Vergleich der langfristigen haltbarkeit von bioprothesen und der klinischen ergebnisse zwischen TAVI und AKE bei patienten mit schwerer symptomatischer aortenklappenstenose und niedrigem oder intermediärem operationsrisiko

Abstract

This study aimed to investigate the rate of severe structural valve deterioration (SVD) and long-term outcomes of patients with severe symptomatic aortic stenosis undergoing transcatheter aortic valve implantation (TAVI) or surgical aortic valve replacement (SAVR). It was a propensity score matched analysis of patients who underwent TAVI (n = 216) and SAVR (n = 216) between 2008 and 2012. Long-term echocardiographic parameters and clinical outcomes were assessed after more than 6 years after TAVI/SAVR. Rate of severe SVD was 10.5% versus 4.5% in the TAVI and SAVR groups, respectively, but the difference was not statistically significant (hazard ratio [HR] 2.5; 95% confidence interval [CI] 0.7 to 8.3; p = 0.159). This was largely driven by higher rates of mean transprosthetic gradient ≥40 mm Hg (7.0 vs 3.4%; p = 0.327) and aortic regurgitation (4.7% vs 0%; p = 0.058). TAVI patients had lower survival rates at 6 years than SAVR patients (40.7% vs 59.6%, respectively, p <0.001, HR 2.15; 95% CI 1.45 to 3.20). Rate of cardiovascular events (14.4% TAVI vs 18.2% SAVR, HR 0.8; 95% CI 0.4 to 1.3; p = 0.347) and permanent pacemaker implantation (PPI; 16.0% TAVI vs 9.2% SAVR, p = 0.234) was similar between the 2 groups. In conclusion, incidence of moderate and severe SVD was not statistically different between TAVI and SAVR. Rate of moderate or severe aortic regurgitation was significantly higher in the TAVI group with predominant use of first-generation valves. Reintervention rate was low in both groups. Survival rate was lower after TAVI, probably because of higher frailty index, but incidence of cardiovascular events, PPI, and SVD was similar in both groups.

Αυτή η έρευνα έχει ως στόχο να μελετήσει την εμφάνιση εκφυλιστικών αλλοιώσεων και τα μακροπρόθεσμα κλινικά αποτελέσματα ασθενών με σοβαρή συμπωματική στένωση αορτικής βαλβίδας, οι οποίοι έχουν υποβληθεί σε διακαθετηριακή εμφύτευση αορτικής βαλβίδας (TAVI) ή χειρουργική αντικατάσταση αορτικής βαλβίδας (ΑΚΕ). Πρόκειται για μια ανάλυση propensity score matched ασθενών που υποβλήθηκαν σε TAVI (n=216) και AKE (n=216) μεταξύ 2008 και 2012. Μακροπρόθεσμα υπερηχοκαρδιογραφικά ευρήματα και κλινικά αποτελέσματα αξιολογήθηκαν τουλάχιστον έξι χρόνια μετά από TAVI/ΑΚΕ. Η εμφάνιση σοβαρών εκφυλιστικών αλλοιώσεων των βιολογικών προθέσεων παρατηρήθηκε σε 10.5% και 4.5% στους TAVI- και ΑΚΕ-ασθενείς αντίστοιχα, ένα αποτέλεσμα ωστόσο χωρίς στατιστική σημαντικότητα (hazard ratio [HR] 2.5; 95% confidence interval [CI] 0.7 to 8.3; p = 0.159). Αυτό το αποτέλεσμα ήταν επακόλουθο κυρίως της υψηλότερης εμφάνισης μέσης κλίσης πίεσης ≥40 mm Hg (7.0 vs 3.4%; p = 0.327) και ανεπάρκειας αορτικής βαλβίδας (4.7% vs 0%; p = 0.058) στους ΤΑVΙ-ασθενείς. Οι ασθενείς μετά από TAVI είχαν χαμηλότερο ποσοστό επιβίωσης στα έξι χρόνια σε σύγκριση με τους ασθενείς μετά από ΑΚΕ (40.7% vs 59.6%, respectively, p <0.001, HR 2.15; 95% CI 1.45 to 3.20). Το ποσοστό εμφάνισης καρδιαγγειακών επεισοδίων (14.4% TAVI vs 18.2% SAVR, HR 0.8; 95% CI 0.4 to 1.3; p = 0.347) και εμφύτευσης μόνιμου βηματοδότη (PPI; 16.0% TAVI vs 9.2% SAVR, p = 0.234) ήταν παρόμοιο μεταξύ των δύο ομάδων. Συμπερασματικά, η εμφάνιση μετρίων και σοβαρών εκφυλιστικών αλλοιώσεων των αορτικών βιολογικών προθέσεων δεν είχε στατιστικά σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων. Η εμφάνιση μέτριας ή σοβαρής ανεπάρκειας αορτικής βαλβίδας ήταν στατιστικά σημαντικά υψηλότερη στους TAVΙ- ασθενείς με την χρήση των βαλβίδων πρώτης γενιάς. Η αναγκαιότητα για εκ νέου χειρουργείο ή διακαθετηριακή αντικατάσταση ήταν χαμηλή και στις δύο ομάδες. Το ποσοστό επιβίωσης ήταν χαμηλότερο μετά από ΤΑVΙ, ενδεχομένως λόγω αδυναμίας και πολυνοσηρότητας των ΤΑVΙ- ασθενών. Το ποσοστό εμφάνισης καρδιαγγειακών επεισοδίων και εμφύτευσης μόνιμου βηματοδότη ήταν παρόμοιο μεταξύ των δύο ομάδων.