Αξιολόγηση πρώιμης και ανώτερης οπτικής συμπεριφοράς του φυσιολογικού οφθαλμού μονόφθαλμων ασθενών

Abstract

Purpose: It is widely accepted that monocular deprivation results in improved visualperformance in the non-pathological eye. The current study investigates first the effect ofdeprivation due to severe impairment in one eye during late childhood or adulthood, on thespatial performance of the fellow “good” eye, and secondly, whether one-eyed patientsshow any advantages over the binocular vision of normally-sighted individuals underconditions of defocus blur.Methods: Patients with severe visual impairment in one eye (visual acuity equal or worsethan count fingers at 1m), for a period longer than 2 years, participated in the study. Onlypatients with an age less than 50 years and monocular deprivation onset greater than 9years were included. In Part A, best-corrected contrast sensitivity was evaluated usingreversing vertical sinusoidal gratings at 7 spatial frequencies. In Part B, the effect of defocus,induced by positive lenses up to 2.50D, on the pattern reversal Visual Evoked Potential(VEP) and on visual acuity (VA) was measured. Performance of the control group was testedboth monocularly (dominant eye) and binocularly.Results: In Part A, binocular viewing of normally-sighted subjects, improved contrastsensitivity by 70% compared to monocular recordings. Average contrast sensitivity insubjects with impaired vision in one eye was found to be higher by 83% compared with thedominant eye of the control group. The increase in sensitivity was independent of spatialfrequency. In Part B, VA was always better with binocular than with monocular vision in thecontrol group, with the difference being greater for higher levels of retinal blur. In subjectswith one eye average VA was less affected by defocus, similar to the binocular vision ofnormal controls. The effect of defocus on VEP P100 latency and amplitude in one-eyedpatients was similar to the one exhibited in normal under binocular viewing conditions.However statistical significant difference between monocular performance of the twogroups was only found for P100 amplitude; the difference in P100 latency did not reachstatistical significance.Conclusions: The findings are consistent with growing evidence supporting functional visionchanges in patients with severe impairment in one eye, as a result of altered experience inthe adult vision system.

Σκοπός: Έχει παρατηρηθεί ότι η αποστέρηση όρασης από τον έναν οφθαλμό οδηγεί σεβελτιωμένη όραση στον εναπομείναντα οφθαλμό. Η παρούσα εργασία διερευνά τηνπρώιμη και ανώτερη συμπεριφορά χαρακτηριστικών της όρασης μονόφθαλμων ασθενώνως αποτέλεσμα της αποστέρησης όρασης στον άλλο οφθαλμό λόγω οφθαλμικής πάθησηςή τραύματος.Μεθοδολογία: Η αξιολόγηση πραγματοποιήθηκε με ψυχοφυσικές καιηλεκτροφυσιολογικές μεθόδους, με σκοπό να προσομοιώσουμε όσο γίνεται καλύτερα τηλειτουργική όραση σε στην ομάδα ασθενών (με σοβαρή απώλεια όρασης στον έναν τουςοφθαλμό) και στην ομάδα ελέγχου (συμμετέχοντες με φυσιολογική όραση). Πιοσυγκεκριμένα αξιολογήθηκε η ευαισθησία φωτεινής αντίθεσης (μελέτη Α) καθώς και ηανοχή τους στη θόλωση μέσω της καταγραφής οπτικών προκλητών δυναμικών, VEP(μελέτη Β). Ταυτόχρονα, αξιολογήθηκε η διόφθαλμη άθροιση (η βελτίωση της όρασηςδιόφθαλμα σε σχέση με μονόφθαλμα) στους συμμετέχοντες με φυσιολογική όραση.Αποτελέσματα: Στη μελέτη Α βρέθηκε ότι η αποστέρηση της όρασης οδηγεί σε βελτιωμένηεπίδοση στον εναπομείναντα οφθαλμό. Οι δοκιμασίες που πραγματοποιήθηκανκατέδειξαν σημαντικά υψηλότερη ευαισθησία φωτεινής αντίθεσης, κατά 83%, στουςασθενείς σε σχέση με την ομάδα ελέγχου. Η υψηλότερη ευαισθησία ήταν ανεξάρτητη απότη χωρική συχνότητα και παρόμοια σε μέγεθος με εκείνη που βρέθηκε μεταξύ διόφθαλμηςκαι μονόφθαλμης όρασης (διόφθαλμη άθροιση = 70%) στην ομάδα ελέγχου. Στη μελέτη Β ηθόλωση επηρέασε σημαντικά την κορυφή P100 των VEP, αυξάνοντας τον χρόνο εμφάνισήςτης και μειώνοντας το εύρος της. Στους ασθενείς με οπτική αποστέρηση στον ένανοφθαλμό, η επίδραση της θόλωσης στην κορυφή P100 της κυματομορφής των VEP ήτανσχεδόν παρόμοια με τις διόφθαλμες καταγραφές της ομάδας ελέγχου και στατιστικάσημαντικά διαφορετική από τη μονόφθαλμη καταγραφή όσο αφορά το εύρος τηςαπόκρισης P100. Ο χρόνος εμφάνισης της απόκρισης P100 εμφάνισε παρόμοια υπεροχή,αλλά οι διαφορές δεν έφτασαν σε στατιστικά σημαντικό επίπεδο.Συμπεράσματα: Τα αποτελέσματα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο εναπομείνανταςοφθαλμός υποβοηθάτε με νέες συνδέσεις φλοιικών κυττάρων, αντικαθιστώντας τιςχαμένες προσαγωγούς απολήξεις από τον οφθαλμό που δε συμμετέχει στην αντίληψη τηςόρασης.