Ιστορία της "κρίσης": από την αρχαία ιατρική στον πολιτικό λόγο της νεωτερικότητας

Abstract

In my thesis I follow the vicissitudes of “crisis” from ancient Greek to modernity’s vernaculars. Hippocratic medicine provides an initial articulation of the concept, which is further elaborated by Galen. Roman medical discourse, translating "κρίσις" as "crisis", establishes it as a dogma throughout the Middle Ages. At the beginning of modernity we witness a de-medicalization of “crisis” both in public discourse and within medicine itself. It is then that “crisis” acquires the general meaning with which we are familiar with. Using examples we demonstrate that by the middle of the 18th century “crisis” is a common term in English, French and German political discourse. We end our thesis by presenting some modern approaches to the concept of crisis.

Στην διδακτορική μου διατριβή επιχειρώ να παρακολουθήσω την πορεία της «κρίσης» από τον αρχαιοελληνικό λόγο στις εθνικές γλώσσες της νεωτερικότητας. Η ιπποκρατική ιατρική δίνει τεχνικό νόημα στη λέξη, το οποίο παγιώνεται με τη συμβολή του Γαληνού. Το πέρασμα από τα ελληνικά στα λατινικά λαμβάνει χώρα στον ρωμαϊκό ιατρικό λόγο της εποχής, ο οποίος την καθιστά δόγμα καθ’ όλη τη διάρκεια του μεσαίωνα. Στις αρχές της νεωτερικότητας έχουμε μια απο-ιατρικοποίηση της «κρίσης» που συντελείται και στο γενικότερο λόγο της εποχής αλλά και εντός της ιατρικής. Τότε είναι που η «κρίση» αποκτά τη γενικότερη σημασία της κρίσιμης κατάστασης που γνωρίζουμε. Χρησιμοποιώντας παραδείγματα προσπαθούμε να δείξουμε ότι το αργότερο μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα η «κρίση» αποτελεί συνηθισμένο όρο του πολιτικού λόγου. Κλείνουμε παραθέτοντας ορισμένες σύγχρονες προσεγγίσεις της έννοιας της κρίσης.