Essays on political competitions

Abstract

In a multi-party competition under proportional representation, the government is a coalition of parties that agreed on a policy and distribution of portfolio benefits in a legislative bargaining game with concession costs. The equilibrium bargaining outcome is based on the ideological proximity of the parties and their relative weights in the legislature. The model can generate two party political equilibria when entry costs are prohibitively high while conditions are given for multi-party equilibria. In a three party competition with purely office motivated parties and strategic voters, two large parties adopt the ideal policy of the median voter and a smaller a distinct to the median’s ideal policy. The government is formed by one of the large and the smaller party.In the second chapter it is found that a party’s voting power in the government is statistically significant in explaining the utility it obtains in a coalition government. By using a new data set on formateur parties, the formateur is found to be rather disadvantaged to its critical partners regarding the distribution of benefits.In the third chapter I analyse a model of tripartite wage negotiations where the government participates in by assigning the relative bargaining power to the negotiating partners: the labour union and the employers’ association. The government’s decision to support one of the negotiating partners depends on their lobbying behaviour. Due to conflict of interest of the social partners, the government has to balance the monetary transfers that it receives from the lobby to the loss that it incurs from departing from its ideal policy and its reelection motives. In a two party electoral competition framework, the lobby improves its utility the closer the two candidates’ bliss points are to that of the median voter.

Σε ανταγωνισμό μεταξύ πολλών κομμάτων με απλή αναλογική, η κυβέρνηση είναι ένας σχηματισμός κομμάτων που συμφωνεί στην πολιτική και την κατανομή των ωφελειών χαρτοφυλακίου σε παίγνιο κοινοβουλευτικής διαπραγμάτευσης με κόστη παραχωρήσεων. Το διαπραγματευτικό αποτέλεσμα ισορροπίας βασίζεται στην ιδεολογική εγγύτητα των κομμάτων και των σχετικών ποσοστών στο κοινοβούλιο. Το μοντέλο υποστηρίζει ισορροπία δύο πολιτικών κομμάτων όταν το κόστη εισόδου στις εκλογές είναι απαγορευτικά υψηλά, συνθήκες δίνονται για ισορροπία περισσότερων κομμάτων. Σε ανταγωνισμό τριών κομμάτων με κόμματα που έχουν ως κίνητρο τα οφέλη χαρτοφυλακίου και στρατηγικούς ψηφοφόρους, δύο μεγάλα κόμματα υιοθετούν την θέση του διάμεσου ψηφοφόρου και ένα μικρότερη διαφορετική θέση πολιτικής. Η κυβέρνηση σχηματίζεται από ένα μεγάλο και το μικρότερο κόμμα.Στο δεύτερο κεφάλαιο αποδεικνύεται ότι η εκλογική δύναμη ενός κόμματος στην κυβέρνηση είναι στατιστικά σημαντική στην επεξήγηση της χρησιμότητας που αποκτά το κόμμα σε έναν κυβερνητικό συνασπισμό. Χρησιμοποιώντας ένα νέο σύνολο δεδομένων αναφορικά με τα κόμματα με την πρωτοβουλία σχηματισμού κυβερνητικού συνασπισμού, το κόμμα με αυτήν την πρωτοβουλία εμφανίζεται να είναι μάλλον σε μειονεκτική θέση έναντι κρίσιμων εταίρων αναφορικά με την κατανομή ωφελειών χαρτοφυλακίου.Στο τρίτο κεφάλαιο αναλύω ένα μοντέλο τριμερούς μισθολογικής διαπραγμάτευσης όπου η κυβέρνηση συμμετέχει καθορίζοντας την σχετική διαπραγματευτική δύναμη των εταίρων στην διαπραγμάτευση: το εργατικό συνδικάτο και την ένωση εργοδοτών. Η απόφαση της κυβέρνησης έναν από τους δύο εταίρους στην διαπραγμάτευση εξαρτάται από την λόμπι συμπεριφορά τους. Λόγω της σύγκρουσης συμφερόντων μεταξύ των κοινωνικών εταίρων, η κυβέρνηση πρέπει να ισορροπήσει τις χρηματικές εισφορές που λαμβάνει από το λόμπι με την απώλεια που υφίσταται απομακρυνόμενη από την ιδανική της πολιτική και τα κίνητρα επανεκλογής. Σε εκλογικό ανταγωνισμό μεταξύ δύο κομμάτων το λόμπι βελτιώνει την χρησιμότητά του όσο εγγύτερα βρίσκονται τα σημεία ιδανικής πολιτικής σε αυτό του διάμεσου ψηφοφόρου.