Αισθητική θεώρηση της αρχιτεκτονικής δημιουργίας: μεταφορά από το δράμα στην αρχιτεκτονική

Abstract

Numerous interpretations approach the truth and portray a person who looks at reality head-on. The ability to perceive the everyday qualities that give birth to this person is understood as an architectural creation, and each time it springs from a basic question, which many call a central idea, some an argument, some a conception. This will be called the synthetic axis, path, and development of ideas. But it will also be called creative chaos, so that we can embrace both the chaotic and the logical elements. Together and equally we will include these two elements in a two-way process -design- that through a multitude of feedback can travel us from chaos to speech and vice versa. The architectural creation, thus, will capture at all times the internal composition of this design process, all the dialogues, the regressions, the pending, the flatulence, the worries, and the expectations, that is, the emotional burden that is born in an initial mythical void, empty arising from our first reasonable concerns.

Πλήθος ερμηνειών προσεγγίζουν την αλήθεια και σκιαγραφούν ένα πρόσωπο που κοιτάζει την πραγματικότητα κατάματα. Η ικανότητα διαίσθησης των καθημερινών ποιοτήτων που γεννούν αυτό το πρόσωπο νοείται ως αρχιτεκτονική δημιουργία, πηγάζει δε κάθε φορά από μία βασική ερώτηση, την οποία πολλοί αποκαλούν κεντρική ιδέα, άλλοι επιχείρημα, άλλοι σύλληψη. Εδώ θα ονομαστεί συνθετικός άξονας, δρόμος και ανάπτυγμα ιδεών. Θα ονομαστεί όμως ακόμα δημιουργικό χάος, ώστε να αγκαλιάσουμε, τόσο το χαοτικό όσο και το λογικό στοιχείο. Μαζί και εξίσου θα συμπεριλάβουμε αυτά τα δύο στοιχεία σε μια αμφίδρομη διαδικασία -τον σχεδιασμό- που μέσα από πλήθος αναδράσεων μπορεί να μας ταξιδεύει από το χάος στον λόγο και αντίστροφα. Το αρχιτεκτονικό δημιούργημα, έτσι, θα αποτυπώνει κάθε στιγμή την εσωτερική σύσταση της σχεδιαστικής αυτής διαδικασίας, όλους τους διαλόγους, τις παλινδρομήσεις, τις εκκρεμότητες, τις μετεωρίσεις, τις ανησυχίες και τις προσδοκίες, δηλαδή τον συναισθηματικό φόρτο που γεννιέται σε ένα αρχικό μυθικό κενό, κενό που προκύπτει από τις πρώτες έλλογες ανησυχίες μας.