Διερεύνηση ανοσολογικών δεικτών στην ψωριασική αρθρίτιδα

Abstract

are immune-induced inflammatory diseases that often exhibit anti-nuclear antibodies (ANA) with indistinct antigenic targets and no obvious underlying mechanism to explain their induction. Aims: The main purpose of the present study was to assess in detail the incidence of ANA and their clinical significance, as well as to ascertain whether these autoantibodies target any of the 23 known antigenic targets of ANA. Taking into account studies that pathogens such as Helicobacter pylori (Hp) can induce the production of ANA and that this specific pathogen correlates with disease activity in psoriasis, we also studied antigen-specific responses in ANA positive and ANA negative patients with psoriasis and PsA. Cellular immune responses were also studied in a representative number of patients to study the effect of biological therapy and specifically secukinumab on the development of antigen-specific ANA. Material and Methods: Depending on the primary and secondary aims of the study, up to 203 patients with psoriatic disease including 89 patients with PsA and 114 patients with psoriasis were studied. The study of autoantibodies was performed by conventional indirect immunofluorescence and line immunoassays. The study of antibodies against Hp major and minor antigens was done by western blot. T and B phenotypic subpopulations were studied by flow cytometry and relative conjugated antibodies using isolated peripheral blood monocytes. Results: We confirm the presence of ANA in patients with psoriatic disease, both after and before biological treatments. We also found that a noteworthy proportion of ANA-seropositive cases target DFS70, but a significant proportion of ANA-positive samples did not recognize any of the 23 nuclear antigens tested. In secukinumab-treated patients, antigen-specific antibodies were eliminated or significantly reduced, and secukinumab reduced plasmablasts and follicular B cells, among other cell subtypes. No other significant clinical correlations were found. Also, no significant correlation was found between antibodies to specific Hp antigens and ANA seropositivity. Finally, the response rates to most Hp antigens in PSA and psoriasis did not differ compared to healthy controls. Conclusions: ANAs are frequent in psoriatic disease, and in a substantial proportion are directed against DFS70. Secukinumab is associated with a decrease of ANA and plasmablasts. Helicobacter pylori does not appear to induce them or to be associated with psoriatic disease in general.

Υφιστάμενη Γνώση: Η ψωρίαση και η ψωριασική αρθρίτιδα (ΨΑ), γνωστές αθροιστικά ως ψωριασική νόσος, είναι ανοσοεπαγόμενες φλεγμονώδεις παθήσεις που συχνά εμφανίζουν αντι-πυρηνικά αντισώματα (ΑΝΑ) με δυσδιάκριτους αντιγονικούς στόχους και χωρίς προφανή υποκείμενο μηχανισμό που να εξηγεί την επαγωγή τους. Σκοπός: Κύριος σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να μελετήσει λεπτομερώς την συχνότητα εμφάνισης των ΑΝΑ και την κλινική τους σημασία αλλά κυρίως να εξακριβώσει αν τα αυτοαντισώματα αυτά στοχεύουν 23 γνωστά πυρηνικά αντιγόνα. Λαμβάνοντας υπόψιν μελέτες ότι παθογόνα όπως το ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού (Helicobacter pylori, Hp) μπορεί να επάγει την παραγωγή των ΑΝΑ και ότι το συγκεκριμένο παθογόνο συσχετίζεται με την ενεργότητα της νόσου στην ψωρίαση, μελετήσαμε επίσης τις αντιγονοειδικές αποκρίσεις σε ΑΝΑ θετικούς και ΑΝΑ αρνητικούς ασθενείς με ψωρίαση και ΨΑ. Επίσης μελετήθηκαν κυτταρικές ανοσιακές αποκρίσεις σε αντιπροσωπευτικό αριθμό ασθενών για να μελετηθεί η επίδραση βιολογικής της θεραπείας και συγκεκριμένα της σεκουκινουμάμπης στην ανάπτυξη αντιγονοειδικών ΑΝΑ. Μέθοδοι και υλικό: Ανάλογα με τους κύριο και δευτερογενείς σκοπούς της μελέτης χρησιμοποιήθηκαν ως και 203 ασθενείς με ψωριασική νόσο συμπεριλαμβανομένων 89 ασθενών με ΨΑ και 114 ασθενών με ψωρίαση. Η μελέτη των αυτοαντισωμάτων έγινε με συμβατικό έμμεσο ανοσοφθορισμό και γραμμική ανοσοαποτύπωση. Η μελέτη αντισωμάτων κατά κύριων και δευτερευόντων αντιγόνων του Hp έγινε με western blot.T και Β φαινοτυπικοί υποπληθυσμοί μελετήθηκαν με κυτταρομετρία ροής και σχετικά συζευγμένα αντισώματα χρησιμοποιώντας απομονωμένα μονοκύτταρα περιφερικού αίματος ασθενών. Αποτελέσματα: Επιβεβαιώνουμε την παρουσία ΑΝΑ σε ασθενείς με ψωριασική νόσο, τόσο μετά όσο και πριν τις βιολογικές θεραπείες. και αποδείξαμε ότι ένα σημαντικό ποσοστό των οροθετικών περιπτώσεων ΑΝΑ στοχεύει το DFS70 αλλά ένα σημαντικό ποσοστό ANA θετικών δειγμάτων δεν αναγνώρισε κανένα από τα 23 πυρηνικά αντιγόνα που ελέγχθηκαν. Σε ασθενείς που έλαβαν σεκουκινουμάμπη, τα αντιγονοειδικά αντισώματα εξαλείφθηκαν ή μειώθηκαν σημαντικά και η σεκουκινουμάμπη μείωσε μεταξύ άλλων τους πλασμοβλάστες και τα follicular Β κύτταρα. Δεν βρέθηκε καμία άλλη σημαίνουσα κλινική συσχέτιση. Επίσης δεν βρέθηκε καμία σημαντική συσχέτιση μεταξύ αντισωμάτων σε συγκεκριμένα αντιγόνα του Hp και της οροθετικότητας ANA. Τέλος, τα ποσοστά αποκρίσεων στα περισσότερα Hp αντιγόνα στην ΨΑ και στην ψωρίαση δεν διέφεραν σε σύγκριση με τους υγιείς. Συμπεράσματα: Τα ΑΝΑ είναι συχνά στην ψωριασική νόσο, και σε ένα ποσοστό στρέφονται κατά του DFS70. Η σεκουκινουμάμπη σχετίζεται με μείωση των ΑΝΑ και των πλασμαβλαστών. Το ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού δεν φαίνεται να επάγει την εμφάνισή τους ούτε να συσχετίζεται με τη ψωριασική νόσο.