Ο αδιαίρετος χαρακτήρας της Εκκλησίας και η ορατή ενότητα στα πλαίσια του ΠΣΕ: κριτική προσέγγιση στο κείμενο της ενότητας του γ΄ συνεδρίου του παγκοσμίου συμβουλίου των εκκλησιών στο Νέο Δελχί 1961

Abstract

This vocation is a personal thorough examination of the ecumenical life in WCC. That tried to signalize the warm vigor of the postwar ecumenical strennosity and collate it afterwards with petition at the most important facts and at the modern movements, relatively with the keen idagation on behalf of WCC, the evident oneness, cordial point and of true-blue importance. The challenge for someone is to learn from the pioneer ecumenical efforts that converge and lead to the Statement of Unity at New Delhi and from these parameters that proceed from the Statement itself and have bloomed, worked on the bilateral and the multilateral theological dialogue, as such the life of WCC too. Withal it mapped out an ecclesiological map of the direction of the Ecumenical Movement, which is based on, and also means the farther progress for, the indignation of the visible unity. The Statement of Union at New Delhi, in two paragraphs refers to the One Church, but not to the Undivided Church. The one Church constitutes a transition in the apprehension of WCC, about the Ecumenical Movement, as a primordial outline for the process later on. From the first illustrative comments, as mutual evocation, implications, of studying and from practice, comprise an acceptation of the process, at which any kind of study or participation, of representation from the Churches and from professions, represent for the Statement itself, a point that needs more conception and more pry of what is called comparative ecclesiology. That as a result of the consolidation of the indignation for the visible unity in the later steps of WCC, as the Statement of Unity itself specifies. However the confinement of the indignation for the unity at the second paragraph does not refer to the indignation of the undivided church, and not of course to the One Church, but at the unity of Church, specifically to the unity that becomes visible.

Η εργασία μας αυτή είναι μια προσωπική εμβάθυνση στην οικουμενική ζωή στο ΠΣΕ και προσπαθεί να ανδείξει τον έντονο δυναμισμό της μεταπολεμικής οικουμενικής δραστηριότητας και να τον αντιπαραβάλλει έπειτα με κάποια αναφορά στα σημαντικά γεγονότα και τις σύγχρονες τάσεις, σχετικά με την έντονη αναζήτηση εκ μέρους του ΠΣΕ, της ορατής ενότητας, ζωτικού σημείου και μεγάλης σπουδαιότητας για το ίδιο. Η πρόκληση είναι να μάθει κανείς από τις πρωτοποριακές οικουμενικές προσπάθειες που συγκλίνουν και οδηγούν στην Έκθεση της Ενότητας στο Νέο Δελχί και από αυτές τις παραμέτρους που απορρέουν από την ίδια την Έκθεση και σφράγισαν και επηρέασαν βαθύτατα τον διμερή και πολυμερή θεολογικό διάλογο, καθώς και την ζωή του ΠΣΕ. Επίσης καθόρισε έναν εκκλησιολογικό σχεδιασμό της πορείας της Οικουμενικής Κίνησης, που σηματοδοτεί την περαιτέρω συνέχειά της για την αναζήτηση της ορατής ενότητας. Η Έκθεση της Ενότητας στο Νέο Δελχί σε δύο παραγράφους αναφέρεται στην Μία Εκκλησία αλλά όχι στην Αδιαίρετη Εκκλησία. Η Μία Εκκλησία συνιστά μια μεταβολή στην αντίληψη του ΠΣΕ, για την Οικουμενική Κίνηση, ως βασικό σχεδιάγραμμα για την μετέπειτα πορεία. Από τα πρωταρχικά επεξηγηματικά σχόλια, ως κοινά σημεία, κοινή κλήση, επιπτώσεις, της μελέτης και πράξης, συνιστούν μια αποδοχή του σχεδιαγράμματος, όπου κάθε είδους μελέτη η συμμετοχή ή έκφραση από μέρους των εκκλησιών και ομολογιών, αποτελεί για την ίδια την Έκθεση, σημείο που χρήζει περισσότερης κατανόησης και περισσότερης αναμόχλευσης της λεγόμενης συγκριτικής εκκλησιολογίας. Τούτο έχει ως αποτέλεσμα την εδραίωση της αναζήτησης της ορατής ενότητας στα μεταγενέστερα βήματα του ΠΣΕ, όπως η ίδια η έκθεση της Ενότητας προδιαγράφει. Όμως ο περιορισμός της αναζήτησης της ενότητας στην δεύτερη παράγραφο δεν αναφέρεται στην αναζήτηση της αδιαίρετης Εκκλησίας, ούτε βεβαίως στην Μία Εκκλησία, αλλά στην ενότητα της Εκκλησίας, ακριβέστερα για την ενότητα που γίνεται ορατή.