Θέατρο σκιών και animation: δύο τέχνες συγγενείς: τρία έργα σχετικά με τον συγκερασμό των δύο τεχνών από τη σκοπιά της συμμετοχής του ανθρώπινου σώματος στην τέχνη της εμψύχωσης

Abstract

The affinity of shadow theater with animation may be considered obvious, at least in terms of how the two arts are captured on a screen. But when we delve into the qualitative elements of these two arts, it is revealed that their common core does not consist of their apparent elements but of the essence of their own function, which is the art of animating itself. In both shadow theater and animation, the art employed by each artist to complete a work is, to a large extent the art that can give life to the inanimate, or give a different kind of life to the already living subjects. Also, in whichever case applied, it is accompanied by some methodology, which can ensure the technical perfection of the produced work, but not the highest possible result qualitatively. Thus, having in mind the presence of human body in these two arts, both in a traditional and in a modern way, this research develops between the fields of animation, shadow theater and physical theater, with a parallel development of practical and artistic works, looking for a deeper connection between them.

Η συγγένεια του θεάτρου σκιών με το animation ίσως να θεωρείται προφανής, τουλάχιστον ως προς το κατά πως αποτυπώνονται οι δύο τέχνες επάνω σε μια οθόνη. Εμβαθύνοντας όμως στα ποιοτικά στοιχεία των δύο τεχνών, φανέρωνεται πώς ο κοινός πυρήνας τους δεν αποτελείται από τα φαινομενικά τους στοιχεία αλλά από την ουσία της ίδιας τους της λειτουργίας, δηλαδή της τέχνης της εμψύχωσης. Τόσο στο θεάτρο σκιών όσο και στο animation, η τέχνη που επιστρατεύεται από τον κάθε καλλιτέχνη ή την κάθε καλλιτέχνιδα για την ολοκλήρωση ενός έργου είναι σε μεγάλο μέρος η τέχνη του να μπορεί να αποδίδει ζωή στα άψυχα, ή να δίνει μια διαφορετικού είδους ζωντάνια από αυτή που ήδη υπάρχει στα έμψυχα στοιχεία. Επίσης, σε όποιο είδος από τα παραπάνω και αν εφαρμόζεται αυτή, συνοδεύεται από κάποια μεθοδολογία, η οποία μπορεί να εξασφαλίσει την τεχνική αρτιότητα του παραγόμενου έργου, όχι όμως και το υψηλότερο δυνατό, ποιοτικώς, αποτέλεσμα. Έτσι, συνυπολογίζοντας στα παραπάνω τη συμμετοχή του ανθρώπινου σώματος στις δύο αυτές τέχνες, τόσο με παραδοσιακό όσο όμως και με σύγχρονο τρόπο, η έρευνα αυτή αναπτύσσεται μεταξύ των πεδίων του animation, του θεάτρου σκιών και του σωματικού θεάτρου με μια παράλληλη ανάπτυξη πρακτικών και καλλιτεχνικών έργων, αναζητώντας μια βαθύτερη σύνδεση μεταξύ τους.