The functions of good faith in international commercial arbitration

Abstract

In the rapidly changing cosmos of international commerce, the present research delves into the justification of the specific functions of the principle of good faith in international commercial arbitration. Shying away from the historical and philosophical foundations of the said principle, the present work is not a romantic tribute to good faith. Instead, it attempts on a technical level to explain why the skepticism against a uniform understanding of the principle and its functions in adeeply fragmented environment should be thwarted. It is now time for the arbitral community to rethink its attitude toward good faith and recognize its significant role in enforcing more specific rules and better informing the arbitrator’s decision making. It is equally critical not to undermine the legitimizing power that good faith grants to the arbitrator to adjust or supplement the contract insofar she feels compelled to do so. The reason for the reconceptualization of good faith as an abstract principle deprived of legal consequences is that the system of international arbitration has been suffering from all kinds of abuse of rights and process, especially by virtue of the emergence of an era of crises, such as the COVID-19 outbreak. Under this prism, the present effort is to bolster the integrity of the system by discovering the tools that constantly uphold the fair and efficient resolution of disputes. The structure of the doctoral dissertation covers the application of good faith at all stages of the life of the contract, from the pre-contractual negotiation phase to performance of contractual obligations, termination and damages. Specific examples of failure to comply with the principle of good faith will be provided both at the substantive and procedural level, as well as in a national and transnational context. A vital part of this research is to break down the process of interpreting the contract and arbitration agreement in good faith, which is accomplished by defining the content and outer boundaries of the interpretive mission. It is argued that the interpretive good faith even influences the choice of the law applicable to the merits of the dispute, as advanced hereafter. The originality of this dissertation lies in the attempt to give flesh and bones to a concept so fundamental for the law itself that the lack of it would turn justice to a marionette of parties’ self-serving interests and order to chaos. In this respect, the need to explain the essence of the principle and systemize its application, which both theory and practice failed to accomplish so far, is more pressing than ever. The research aims therefore to challenge the fading conservatism in a constructive manner and draw useful conclusions based on both theoretical reflections and caselaw findings.

Στο διαρκές μεταβαλλόμενο περιβάλλον του διεθνούς εμπορίου, η παρούσα έρευνα εμβαθύνει στη θεμελίωση των ειδικότερων λειτουργιών της αρχής της καλής πίστης στη διεθνή εμπορική διαιτησία. Παραμερίζοντας τα ιστορικά και φιλοσοφικά θεμέλια της εν λόγω αρχής, το παρόν έργο δεν αποτελεί ρομαντικό φόρο τιμής στην καλή πίστη. Αντίθετα, επιχειρεί σε τεχνικό επίπεδο να εξηγήσει γιατί ο σκεπτικισμός σχετικά με την ομοιόμορφη κατανόηση της αρχής, και των λειτουργιών της, σε ένα βαθιά κατακερματισμένο περιβάλλον θα πρέπει να αποδομηθεί. Είναι καιρός για τη διαιτητική κοινότητα να επανεξετάσει τη στάση της απέναντι στην καλή πίστη και να αναγνωρίσει το σημαντικό ρόλο της στην επιβολή ειδικότερων κανόνων, αλλά και τη καλύτερη πληροφόρηση του διαιτητή κατά τη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Θεωρείται εξίσου σημαντικό να μην παραγνωρίζεται η νομιμοποιητική εξουσία που η καλή πίστη παραχωρεί στο διαιτητή για να προσαρμόσει ή να συμπληρώσει τη σύμβαση στο βαθμό που αισθάνεται υποχρεωμένος να το πράξει. Ο λόγος για την αναθεώρηση της καλής πίστης ως μίας αφηρημένης αρχής στερούμενης έννομων συνεπειών αποδίδεται στο ότι το σύστημα της διεθνούς διαιτησίας βάλλεται από όλο το εύρος καταχρήσεων, τόσο ουσιαστικών δικαιωμάτων όσο και δικονομικών, ειδικά ενόψει της ανάδυσης μίας νέας εποχής κρίσεων, όπως αυτή της πανδημίας COVID-19. Υπό αυτό το πρίσμα, η παρούσα προσπάθεια προσβλέπει στην επίρρωση της ακεραιότητας του συστήματος μέσω της ανακάλυψης των εργαλείων που διαρκώς εγγυώνται τη δίκαιη και αποτελεσματική επίλυση των διαφορών. Η δομή της παρούσας διδακτορικής διατριβής καλύπτει την εφαρμογή της καλής πίστης σε όλα τα στάδια της ζωής της σύμβασης, από τη φάση των διαπραγματεύσεων έως και την εκπλήρωση των συμβατικών υποχρεώσεων, την καταγγελία της σύμβασης καθώς και τη φάση της αποζημίωσης. Συγκεκριμένα παραδείγματα που αναδεικνύουν την αποτυχία συμμόρφωσης με την αρχή της καλής πίστης δίδονται τόσο σε ουσιαστικό όσο και σε δικονομικό επίπεδο,τόσο σε εθνικό όσο και υπερεθνικό περιβάλλον. Ζωτικό μέρος της έρευνας καλύπτει η ανάλυση της διαδικασίας ερμηνείας της σύμβασης, καθώς και της διαιτητικής συμφωνίας σύμφωνα με την καλή πίστη, η οποία και επιτυγχάνεται με τον προσδιορισμό του περιεχομένου και των εξωτερικών ορίων της ερμηνευτικής αποστολής. Υποστηρίζεται περαιτέρω ότι ερμηνευτική καλή πίστη επηρεάζει και την επιλογή του εφαρμοστέου δικαίου στην ουσία της διαφοράς. Η γνησιότητα της διατριβής έγκειται στο εγχείρημα να δώσει σάρκα και οστάσε μία έννοια τόσο θεμελιώδη για το δίκαιο ώστε η έλλειψή της θα μετέτρεπε τη δικαιοσύνη σε έρμαιο υστερόβουλων συμβαλλόμενων και την ευταξία σε χάος. Σε αυτήν την κατεύθυνση, η ανάγκη να εξεταστεί η ουσία της αρχής αυτής και να συστηματοποιηθεί η εφαρμογή της, που η μέχρι τώρα θεωρία και πρακτική απέτυχε να ολοκληρώσει, κρίνεται πιο επείγουσα από ποτέ. Η έρευνα συντείνει συνεπώς στην γόνιμη αμφισβήτηση του απελθόντος συντηρητισμού και την άντληση χρήσιμων συμπερασμάτων, βασισμένων τόσο στο θεωρητικό στοχασμό όσο και τα ευρήματα της πρακτικής.