Η επίδραση της bevacizumab στις ενδοκοιλιακές μετεγχειρητικές συμφύσεις: πειραματική μελέτη σε επίμυες

Abstract

Postoperative peritoneal adhesions are among the most frequent and grave complications of abdominal surgery. They can cause bowel obstruction, chronic pelvic pain, infertility and difficulties in subsequent operations, by increasing operating times and risk of splanchnic injury. Their increased incidence and their consequences are the reasons for the continuous research for an efficient and safe antiadhesive agent. Up to now, a large number of different medicines and methods have been tested. In this study, we evaluated the efficacy of bevacizumab in the prevention of peritoneal postoperative adhesions. For this purpose, 90 Wistar Albino male rats were randomly allocated to three groups. Group one received bevacizumab (group BE), group two received normal saline (group P) and group three was the sham group. Each group was further divided into three subgroups, according to reoperation day. The subjects in group one underwent abrasion of the cecum wall with a dry gauze and intraperitoneal instillation of bevacizumab, at a dosage of 5mg/Kg. The subjects in group two underwent the same procedure and received intraperitoneal normal saline in the same dosage and the subjects in group three did not undergo any procedure. Reoperation was performed in postoperative days 2, 14 and 28. (Subgroups ΒΕ-2, ΒΕ-14, ΒΕ-28 και Ρ-2, Ρ-14, Ρ-28) At re-operation, two blinded to the study-groups surgeons clinically assessed the adhesions according to a predetermined scale. Tissue and blood samples for laboratory measurements of tissue plasminogen activator (tPA), plasminogen activator inhibitor -1(PAI-1) and metalloproteinase-9 (MMP-9) and for histopathological assessment were obtained. Adhesions were clinically less, in extent and severity in all the bevacizumab sub-groups. In addition, tPA concentrations in tissue samples were higher in all the study sub-groups. PAI-1 concentrations were significantly lower in peritoneum samples in subgroups BE-2 and BE-14 and in cecum samples in all the BE subgroups. MMP-9 concentrations were higher in tissue samples in all the BE subgroups and in blood samples of group BE-14 compared to P-14. Histopathological analysis demonstrated differences in fibrosis and angiogenesis in the subgroups of postoperative days 14 and 28.Our findings show that intraperitoneal instillation of a single therapeutic dose of bevacizumab can reduce postoperative peritoneal adhesions. This action seems to start in the early postoperative period and continues until the 28th postoperative day.

Οι μετεγχειρητικές ενδοκοιλιακές συμφύσεις αποτελούν μια από τις σοβαρότερες και συχνότερες επιπλοκές της χειρουργικής της κοιλιάς. Αποτελούν την αιτία συμφυτικού ειλεού, χρόνιου πυελικού άλγους, υπογονιμότητας και δυσκολιών στην εκτέλεση επακόλουθων επεμβάσεων. Η αυξημένη επίπτωση και η σοβαρότητα των επιπλοκών τους αποτελούν τους λόγους για τη συνεχιζόμενη έρευνα για την ανεύρεση αποτελεσματικών και ασφαλών αντισυμφυτικών μέσων. Μέχρις στιγμής έχουν δοκιμαστεί πλήθος φαρμακευτικών ουσιών και μεθόδων για την πρόληψή τους.Στην παρούσα μελέτη αξιολογήσαμε τη επίδραση της bevacizumab στη πρόληψη των μετεγχειρητικών συμφύσεων. Για το σκοπό αυτό πραγματοποιήθηκε πειραματική μελέτη σε επίμυες. 90 άρρενες επίμυες Wistar Albino χωρίστηκαν τυχαία σε 3 ομάδες των 30, ανάλογα με την ουσία που χορηγήθηκε, την ομάδα μελέτης που έλαβε bevacizumab (ομάδα ΒΕ), την ομάδα ελέγχου (ομάδα Ρ) που έλαβε φυσιολογικό ορό και την ομάδα sham. Στην συνέχεια κάθε ομάδα χωρίστηκε σε τρείς υποομάδες των 10 ανάλογα με την ημέρα θυσίας. Στην ομάδα μελέτης μετά από προετοιμασία, αναισθησία και μέση κοιλιακή τομή προκλήθηκαν συμφύσεις με τριβή του τυφλού και του τοιχωματικού περιτοναίου και στη συνέχεια χορηγήθηκε ενδοπεριτοναϊκά bevacizumab σε δόση 5mg/kg βάρους σώματος, σε διάλυμα με φυσιολογικό ορό. Στη ομάδα ελέγχου πραγματοποιήθηκε η ίδια παρέμβαση και χορηγήθηκε μόνο φυσιολογικός ορός στην ίδια δόση, ενώ στην ομάδα sham δεν έγινε παρέμβαση και δεν χορηγήθηκε καμιά ουσία. Η επαναληπτική επέμβαση πραγματοποιήθηκε κατά την 2η, 14η και 28η μετεγχειρητική ημέρα (ΜΤΧΗ) (υποομάδες ΒΕ-2, ΒΕ-14, ΒΕ-28 και Ρ-2, Ρ-14, Ρ-28). Κατά τη θυσία έγινε κλινική εκτίμηση των συμφύσεων και βαθμολόγηση σε κλίμακα από δύο ανεξάρτητους με την ερευνητική ομάδα χειρουργούς και λήψη ιστοτεμαχίων και ορού αίματος για βιοχημικές μετρήσεις του ιστικού ενεργοποιητή του πλασμινογόνου (tPA), του αναστολέα του (ΡΑΙ-1) και της μεταλλοπρωτεϊνάσης-9 (ΜΜΡ-9) και για ιστοπαθολογική εκτίμηση της ίνωσης και της αγγειογένεσης.Διαπιστώθηκε ότι οι συμφύσεις ήταν κλινικά λιγότερες στις υποομάδες μελέτης. Επίσης υπήρξε διαφορά στην τιμή της συγκέντρωσης του tPA στα ιστοτεμάχια του περιτοναίου και του τυφλού σε όλες τις υποομάδες μελέτης. Αντίστοιχα, η συγκέντρωση του ΡΑΙ-1 ήταν σημαντικά χαμηλότερη στα ιστοτεμάχια τυφλού σε όλες τις υποομάδες και στα ιστοτεμάχια περιτοναίου στις υποομάδες ΒΕ-2 και ΒΕ-14. Οι συγκεντρώσεις της MMP-9 ήταν υψηλότερες στα ιστοτεμάχια τυφλού και περιτοναίου σε όλες τις υποομάδες μελέτης και στον ορό του αίματος στις υπο-ομάδες μελέτης που θυσιάστηκαν την 14η ΜΤΧΗ. Η ιστοπαθολογική μελέτη των ιστοτεμαχίων ανέδειξε διαφορές τόσο στην ίνωση όσο και στην αγγειογένεση στα ιστοτεμάχια τυφλού και περιτοναίου για τις υποομάδες που θυσιάστηκαν την 14η και την 28η μετεγχειρητική ημέρα.Τα αποτελέσματα της μελέτης δείχνουν ότι μια θεραπευτική δόση bevacizumab, χορηγούμενη ενδοπεριτοναϊκά μειώνει το σχηματισμό συμφύσεων. Η δράση της bevacizumab φαίνεται ότι ξεκινά από το πρώτο στάδιο της δημιουργίας των συμφύσεων και συνεχίζει μέχρι την 28η μετεγχειρητική ημέρα.