Μελέτη της αποτελεσματικότητας της ριβαροξαμπάνης και δαβιγατράνης στην πρόληψη δημιουργίας θρόμβου και στην διατήρηση της βατότητας αρτηριακών αναστομώσεων έπειτα από συνθλιπτική βλάβη

Abstract

Introduction: During the last decade direct oral anticoagulants (DOAC) have been established in various fields of medicine.Their use in microsurgery has not been evaluated yet though. This study aims to evaluate their efficacy in microsurgery and additionally compare them with a well established antithrombotic agent. Materials and Methods : The right femoral artery of 101 rats divided into 4 groups, was crushed and anastomosed. Group A (20 rats) received placebo therapy (1ml NaCl 0.9%, orally), while Group B (27 rats), Group C (27 rats) and Group D (27 rats) received rivaroxaban (3mg/kg, orally), dabigatran (30mg/kg, orally) and enoxaparin (30mg/kg, subcutaneously) respectively. All drugs were administered 3 hours preoperatively and once daily for the following postoperative days until the sacrifice of the animals. Patency was evaluated at 1st, 7th and 20th postoperative day. Following patency evaluation the rats were sacrificed and the vessels were harvested for histological examination. Results: None of the rats died postoperatively. Patency rates of rivaroxaban group (78%), dabigatran group (70%) and enoxaparin group (63%) were statistically similar, but significantly higher than the placebo–treated control group (p<0.05). Cells with morphologic features of endothelial cells were evident 7 days after the injury. Conclusion: The results of this study demonstrate the following: (1) rivaroxaban and dabigatran through inhibition of thrombus formation significantly enhanced the patency rate compared to placebo treatment (2) the antithrombotic efficacy of rivaroxaban and dabigatran in compromised microvessels was similar to that of enoxaparin, the most widely used antithrombotic agent.

ΣΤΟΧΟΣ: Την τελευταία δεκαετία τα από του στόματος αντιπηκτικά (ΑΣΑΠ) έχουν μελετηθεί και χρησιμοποιηθεί σε διαφόρους τομείς της ιατρικής. Η μελέτη αυτή έχει ως στόχο να μελετήσει την αποτελεσματικότητα των ΑΣΑΠ στην πρόληψη δημιουργίας θρόμβου έπειτα από μικροαγγειακές αναστομώσεις. ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ: Στην μελέτη αυτή, 101 δεξιές μηριαίες αρτηρίες επιμύων διαχωρίστηκαν σε 4 ομάδες. Οι αρτηρίες υπέστησαν συνθλιπτική βλάβη με χρήση λαβίδας και στην συνέχεια διατμήθηκαν και αναστομώθηκαν. Η ομάδα Α (20 επίμυες- ομάδα ελέγχου) έλαβε θεραπεία placebo ( 1 ml φυσιολογικού ορού NaCl 0,9% per os), ενώ η ομάδα Β (27 επίμυες), η ομάδα Γ (27 επίμυες), και η ομάδα Δ (27 επίμυες) έλαβαν ριβαροξαμπάνη (3 mg/kgr per os), δαβιγατράνη (30 mg/kgr per os) και ενοξαπαρίνη (30 mg/kgr υποδόρια) αντίστοιχα.. Η εκτίμηση της βατότητας έγινε μέσω της δοκιμασίας κένωσης/πλήρωσης. Η δοκιμασία αυτή διενεργήθηκε την 1η μετεγχειρητική ημέρα σε 37 αρτηρίες (10 αρτηρίες της ομάδας Α, 9 αρτηρίες της ομάδας Β, 9 αρτηρίες της ομάδας Γ, και 9 αρτηρίες της ομάδας Δ), την 7η μετεγχειρητική ημέρα σε άλλες 37 αρτηρίες (10 αρτηρίες της ομάδας Α, 9 αρτηρίες της ομάδας Β, 9 αρτηρίες της ομάδας Γ, και 9 αρτηρίες της ομάδας Δ) και τέλος την 20η μετεγχειρητική ημέρα στις τελευταίες 27 αρτηρίες (9 αρτηρίες της ομάδας Β, 9 αρτηρίες της ομάδας Γ, και 9 αρτηρίες της ομάδας Δ). Μετά την εκτίμηση της βατότητας ακολουθούσε ευθανασία των πειραματόζωων και λήψη των αγγείων για την διενέργεια της παθολογοανατομικής εξέτασης. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Κατά την μετεγχειρητική περίοδο που ακολουθούσε των επεμβάσεων δεν κατέληξε κανένα πειραματόζωο λόγω επιπλοκών. Συνολικά λοιπόν τα ποσοστά βατότητας της ριβαροξαμπάνης (77%) , της δαβιγατράνης (70%) και της ενοξαπαρίνης (62%) ήταν στατιστικώς παρόμοια μεταξύ τους, αλλά σημαντικά υψηλότερα σε σχέση με την ομάδα ελέγχου. Η συνθλιπτική βλάβη τόσο στα βατά, όσο και στα θρομβωμένα αγγεία προκαλούσε ρήξη και παραμόρφωση του ενδοθηλίου, ρήξη ή αποκόλληση του έσω ελαστικού πετάλου και λέπτυνση του μυϊκού στρώματος. Κύτταρα με μορφολογικά χαρακτηριστικά ενδοθηλιακών κυττάρων εμφανίστηκαν από την 7η μετεγχειρητική μέρα, καθώς επίσης την ίδια χρονική περίοδο παρατηρήθηκε και μερικός βαθμός επανασηραγγοποίησης στα κάποια από τα θρομβωμένα αγγεία. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Συμπερασματικά τα αποτελέσματα της μελέτης αυτής καταδεικνύουν τα ακόλουθα: (1) η ασφάλεια της ριβαροξαμπάνης και δαβιγατράνης ήταν παρόμοια με αυτήν της ενοξαπαρίνης, (2) η ριβαροξαμπάνη και δαβιγατράνη μέσω της αναστολής σχηματισμού θρόμβου αυξάνουν σημαντικά τα ποσοστά βατότητας συγκριτικά με την θεραπεία placebo, (3) η αντιθρομβωτική αποτελεσματικότητα της ριβαροξαμπάνης και δαβιγατράνης σε τραυματισμένα αγγεία ήταν παρόμοια με αυτήν της ενοξαπαρίνης, το πιο ευρέως χρησιμοποιούμενο αντιπηκτικό παράγοντα παγκοσμίως.