Sources, functions and meaning of Raphael's imagery in the Vatican stanze

Abstract

This thesis will study the iconographies of Raphael’s Rooms (Stanze di Raffaello) in the historical context of their decoration (1508-24) and the physical context of their location in the Vatican Palace. The project aims for a critical reconsideration of the topic’s vast literature, new iconographic interpretations of Raphael’s frescoes, a revision of chronologies and a reconstruction of design processes, unexecuted projects and lost artworks. Notwithstanding thematic modifications and patronage updates, the decoration of each room is treated as a coherent artistic unit and in accordance to the room’s practical purposes. All artworks in Raphael’s Stanze are examined as parts of a larger symbolic structure characterized by iconographic continuity and interrelated networks of meaning. Various insights are obtained into the flexible process of devising and editing detailed iconographic programmes in 16th century Vatican Palace, and new methods are proposed for a deeper understanding of Raphael’s innovative approach toward iconography, namely his intertextual narrative techniques and holistic viewing strategies. Emphasis is put on the artist’s creative treatment and expansive approach toward prescribed subject matter, his systematic invention of topographical and geographical frames of iconographic reference, and his manipulation of natural light for the evocation of sacred pictorial space and visionary experience. Other original findings which have emerged include the underresearched interaction of Raphael’s art with science, namely his radical visual interpretations of the medical theory of the four humours, and different forms of inspiration that he drew from the auditory arts of poetry and music within the triumphant context of a new Golden Age in papal Rome.

Η διατριβή μελετά τις εικονογραφίες των Δωματίων του Ραφαήλ στο ιστορικό πλαίσιο της διακόσμησής τους (1508-24) και το φυσικό πλαίσιο της τοποθεσίας τους στο Παλάτι του Βατικανού. Επιχειρεί μια κριτική επανεξέταση της εκτεταμένης βιβλιογραφίας του θέματος, νέες εικονογραφικές ερμηνείες των νωπογραφιών του Ραφαήλ, διερεύνηση νωπογραφιών που δεν εκτελέστηκαν ή καταστράφηκαν στο πέρασμα του χρόνου, αναθεώρηση χρονολογιών και κατανόηση διαδικασιών σχεδιασμού. Ανεξαρτήτως θεματικών τροποποιήσεων και επικαιροποιήσεων, η διακόσμηση κάθε δωματίου αντιμετωπίζεται ως μια συνεκτική καλλιτεχνική ενότητα συμβατή με την πρακτική χρησιμότητα του κάθε δωματίου. Τα Δωμάτια του Ραφαήλ εξετάζονται ως μέρη μιας ευρύτερης συμβολικής δομής χαρακτηριζόμενης από εικονογραφική συνέχεια και αλληλένδετα δίκτυα νοήματος. Επιχειρείται μία καλύτερη κατανόηση της ευέλικτης διαδικασίας σύνθεσης και επεξεργασίας λεπτομερών εικονογραφικών προγραμμάτων στο Παλάτι του Βατικανού του 16ου αιώνα και προτείνονται νέες μέθοδοι κατανόησης της καινοτόμου εικονογραφικής προσέγγισης του Ραφαήλ, ιδίως όσον αφορά τεχνικές διακειμενικής αφήγησης και ολιστικής θέασης. Έμφαση δίνεται στη δημιουργική αντιμετώπιση και επεκτατική προσέγγιση του καλλιτέχνη προς το προδιαγεγραμμένο θέμα, τη συστηματική εφεύρεση τοπογραφικών και γεωγραφικών πλαισίων εικονογραφικής αναφοράς, και τη χειραγώγηση του φυσικού φωτός με σκοπό την δημιουργία ιερού εικαστικού χώρου και οραματικής εμπειρίας. Άλλα πρωτότυπα ευρήματα περιλαμβάνουν την υποερευνημένη αλληλεπίδραση της τέχνης του Ραφαήλ με επιστημονικές θεωρίες της εποχής, ριζοσπαστικές οπτικές ερμηνείες της ιατρικής θεωρίας των τεσσάρων χυμών του σώματος, καθώς και ποικίλλες μορφές έμπνευσης του Ραφαήλ από τις ακουστικές τέχνες της ποίησης και της μουσικής εντός του θριαμβευτικού συγκειμένου μιας νέας Χρυσής Εποχής για την παπική Ρώμη.