Όψεις της καρυωτακικής επίδρασης στην ποιητική γενιά του '70: οι περιπτώσεις των Κατερίνα Γώγου, Αλέξη Τραϊανού και Αντώνη Φωστιέρη

Abstract

The main issue this thesis deals with is the positive impact that Karyotakis’ poetry exerted to the youngest of the decade of the 70’s poets in terms of the existence, an issue which exists and is involved in the already recognized social perspective of the impact of Karyotakis. On this basis, the establishment of the impact of Karyotakis during the war period is examined in the first chapter exclusively as a negative term by the most acknowledged critics of the 30’s, as well as the critical semantic reconstruction of the term “new movement of Karyotakis” for the generation of the decade of 70’s as an open field semantically, not to mention the possibility of adoption of the mythological encasement of the interwar poet or the connection or receiving Karyotakis’ work based on the social question, bearing in mind the adequacy of Karyotakis’ poetry for fruitful exploitation, when it comes to its realistic frame, without attempting to embellish reality, when it comes to the reflection of the aspects of the social mechanism malaise of the era. Next, from the second up to the fourth chapter, an attempt is made to identify the assimilated approach of Karyotakis’ poetry in the poetry of Katerina Gogou, Alexis Traianos and Antonis Fostieris as the most representative cases of the common idea of devoting their work on the fringes of existence, leading up to the level of nihilism. Simultaneously, the artists’ work examines the existential depth, which derives from the deep internal disorganization. On the other hand, the analysis of the already mentioned poets of the 70’s in this thesis belongs under the umbrella of the wider examination of the individual units of their poems per collection, in combination with the most important critical analysis of their work. Consequently, the target is not the constant pursuit in each and every verse of the defining characteristics so to verify the impact of Karyotakis, but the high degree of convergence with their precursor poet on the common basis of the conversion, as it will be clear from each study separately, into a tool of penetration into the existential abyss, recommending in this way the margins of society as the last destination. Thus, someone could conclude that the artists’ poetry, in line with that of Karyotakis, are an integral part of deciphering the cosmic nothing together with the constant internal gap, as it is expressed according to each poetic individuality separately, due to their fruitless goals to the restricted for the same reason field of existence, as well as the infinity of nonexistence.

Βασικό ζητούμενο προς διερεύνηση στην εν λόγω διατριβή αποτελεί ο γόνιμος αντίκτυπος της καρυωτακικής ποίησης σε νεότερους ποιητές της γενιάς του’ 70 ως προς την έντονα υπαρξιακή της διάσταση στην οποία εμπεριέχεται και συμπληρώνεται η ήδη αναγνωρισμένη κριτικά κοινωνική προοπτική της καρυωτακικής επίδρασης. Σε αυτή τη βάση, εξετάζεται αρχικά στο πρώτο κεφάλαιο η καθιέρωση του μεσοπολεμικού καρυωτακισμού αποκλειστικά ως αρνητικού όρου από τους βασικούς κριτικούς της γενιάς του ’30, καθώς και η κριτική του αναδιαμόρφωση εννοιολογικά ως νεοκαρυωτακισμός για τη γενιά του ’70 ως ανοιχτό πεδίο σημασιολογικά πέρα από το ενδεχόμενο υιοθέτησης του μυθολογικού περιβλήματος του προσώπου του μεσοπολεμικού ποιητή ή τη σύνδεση της πρόσληψης του ποιητικού έργου του Καρυωτάκη από τον εκάστοτε νεότερο ποιητή με την κοινωνική αμφισβήτηση, δεδομένης της καταλληλότητας της καρυωτακικής ποίησης για γόνιμη αξιοποίηση θεματικά ως προς το ρεαλιστικό της πλαίσιο, δίχως απόπειρα εξωραϊσμού της πραγματικότητας σε σχέση με την αποτύπωση των όψεων της παθογένειας του κοινωνικού μηχανισμού της εποχής της. Στη συνέχεια από το δεύτερο έως το τέταρτο κεφάλαιο γίνεται απόπειρα ανίχνευσης της αφομοιωμένης καρυωτακικής προσέγγισης στην ποίηση της Κατερίνας Γώγου, του Αλέξη Τραϊανού και του Αντώνη Φωστιέρη ως οι πιο αντιπροσωπευτικές περιπτώσεις για την κοινή απόδοση ολιστικά στο ποιητικό τους έργο του περιθωρίου της ύπαρξης έως τον υπαρξιακό μηδενισμό, παραπλήσια με την καρυωτακική τακτική της υπαρξιακής βυθομέτρησης ως απόρροια της έντονης εσωτερικής αποδιοργάνωσης. Από την άλλη, η εξέταση των συγκεκριμένων ποιητών της γενιάς του ’70 στην παρούσα διατριβή συμπεριλαμβάνει ευρύτερη εξέταση των επιμέρους θεματικών των ποιημάτων τους κατά συλλογή σε συνδυασμό με την βασικότερη κριτική θεώρηση του έργου τους. Ως εκ τούτου, στόχος δεν είναι η επίμονη αναζήτηση σε κάθε στίχο τους προσδιοριστικών χαρακτηριστικών της καρυωτακικής ποίησης προς εξακρίβωση της επίδρασης του Καρυωτάκη αλλά ο στενός βαθμός σύγκλισής τους με τον ποιητικό τους πρόδρομο στην κοινή βάση, όπως θα φανεί από την κατά περίπτωση μελέτη, μετατροπής του ποιητικού χώρου σε εργαλείου διείσδυσης στην υπαρξιακή άβυσσο, συνιστώντας τον τελικό προορισμό του κοινωνικού περιθωρίου. Συνεπώς, προκύπτει ότι η ποίησή τους, σε πλήρη ευθυγράμμιση με την καρυωτακική, αποτελεί εγχειρίδιο αποκρυπτογράφησης του κοσμικού τίποτα αλληλένδετα με το μόνιμα εσωτερικό κενό, όπως αποδίδεται ανάλογα στην ιδιαίτερη ποιητική ιδιοσυστασία του καθενός λόγω των ατελέσφορων επιδιώξεών τους στον για το συγκεκριμένο λόγο περιορισμένο χώρο της ύπαρξης αντιστικτικά με την απεραντοσύνη της ανυπαρξίας.