Χορήγηση κορτικοστεροειδών σε δόση υποκατάστασης στην ενδονοσοκομειακή καρδιακή ανακοπή (CORTICA)

Abstract

Aim: Postresuscitation hemodynamics are associated with hospital mortality/functional outcome. We sought to determine whether low-dose steroids started during and continued after cardiopulmonary resuscitation (CPR) affect postresuscitation hemodynamics and other physiological variables in vasopressor-requiring, in-hospital cardiac arrest. Methods: We conducted a two-center, randomized, double-blind trial of patients with adrenaline (epinephrine)-requiring cardiac arrest. Patients were randomized to receive either methylprednisolone 40 mg (steroids group) or normal saline-placebo (control group) during the first CPR cycle post-enrollment. Postresuscitation shock was treated with hydrocortisone 240 mg daily for 7 days maximum and gradual taper (steroids group), or saline-placebo (control group). Primary outcomes were arterial pressure and central-venous oxygen saturation (ScvO2) within 72 hours postROSC. Results: Eighty nine of 98 controls and 80 of 86 steroids group patients with ROSC were treated as randomized. Primary outcome data were collected from 100 patients with ROSC (control, n = 54; steroids, n = 46). In intention-to-treat mixed-model analyses, there was no significant effect of group on arterial pressure, marginal mean (95% confidence interval) for mean arterial pressure, steroids vs. control: 74 (68–80) vs. 72 (66–79) mmHg] and ScvO2 [71 (68–75)% vs. 69 (65–73)%], cardiac index [2.8 (2.5–3.1) vs. 2.9 (2.5–3.2) L/min/m2 ], and serum cytokine concentrations [e.g. interleukin-6, 89.1 (42.8–133.9) vs. 75.7 (52.1–152.3) pg/mL] determined within 72 hours post-ROSC (P = 0.12–0.86). There was no between-group difference in body temperature, echocardiographic variables, prefrontal blood flow index/cerebral autoregulation, organ failurefree days, and hazard for poor in-hospital/functional outcome, and adverse events (P = 0.08–>0.99). Conclusions: Our results do not support the use of low-dose corticosteroids in in-hospital cardiac arrest.

Εισαγωγή: Η ενδονοσοκομειακή καρδιακή ανακοπή στο νοσοκομείο έχει φτωχή πρόγνωση. Αν και τα στεροειδή χρησιμοποιούνται συχνά σε ασθενείς με σηπτικό σοκ, δεν είναι σαφές εάν προσφέρουν όφελος κατά την καρδιακή ανακοπή και μετά την ανάταξη αυτής (επαναφορά αυτόματης κυκλοφορίας, return of spontaneous circulation-ROSC). Μέθοδος: Από 369 ασθενείς με καρδιακή ανακοπή που αξιολογήθηκαν, 100 έλαβαν μέρος στη μελέτη. Η καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση πραγματοποιήθηκε σύμφωνα με τις οδηγίες του 2015. Σαράντα έξι ασθενείς τυχαιοποιήθηκαν να λάβουν μεθυλπρεδνιζολόνη 40 mg κατά τη διάρκεια της αναζωογόνησης και 54 για να λάβουν εικονικό φάρμακο (placebo). Μετά την ανάταξη, οι ασθενείς της ομάδας των στεροειδών έλαβαν υδροκορτιζόνη 240 mg ημερησίως μέχρι και 7 ημέρες και στη συνέχεια σταδιακή μείωση έως διακοπή (της υδροκορτιζόνης) εντός των επόμενων 2 ημερών. Οι πρωτεύοντες στόχοι ήταν η μέση αρτηριακή πίεση (MAΠ) και ο κορεσμός του κεντρικού φλεβικού αίματος (central venous oxygen saturation - ScvO2) στα 20 λεπτά, 4, 24, 48 και 72 ώρες μετά τη ROSC. Οι δευτερεύοντες στόχοι περιλάμβαναν το κλάσμα εξώθησης αριστερής κοιλίας και το δείκτη εκκεντρότητας στις 12 και 72 ώρες, την καρδιακή παροχή και τα επίπεδα των κυτταροκινών στον ορό στις 4, 24, 48 και 72 ώρες, το δείκτη εγκεφαλικής αιματικής ροής στις 4 και 72 ώρες μετά τη ROSC, τις ημέρες παρακολούθησης χωρίς οργανικές ανεπάρκειες από την ημέρα 1 έως την ημέρα 60 μετά την ανάταξη, τη νευρολογική έκβαση κατά την έξοδο από το νοσοκομείο και τις επιπλοκές που σχετίζονταν με τα στεροειδή. Αποτελέσματα: Η ΜΑΠ μετά την ανάνηψη δεν διέφερε σημαντικά μεταξύ της ομάδας στεροειδών και ομάδας placebo σε οποιοδήποτε χρονικό σημείο (20 λεπτά: 85.2 ± 21.3 έναντι 84.7 ± 21.4 mmHg, 4 ώρες: 83.9 ± 18.1 έναντι 78.9 ± 15.9 mmHg, 24 ώρες: 79.9 ± 16.0 έναντι 81.9 ± 15.2 mmHg, 48 ώρες: 80.2 ± 10.0 έναντι 84.2 ± 13.6 mmHg, 72 ώρες: 85.2 ± 11.6 έναντι 84.7 ± 14.5 mmHg p> 0.05 για όλες τις συγκρίσεις). Δεν υπήρχε στατιστικά σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων όσον αφορά τον ScvO2 και όλους τους δευτερεύοντες στόχους (p>0.05 για όλες τις συγκρίσεις). Συμπέρασμα: Η παρούσα μελέτη δεν ανέδειξε σημαντικό φυσιολογικό όφελος από τη χορήγηση κορτικοστεροειδών κατά τη διάρκεια της καρδιοαναπνευστικής αναζωογόνησης και μετά την ανάταξη σε ασθενείς με ενδονοσοκομειακή καρδιακή ανακοπή.