής (+)/μέτριας (++) έκφρασης στα αγγεία (αριθμός αγγείων 10-15 και >15), μέτριας (++)/ισχυρής (+++) στα κύτταρα, καθώς και στο στρώμα (85.7%). Αντίστοιχα, οι ασθενείς της ομάδας Β είχαν ασθενή (+)/μέτρια (++) έκφραση του MMP-2 στα αγγεία (αριθμός αγγείων 5-9 και >20), ασθενής (+)/μέτρια (++) στα κύτταρα και κυρίως μέτρια (++) έκφραση στο στρώμα (50.0%). Στην ακροποσθία, η ένταση του MMP-9 στους ασθενείς της ομάδας Α ήταν ισχυρής (+++) έκφρασης στα αγγεία (αριθμός αγγείων >20), μέτριας (++)/ισχυρής (+++) στα κύτταρα και στο στρώμα. Αντιθέτως, οι ασθενείς της ομάδας Β είχαν ασθενή (+)/μέτρια (++) έκφραση του MMP-9 στα αγγεία (αριθμός αγγείων 10-30), ασθενής (+)/μέτρια (++) στα κύτταρα και στο στρώμα. Στην ουρηθρική πλάκα, η ένταση του MMP-9 στους ασθενείς της ομάδας Α ήταν ισχυρής (+++) έκφρασης στα αγγεία (αριθμός αγγείων 16-30 και >40), ισχυρής (+++) στα κύτταρα και ασθενής (+)/μέτριας (++) έκφρασης στο στρώμα. Αντίστοιχα, οι ασθενείς της ομάδας Β είχαν ισχυρή (+++) έκφραση του MMP-9 στα αγγεία (αριθμός αγγείων 5-9, 21-30 και >50), ισχυρή (+++) στα κύτταρα και ασθενή (+)/ μέτρια (++) έκφραση στο στρώμα. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η πλειοψηφία των περιπτώσεων υποσπαδία της ομάδας Α ήταν μέσοι και οπίσθιοι πεϊκοί (66.6%), ενώ οι περισσότεροι ασθενείς της ομάδας Β ήταν με μέσο και πρόσθιο πεϊκό (73.3%) υποσπαδία. Η χειρουργική διόρθωση του υποσπαδία στους ασθενείς της ομάδας Α έγινε κυρίως με τεχνική Duplay (77.8%), ενώ στους ασθενείς της ομάδας Β χρησιμοποιήθηκε αρκετά και η τεχνική Duckett (46.7%) για τις περιπτώσεις διόρθωσης σε ένα χρόνο. Οι ασθενείς της ομάδας Α παρουσίασαν περισσότερες επιπλοκές (27.8%) συγκριτικά με τους ασθενείς της ομάδας Β (13.3%), οι οποίες αντιμετωπίστηκαν επιτυχώς μέσω επανεπέμβασης. Όλοι οι παράμετροι που εξετάστηκαν δεν παρουσίασαν στατιστική σημαντικότητα (p>0.05). Παρατηρήθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων ασθενών στις τιμές του δείκτη CD31 στην ακροποσθία (p<0.001). Οι ασθενείς που έλαβαν τεστοστερόνη (ομάδα Α) είχαν σημαντικά μεγαλύτερες σε αριθμό μικροαγγείων -τιμές CD31 από τους ασθενείς της ομάδας ελέγχου (ομάδα Β).Δεν παρατηρήθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων ασθενών στις τιμές του δείκτη CD31 στην ουρηθρική πλάκα (p>0.05). Παρατηρήθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων ασθενών στην ένταση της έκφρασης του δείκτη VEGF αγγείων και κυττάρων στην ακροποσθία (p<0.001). Οι ασθενείς που έλαβαν τεστοστερόνη (ομάδα Α) είχαν σημαντικά μεγαλύτερα ποσοστά ισχυρής (+++) έκφρασης του VEGF στα αγγεία και στα κύτταρα, συγκριτικά με τους ασθενείς της ομάδας ελέγχου (ομάδα Β). Αντιθέτως δεν παρατηρήθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές στα ποσοστά έκφρασης του VEGF στο στρώμα (p>0.05). Παρατηρήθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων ασθενών στην ένταση της έκφρασης του δείκτη VEGF κυττάρων και στρώματος στην ουρηθρική πλάκα (p<0.001). Οι ασθενείς που έλαβαν τεστοστερόνη (ομάδα Α) είχαν σημαντικά μεγαλύτερα ποσοστά μέτριας(++)/ισχυρής (+++) έκφρασης του VEGF στα κύτταρα και στο στρώμα, συγκριτικά με τους ασθενείς της ομάδας ελέγχου (ομάδα Β). Αντιθέτως δεν παρατηρήθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές στα ποσοστά έκφρασης του VEGF στα αγγεία και στον αριθμό κυττάρων (p>0.05). Παρατηρήθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων ασθενών στην ένταση της ανοσοέκφρασης των MMP-2 αγγείων (p<0.001), κυττάρων (p<0.001) και στρώματος (p=0.018) στην ακροποσθία. Οι ασθενείς που έλαβαν τεστοστερόνη (ομάδα Α) είχαν σημαντικά μεγαλύτερα ποσοστά μέτριας (++)/ισχυρής (+++) έκφρασης του MMP-2 τόσο στα αγγεία και στα κύτταρα όσο και στο στρώμα, συγκριτικά με τους ασθενείς της ομάδας ελέγχου (ομάδα Β). Παρατηρήθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων ασθενών στον αριθμό των MMP-2 αγγείων στην ουρηθρική πλάκα (p=0.044). Οι ασθενείς που έλαβαν τεστοστερόνη (ομάδα Α) είχαν σημαντικά μεγαλύτερα ποσοστά με >15 MMP-2 συγκριτικά με τους ασθενείς της ομάδας ελέγχου (ομάδα Β). Αντιθέτως, δεν παρατηρήθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές στα ποσοστά έντασης της ανοσοέκφρασης των MMP-2 αγγείων, κυττάρων και στρώματος ουρηθρικής πλάκας (p>0.05). Παρατηρήθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων ασθενών στην ένταση της ανοσοέκφρασης των MMP-9 αγγείων, κυττάρων και στρώματος στην ακροποσθία (p<0.001). Οι ασθενείς που έλαβαν τεστοστερόνη (ομάδα Α) είχαν σημαντικά μεγαλύτερα ποσοστά ισχυρής (+++) έκφρασης του MMP-9 τόσο στα αγγεία και στα κύτταρα όσο και στο στρώμα, συγκριτικά με τους ασθενείς της ομάδας ελέγχου (ομάδα Β). Δεν παρατηρήθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων ασθενών στα ποσοστά έντασης της ανοσοέκφρασης των MMP-9 αγγείων, κυττάρων και στρώματος στην ουρηθρική πλάκα.