Αποτελεσματικότητα διαφορετικών τύπων θεραπευτικών ασκήσεων σε ασθενείς με περιφερική μονόπλευρη αιθουσαία υπολειτουργία

Abstract

Vestibular rehabilitation using adaptation, habituation, substitution exercises as well as balance and gait exercises, is a specialized approach for the management and rehabilitation of patients with chronic unilateral vestibular hypofunction (UVC). Patients with chronic UVC experience symptoms such as vertigo and instability. The purpose of this study was to investigate the effectiveness of different types of therapeutic exercises in patients with chronic UVC. One hundred and twenty eight (128) patients with chronic UVC were randomly assigned to 4 vestibular rehabilitation groups, where each group consisted of 32 patients. The interventions of the groups were: group A, individualized adaptation exercises, group B, personalized habituation exercises, group C, combination of individualized adaptation and habituation exercises and group D, non- individualized exercises of the Cawthorne & Cooksey protocol. In addition, groups A, B, C, except group D were given individualized balance and gait exercises. The evaluations of the groups were carried out before the start (0th week), in the middle (4th week), and at the end (8th week) of the vestibular rehabilitation program. Furthermore, a final evaluation was carried out after a period of 6 months from the start of the program in order to investigate any long-term benefits of vestibular rehabilitation. Evaluation tools used in the present clinical trial were: a) the Functional Gait Assessment (FGA) test and b) the mini – BEStest, in order to evaluate the static and dynamic balance of patients, c) the Dizziness Handicap Inventory (DHI) and d) the Vestibular Rehabilitation Benefit Questionnaire (VRBQ), in order to assess the perception of dizziness intensity, symptoms, and quality of life of patients. All groups (Group, A, B, C) except group D (Cawthorne & Cooksey), showed improvements in all measurements at the end of the vestibular rehabilitation program (week 8), (p<0.05), while during the 4th week of evaluation, group C and Group A at a lesser extend, showed faster improvement than the rest of the groups (Group B and D). In the comparisons between the groups, during the 8th week of evaluation, the participants who received the combination of rehabilitation exercises (Group C), showed statistically significant differences compared to all other groups (Group A, B, D), in the intensity of dizziness perception, symptoms, quality of life as well as static and dynamic balance (p<0.05). Many of the statistical improvements in group C compared to the other groups remained in the evaluation after 6 months. In conclusion, the groups that received an individualized vestibular rehabilitation program (Group A, B, C) showed statistically significant differences in all evaluation periods (4th, 8th week and 6 months) compared to the group that received a non-individualized Cawthorne & Cooksey exercise protocol (Group D). Finally, the same group (group C) showed better outcomes and greater improvement in static - dynamic balance, perception of dizziness, symptoms and quality of life, compared to groups A, B, and D, which suggests that the combination of vestibular rehabilitation exercises with static and dynamic balance exercises is a more effective approach compared to adaptation, habituation exercises and the rehabilitation protocol of Cawthorne & Cooksey in patients with chronic UVC.

Η αιθουσαία αποκατάσταση χρησιμοποιώντας ασκήσεις προσαρμογής, εξοικείωσης, υποκατάστασης καθώς και ασκήσεις ισορροπίας και βάδισης, αποτελεί μια εξειδικευμένη προσέγγιση για την διαχείριση αλλά και την αποκατάσταση των ασθενών που πάσχουν από χρόνια μονόπλευρη αιθουσαία υπολειτουργία. Οι ασθενείς με χρόνια μονόπλευρη αιθουσαία υπολειτουργία, εμφανίζουν συμπτώματα όπως ο ίλιγγος και η αστάθεια. Ο σκοπός της παρούσας μελέτης, ήταν η διερεύνηση της αποτελεσματικότητας διαφορετικών τύπων θεραπευτικών ασκήσεων σε ασθενείς με χρόνια μονόπλευρη αιθουσαία υπολειτουργία. Εκατόν είκοσι οκτώ (128) ασθενείς με χρόνια μονόπλευρη αιθουσαία υπολειτουργία, κατανεμήθηκαν τυχαία σε 4 ομάδες αιθουσαίας αποκατάστασης, όπου κάθε ομάδα αποτελούταν από 32 ασθενείς. Οι παρεμβάσεις των ομάδων ήταν ως εξής : ομάδα Α, εξατομικευμένες ασκήσεις προσαρμογής, ομάδα Β, εξατομικευμένες ασκήσεις εξοικείωσης, ομάδα Γ, συνδυασμό εξατομικευμένων ασκήσεων προσαρμογής και εξοικείωσης και, ομάδα Δ, μη εξατομικευμένες ασκήσεις του πρωτοκόλλου των Cawthorne & Cooksey. Επιπρόσθετα, στις ομάδες, Α,Β,Γ, πλην της ομάδας Δ, δόθηκαν εξατομικευμένες ασκήσεις ισορροπίας και βάδισης. Οι αξιολογήσεις των ομάδων, πραγματοποιήθηκαν πριν την έναρξη (0η εβδομάδα), στην μέση (4η εβδομάδα), στο τέλος (8η εβδομάδα) του προγράμματος αιθουσαίας αποκατάστασης. Επίσης, μία τελική αξιολόγηση πραγματοποιήθηκε μετά από διάστημα 6 μηνών από την έναρξη του προγράμματος, με σκοπό την διερεύνηση τυχόν μακροπρόθεσμων ωφελειών της αιθουσαίας αποκατάστασης. Τα μέσα αξιολόγησης που χρησιμοποιήθηκαν στην παρούσα κλινική μελέτη ήταν : α) το τεστ Λειτουργικής Αξιολόγησης Βάδισης (Functional Gait Assessment - FGA) και β) το mini – BEStest, προκειμένου να αξιολογηθεί η στατική και δυναμική ισορροπία των ασθενών, γ) το Ερωτηματολόγιο Καταγραφής Μειονεκτήματος Ζάλης (Dizziness Handicap Inventory – DHI) και δ) το Ερωτηματολόγιο για το όφελος της Αιθουσαίας Αποκατάστασης (Vestibular Rehabilitation Benefit Questionnaire – VRBQ), προκειμένου να εκτιμηθεί η αντίληψη της έντασης της ζάλης, τα συμπτώματα, καθώς και η ποιότητα ζωής των ασθενών.Όλες οι ομάδες (Ομάδα, Α, Β, Γ) εκτός της ομάδας Δ (Cawthorne &Cooksey), εμφάνισαν βελτίωση σε όλες τις μετρήσεις στο τέλος του προγράμματος αιθουσαίας αποκατάστασης (8η εβδομάδα), (p<0.05), ενώ κατά την 4η εβδομάδα αξιολόγησης, η ομάδα Γ και λίγο λιγότερο η ομάδα Α, εμφάνισαν ταχύτερη βελτίωση σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες (Ομάδα Β και Δ). Στις συγκρίσεις μεταξύ των ομάδων, κατά την 8η εβδομάδα αξιολόγησης, οι συμμετέχοντες που έλαβαν τον συνδυασμό των ασκήσεων αποκατάστασης (Ομάδα Γ), εμφάνισαν στατιστικά σημαντικές διαφορές σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες ομάδες (Ομάδα, Α, Β, Δ), στην ένταση της αντίληψης της ζάλης, στα συμπτώματα, στην ποιότητα ζωής καθώς και στην στατική και δυναμική ισορροπία (p<0.05). Πολλές από τις στατιστικές αυτές βελτιώσεις της ομάδας Γ σε σύγκριση με τις υπόλοιπες ομάδες, παρέμειναν και στην αξιολόγηση έπειτα από 6 μήνες.Συμπερασματικά, οι ομάδες που έλαβαν το εξατομικευμένο πρόγραμμα αιθουσαίας αποκατάστασης (Ομάδα Α,Β, Γ) εμφάνισαν στατιστικά σημαντικές διαφορές σε όλες τις περιόδους αξιολόγησης (4η, 8η εβδομάδα και 6 μήνες) σε σχέση με την ομάδα που έλαβε το μη εξατομικευμένο πρωτόκολλο άσκησης των Cawthorne &Cooksey (Ομάδα Δ). Επίσης, η ομάδα με τον συνδυασμό των ασκήσεων αιθουσαίας αποκατάστασης (Ομάδα Γ), εμφάνισε ταχύτερη βελτίωση σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες.Και τέλος, η ίδια ομάδα (Ομάδα Γ) εμφάνισε καλύτερα αποτελέσματα στην στατική - δυναμική ισορροπία, στην αντίληψη της ζάλης, στα συμπτώματα και στην ποιότητα ζωής, σε σχέση με τις ομάδες Α, Β, και Δ, πράγμα που υποδεικνύει, ότι ο συνδυασμός των ασκήσεων αιθουσαίας αποκατάστασης μαζί με ασκήσεις στατικής και δυναμικής ισορροπίας είναι αποτελεσματικότερη προσέγγιση εν συγκρίσει με τις ασκήσεις προσαρμογής, εξοικείωσης και το πρωτόκολλο θεραπείας των Cawthorne &Cooksey σε ασθενείς με χρόνια μονόπλευρη αιθουσαία υπολειτουργία.