Αξιολόγηση συνδυαστικής θεραπείας κρυοχειρουργικής και τοπικής ιμικουϊμόδης για τη θεραπεία διηθητικών βασικοκυτταρικών καρκινωμάτων του δέρματος

Abstract

Basal cell carcinoma (BCC) is the most common type of skin cancer in Caucasians, and in some parts of the world its prevalence takes on epidemic proportions. Therefore, the need for new therapeutic approaches in an out-of-hospital environment is becoming more intense. Cryosurgery and local imiquimod are established monotherapies for superficial basal cells, but they are insufficient for the most compact tumors. Immunocryosurgery is a distinct combination of imiquimod and cryosurgery that has been shown to be particularly effective in the treatment of BCC, particularly large neoplasms and periocular tumors. This method was developed to harness the synergy of antioncogenic effects, including the challenge of immune responses caused by imiquimod and cryosurgery. Ιn this paper we study the filtration of basal cell carcinomas (BCC) from selected inflammatory cell species during an immunocryosurgery treatment cycle. The density of CD68+, CD3+and Foxp3+ cell filtrations was studied with immunohistochemistry in 56 BCC biopsies randomized from 28 points of 26 patients at baseline and at the 12th ,16th and 28th days of treatment. Immunocryosurgery causes statistically significant lesions in all three cell species (p<0.003). The density of Foxp3+ cells increased in the first phase of treatment (reaching the highest point on the12th day) and then decreased significantly already two days after the cryosurgical session (16th day) and then until the 28thday of the treatment cycle (p=0.033). Within the tumor tissue, these lesions lead toa sharp increase in CD3+/ Foxp3+ ratio, a finding that suggests that cryosurgical perturbation may potentially play a key role in shaping the cellular composition of the inflammatory infiltrate during immunocryosurgery, eventually heralding the induction of an effective immune response that deconstructs the tumor.

Το βασικοκυτταρικό καρκίνωμα (BCC) αποτελεί τον πιο συχνό τύπο καρκίνου του δέρματος στους Καυκάσιους, σε ορισμένα δε μέρη του κόσμου ο επιπολασμός του λαμβάνει επιδημικές διαστάσεις. Εξ αυτού του λόγου η ανάγκη νέων θεραπευτικών προσεγγίσεων σε εξωνοσοκομειακό περιβάλλον καθίσταται εντονότερη. Η κρυοχειρουργική και η τοπική ιμικουϊμόδη συνιστούν καθιερωμένες μονοθεραπείες για τα επιφανειακά βασικοκυτταρικά, ωστόσο είναι ανεπαρκείς για τους συμπαγέστερους όγκους. Η ανοσοκρυοχειρουργική είναι ένας ξεχωριστός συνδυασμός tοπικής ιμικουϊμόδης και κρυοχειρουργικής που έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα αποτελεσματική στη θεραπεία των βασικοκυτταρικών, ιδιαίτερα μεγάλων νεοπλασμάτων και περιοφθαλμικών όγκων. Αυτή η μέθοδος αναπτύχθηκε προκειμένου να αξιοποιήσει τη συνέργεια των αντιογκογόνων επιδράσεων, συμπεριλαμβανομένης της πρόκλησης ανοσιολογικών αποκρίσεων που προκαλούνται από την ιμικουϊμόδη και την κρυοχειρουργική. Στην παρούσα εργασία μελετούμε τη διήθηση των βασικοκυτταρικών καρκινωμάτων (BCC) από επιλεγμένα φλεγμονώδη κυτταρικά είδη κατά τη διάρκεια ενός κύκλου θεραπείας ανοσοκρυοχειρουργικής. Η πυκνότητα των κυτταρικών διηθήσεων CD68+, CD3+ και Foxp3+ μελετήθηκε με ανοσοϊστοχημεία σε 56 βιοψίες BCC που ελήφθησαν τυχαιοποιημένα από 28 σημεία 26 υπό θεραπεία ασθενών κατά την έναρξη και κατά τη 12η, 16ηκαι 28η ημέρα της θεραπείας. Η ανοσοχειρουργική προκαλεί στατιστικά σημαντικές αλλοιώσεις και στις τρεις κατηγορίες κυττάρων (p<0.003). Η πυκνότητα των CD68+ αυξήθηκε ήδη από την 12η ημέρα και παρέμεινε σε υψηλότερο επίπεδο κατά τη διάρκεια του υπόλοιπου κύκλου της θεραπείας. Η πυκνότητα των κυττάρων CD3+ αυξήθηκε σημαντικά μεταξύ της 12ης και της 16ης μέρας της θεραπείας. Η πυκνότητα των κυττάρων Foxp3+ αυξήθηκε στην πρώτη φάση της θεραπείας (φθάνοντας το υψηλότερο σημείο τη 12η ημέρα) ενώ στη συνέχεια μειώθηκε σημαντικά ήδη δύο ημέρες μετά τη κρυοχειρουργική συνεδρία (16η ημέρα) και στη συνέχεια μέχρι την 28η ημέρα του κύκλου θεραπείας (p=0.033). Μέσα στον ιστό του όγκου, αυτές οι αλλοιώσεις οδηγούν σε απότομη αύξηση της αναλογίας CD3+/Foxp3+, ένα εύρημα που υποδηλώνει ότι η κρυοχειρουργική διαταραχή μπορεί πιθανώς να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της κυτταρικής σύνθεσης της φλεγμονώδους διήθησης κατά τη διάρκεια της ανοσοκρυοχειρουργικής, προαναγγέλλοντας τελικά την επαγωγή μιας αποτελεσματικής ανοσολογικής απόκρισης που αποδομεί τον όγκο.