Χρεωκοπία και ματαίωση: μηντιακές αφηγήσεις της ελληνικής δημοσιονομικής κρίσης

Abstract

In this Phd research we analyse the mediated discourses and media narratives triggered by the Creek Crisis and we investigate the sense of the Lacanian "symbolic death" and mourning as it appears in a collective, societal and individual level. We are defining the outcomes of this kind of shared emotional state using the theoretical and methodological approach of the (so-called) Essex School of Discourse Theory. In addition, we aim to enrich the methodological tools put forward by the Essex School with systemic and cybernetic terms, practices and research elements in order to clarify the "why" behind the emergence of populist and other discourses following the re-articulation of the political field in crisis. Taking into account the dichotomization and polarization of the social field into two camps, the “pro-memorandum” (outward direction) and the “anti-memorandum” (inward direction) camp, we reflexively investigate the similarities and the differences between the two orientations. Also, we purport to investigate the paradoxical conjuncture in which mainstream media were reporting and narrating the crisis will in deep crisis themselves. In our investigation, conclusions comprise the following:- Tracing the exact character and the political importance of the Crisis.- Identifying proper criteria in order to define the various active political subjectivities (agency) within the crisis setting, using axes like outside-inside and attitudes towards the "value of life”.- Attempting a conceptual and explanatory enrichment of the Essex School methodological tools with terms like “entropy”, “feedback-feedforward”, “emotional energy”.- Putting forward a rigorous distinction between media, mediations, mediatizations and narrations.- Highlighting the multilevel address modalities of the media in crisis.

H εν λόγω διδακτορική διατριβή αποτελείται από τέσσερα μέρη: Α. Το θεωρητικό, Β. Το μεθοδολογικό Γ. Το πραγματολογικό και Δ. Το συμπερασματικό. Το θεωρητικό μέρος με τη σειρά του αναλύεται σε 3 επιμέρους κεφάλαια: 1. Τις εννοιολογήσεις τις κρίσης 2. Τη συμβολή των ΜΜΕ στην οικοδόμηση του Λόγου της Κρίσης 3. Την πολιτική σημασία των πρωτογενών και δευτερογενών μεσικών κρισιακών λόγων στο μεταδημοκρατικό περιβάλλον. Το μεθοδολογικό μέρος, με τη σειρά του, αποτελείται από τρία μέρη, το πρώτο αφορά στις μεθοδολογικές εφαρμογές της Θεωρίας του Λόγου, το δεύτερο στην παρακαταθήκη της κυβερνητικής παράδοσης και της συστημικής σκέψης (την οποία εκμεταλλεύθηκε ο Λακάν, ο οποίος αποτελεί και τον κρίκο που συνδέει τις δυο επιστημονικές σφαίρες: Θεωρία του Λόγου-Κυβερνητική), και ένα τρίτο μέρος για τις εναλλακτικές μεθοδολογικές προσεγγίσεις που θα χρησιμοποιούνται κατά περίσταση ως ενδείκτες τριγωνισμού και επαλήθευσης της εξηγητικής ισχύος της Θεωρίας του Λόγου. Το πραγματολογικό μέρος απαρτίζεται από ένα πολυτροπικό καλειδοσκόπιο μεσικών υλικών, στατιστικών μοτίβων και δεδομένων που συναρμόζουν διαφορετικού επιπέδου, τεχνολογίας, κλίμακας και αισθητικής λόγους, καθώς και έμπρακτους και ρηματικούς πόρους, σε ένα ενιαίο σύνολο. Τέλος, το συμπερασματικό μέρος περιλαμβάνει τις δέσμες νοητικών σχημάτων που συνολίζουν τα ευρήματα της ανάλυσης του πραγματολογικού υλικού σε έναν «Αλγόριθμο της Κρίσης» και προτείνουν τέσσερα διαφορετικά θεωρητικά σχήματα γεωμετρίας του λόγου, όπως την ονομάζει ο ερευνητής: τη σφαίρα της (ε)μεσότητας, την πυραμίδα του πολιτικού υποκειμένου και, τέλος, τον τόρο της κανονικότητας και τη ζώνη του Moebius του κρισιακού τρόπου.