Πειραματικό μοντέλο πολυτραυματία: ανοσοπαρεμβατική θεραπεία με νεώτερους αντιοξειδωτικούς παράγοντες

Abstract

Severe trauma patients are in increased risk of multiple organ failure as aresult of excessive inflammatory response aggravating bacterial translocation.An experimental model of severe trauma was utilized to define the impact ofbacterial translocation on survival and on inflammatory response. In thepresent study forty-one rabbits were divided into two groups: A, femurmyotomy alone (sham); and B, femur facture (injury). Vital signs and survivalwere recorded. Serum circulating endotoxins (LPS) were determined andtissue cultures were performed at autopsy. A subgroup of animals wassacrificed at 48 h post injury: LPS was determined in abdominal aorta andportal vein, apoptosis rate of spleen cells was assessed by flow cytometry,and ex vivo production of tumor necrosis factor-alpha (TNF-α) by spleen cellswas measured. Tissue bacterial burden was increased in animals that diedearly i.e. within 48 hours after injury than in rabbits that died later. Portal veinLPS at 48 hours was increased in injury rabbits compared to animalssubjected to femur myotomy, whereas circulating LPS disclosed nodifference. No difference on apoptosis rate of either macrophage-bearing orlymphocyte-bearing spleen cells was detected in injury animals compared tofemur myotomy ones. Following stimulation with LPS or phytohaemagglutinin(PHA), TNFα production by spleen cells of injury animals was higher than thatby sham animals. Thus, it is concluded that bacterial translocation inducespro-inflammatory responses and is associated with early death in severetrauma.

Οι σοβαρά τραυματισμένοι ασθενείς αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο για τηνανάπτυξη οργανικής ανεπάρκειας ως αποτέλεσμα μιας υπέρμετρηςφλεγμονώδους ανταπόκρισης που μπορεί να επιβαρυνθεί από τη βακτηριακήαλλόθεση. Ένα πειραματικό πρότυπο τραύματος σε κονίκλουςχρησιμοποιήθηκε για τη διερεύνηση της επίδρασης της βακτηριακήςαλλόθεσης στην επιβίωση και στη φλεγμονώδη ανταπόκριση. Στην παρούσαεργασία σαράντα ένας κόνικλες διαχωρίστηκαν σε δύο ομάδες: Α. κόνικλοιστους οποίους έγινε μόνο διατομή του έξω πλατέος μηριαίου μυ (εικονικόχειρουργείο) και Β, κόνικλοι στους οποίους προκλήθηκε κάταγμα στο μηριαίοοστό (τραυματισμός). Έγινε καταγραφή των ζωτικών σημείων και τηςεπιβίωσης, μετρήθηκαν οι κυκλοφορούσες στον ορό ενδοτοξίνες (LPS) καιδιενεργήθηκαν κυτταρικές καλλιέργειες μετά από νεκροτομή. Μια υποομάδαζωικών προτύπων θυσιάστηκε 48 ώρες μετά τον τραυματισμό: μετρήθηκαν οιτιμές LPS από δείγματα που λήφθηκαν από την κοιλιακή αορτή και τηνπυλαία φλέβα, ο ρυθμός απόπτωσης των σπληνικών κυττάρων μεκυταρρομετρία ροής και επίσης υπολογίστηκε η ex vivo παραγωγή τουπαράγοντα νέκρωσης α (TNF-α) σε κύτταρα που προέρχονταν από τοσπλήνα. Το βακτηριακό φορτίο ήταν αυξημένο στα ζωικά πρότυπα πουαπεβίωσαν ταχέως, δηλαδή μέσα στις πρώτες 48 ώρες μετά τον τραυματισμόσε σχέση με τα πειραματικά πρότυπα που απεβίωσαν όψιμα. Οι τιμές LPSαπό την πυλαία φλέβα ήταν αυξημένες στις 48 ώρες στους κονίκλους πουυπέστησαν κάταγμα συγκριτικά με τους κονίκλους που υποβλήθηκαν σεεικονικό χειρουργείο. Δεν ανιχνεύθηκε διαφορά στο ποσοστό της απόπτωσηςτων προερχόμενων από το σπλήνα μακροφάγων ή λεμφοκυττάρων ανάμεσαστις ομάδες τραυματισμού και εικονικού χειρουργείου. Μετά από διέγερση μεLPS ή φυτοαιμαγλουτινίνη (PHA), η παραγωγή TNFα από σπληνικά κύτταραπου προέρχονταν από κονίκλους που υπέστησαν κάταγμα ήταν υψηλότερησε σχέση με αυτή των αντίστοιχων κυττάρων κονίκλων που υποβλήθηκαν σεεικονικό χειρουργείο. Συμπεραίνεται ότι η βακτηριακή αλλόθεση επάγει τηνπροφλεγμονώδη αντίδραση και συσχετίζεται με την έλευση ταχέως θανάτουκατά το σοβαρό τραυματισμό.