Πειραματική μελέτη της επίδρασης της αμιωδαρόνης επί ανθεκτικής αυτόματης κοιλιακής μαρμαρυγής μετά από οξύ έμφραγμα μυοκαρδίου

Abstract

Coronary disease and predominantly acute myocardial infarction (AMI) are frequent causes of sudden death. Forty percent of deaths observed in AMI are sudden. More than 80% of their causes are attributed to ventricular tachycardia leading to ventricular fibrillation. Ventricular fibrillation is a chaotic asynchronous activity of the myocardium. Necessary for the provocation and conservation of ventricular fibrillation are; 1) a certain critical amount of myocardial mass 2) a strong triggering for the onset of this disturbance 3) a critical relation between the velocity of the stimulus conduction and the duration of the latency period of the whole myocardium and some parts of it. Myocardial ischemia may cause conditions of abnormal automatism and re-entry circuits.Drug therapy and direct current thoracic counter-shocks for the treatment of ventricular fibrillation include the intravenous administration of lidocaine, bretylium and procainamide. Amiodarone is an anti-arrythmic agent of group III of anti-arrythmics, but it shows anti-arrythmic proprieties of groups I, II and IV, as well. Amiodarone is an antiarrhythmic agent effective in a wide array of tachyarrhythmias. It has been considered as the most effective drug in the prevention and suppression of supraventricular and ventricular arrhythmias. However, amiodarone has only sporadically been used in the defibrillation of ventricular fibrillation.The purpose of the study was to evaluate the efficacy of single dose intravenous amiodarone in facilitating defibrillation of ventricular fibrillation refractory to lidocaine and epinephrine plus direct current counter-shocks in experimental AMI. In 60 dogs AMI was induced by ligation of the proximal left anterior descending coronary artery for 2 hours. Animals that developed spontaneous ventricular fibrillation were treated with lidocaine and epinephrine plus five direct current counter-shocks. Dogs with ventricular fibrillation refractory to this regimen were randomized in two groups.In groups I, the animals were treated with additional intravenous administration of epinephrine and bolus lidocaine plus ≤ 15 direct-current counter-shocks. In group II amiodarone (10mg/kg body weight) was administered intravenously and followed by direct-current counter-shocks.Sixteen of the animals in which the protocol was attempted developed spontaneous ventricular fibrillation 24 min after ligation. The initial treatment succeeded in converting ventricular fibrillation in one dog. The other 15 dogs were randomized in group I (8 dogs) and II (7 dogs).Defibrillation was achieved in one of the eight dogs in group I and in six of the seven dogs in group II, P<0.005 versus group I. The animals were hemodynamically unstable after the defibrillation of ventricular fibrillation and epinephrine infusion was required to maintain heart rate and blood pressure within acceptable values. In conclusion, amiodarone given intravenously as a bolus in a dose of 10mg/kg influences positively the response to defibrillation of ventricular fibrillation refractory to conventional therapy in an experimental model of acute ischemia.

Η στεφανιαία νόσος και μάλιστα το οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου (ΟΕΜ) αποτελούν συχνή αιτία αιφνιδίου θανάτου. Το 40% των θανάτων που παρατηρούνται κατά το ΟΕΜ είναι αιφνίδιοι. Σε ποσοστό μεγαλύτερο από 80% ο μηχανισμός του αιφνιδίου θανάτου είναι κοιλιακή ταχυκαρδία εξελισσόμενη σε κοιλιακή μαρμαρυγή. Η κοιλιακή μαρμαρυγή είναι χαώδης ασύγχρονη δραστηριότητα του μυοκαρδίου. Για την πρόκληση και διατήρηση της κοιλιακής μαρμαρυγής είναι απαραίτητα: 1) ένα ορισμένο κρίσιμο ποσό μάζας του μυοκαρδίου της αριστεράς κοιλίας 2) ένα ισχυρό ερέθισμα για την έναρξη αυτής της διαταραχής 3) μία κρίσιμη σχέση μεταξύ ταχύτητας αγωγής του ερεθίσματος και της διάρκειας της ανερεθίστου περιόδου ολοκλήρου του μυοκαρδίου ή ορισμένων τμημάτων του. Η ισχαιμία του μυοκαρδίου μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες για ανώμαλο αυτοματισμό και κυκλώματα επανεισόδου.Η φαρμακευτική θεραπεία μαζί με τις εκκενώσεις ηλεκτρικού ρεύματος επί του θώρακος για την αντιμετώπιση της κοιλιακής μαρμαρυγής περιλαμβάνει ενδοφλέβιο χορήγηση ξυλοκαίνης, βρετυλίου, προκαϊναμίδης. Η αμιωδαρόνη είναι αντιαρρυθμικό της ομάδας ΙΙΙ των αντιαρρυθμικών, αλλά εμφανίζει ταυτόχρονα αντιαρρυθμικές ιδιότητες των ομάδων Ι, ΙΙ και IV των αντιαρρυθμικών. Είναι αντιαρρυθμικό φάρμακο με ευρύ φάσμα αντιαρρυθμικής δράσεως. Είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική στην πρόληψη και καταστολή υπερκοιλιακών και κοιλιακών αρρυθμιών. Ωστόσο είναι περιορισμένη η χρησιμοποίησή της στην ανάταξη της κοιλιακής μαρμαρυγής. Σκοπός της μελέτης αυτής ήταν η εκτίμηση της δράσεως της αμιωδαρόνης όταν χορηγηθεί ταχέως ενδοφλεβίως, στην ανάταξη κοιλιακής μαρμαρυγής που εκδηλώνεται αυτόματα μετά από πρόκληση ΟΕΜ σε πειραματόζωα, και η οποία είναι ανθεκτική στη χορήγηση ξυλοκαίνης, ανδρεναλίνης, και άμεση επί της καρδίας εφαρμογή ηλεκτρικών εκκενώσεων.Προς τούτο, σε 60 πειραματόζωα προκλήθηκε ΟΕΜ με απολίνωση του εγγύς τμήματος της αριστεράς προσθίας κατιούσης στεφανιαίας αρτηρίας (ΠΚΣΑ) για 2 ώρες. Όσα από τα πειραματόζωα εκδήλωσαν αυτόματη κοιλιακή μαρμαρυγή αντιμετωπίστηκαν θεραπευτικά με χορήγηση ξυλοκαίνης, αδρεναλίνης και εφαρμογή έως 5 ηλεκτρικών εκκενώσεων. Τα πειραματόζωα που δεν ανταποκρίθηκαν στην θεραπεία αυτή αλλά συνέχιζαν να ευρίσκονται σε κοιλιακή μαρμαρυγή τυχαιοποιήθηκαν σε 2 ομάδες Ι, ΙΙ. Η ομάδα Ι αντιμετωπίστηκε με περαιτέρω χορήγηση αδρεναλίνης, ξυλοκαίνης και έως 15 ηλεκτρικές εκκενώσεις. Η ομάδα ΙΙ έλαβε ενδοφλεβίως 10mg/kg βάρους σώματος αμιωδαρόνη και ακολούθως ηλεκτρικές εκκενώσεις.Δεκαέξι από τα εξήντα πειραματόζωα της μελέτης εμφάνισαν κοιλιακή μαρμαρυγή 24 λεπτά μετά την απολίνωση της ΠΚΣΑ. Η αρχική αγωγή ανέταξε την κοιλιακή μαρμαρυγή σε 1 από αυτά. Τα υπόλοιπα 15 πειραματόζωα τυχαιοποιήθηκαν στις ομάδες Ι (ν=8) και ΙΙ (ν=7). Ανάταξη της κοιλιακής μαρμαρυγής επιτεύχθηκε σε 1 πειραματόζωο της ομάδος Ι και σε 6 πειραματόζωα της ομάδος ΙΙ, p<0.005 έναντι της ομάδας Ι.Τα πειραματόζωα μετά την ανάταξη της κοιλιακής μαρμαρυγής παρουσίασαν αιμοδυναμική αστάθεια, γα την οποία απαιτήθηκε η χορήγηση αδρεναλίνης.Συμπερασματικά, η αμιωδαρόνη χορηγούμενη ταχέως εφάπαξ ενδοφλεβίως σε δόση 10mg/kg, επιδρά λίαν ευμενώς στην ανάταξη της ανθεκτικής στη συνήθη αγωγή κοιλιακής μαρμαρυγής εκδηλούμενης αυτόματα σε πειραματόζωα μετά από ΟΕΜ.