Η βιοκινητική της αναστροφής στο άλμα επί κοντώ με το σπαστό κοντάρι σε αρχάριες αθλήτριες

Abstract

Pole vault in comparison with the rest of the events in the track and field arena is the event with the fewest athletes. The main reasons for this are the lack of appropriate athletic equipment and the difficulty of the event. The purpose of the present study was on the hand to study the factors that affect the proper execution of the rock back in pole vault technique and on the other hand to investigate the validity of teaching pole-vault using a novel mechanism "the angular pole" and compare in with "the conventional pole". Fourteen(14) physical education female students were randomly divided in two groups. Both groups practiced pole-vaulting for a period of eight(8) weeks, in raising the hips "unit reach" and clearing the bar "unit clear". Means of validation were video shouting and kinematic analysis. The kinematic analysis showed that a)for "unit reach" there was statistically significant difference, in favor of group A, in velocity for the penultimate stride and in reaching height for the tips of the toes, in relation with the shoulders' height b)for unit "clear" there was statistically sifnificant difference in favour of group A, in running velocity for all three(3) last touch downs and in the height of the C.M. at the moment of take off. In the technique of bar clearance, group A achieved better results. From the results it can be concluded that the angular pole can be used to teach pole-vault at least with the same success as with the conventional pole. Further more the angular pole can be used to teach the rock back and the bar clearance, with better results.

Το άλμα επί κοντώ συγκρινόμενο με τα υπόλοιπα αγωνίσματα του κλασικού αθλητισμού, είναι το αγώνισμα με το μικρότερο αριθμό σε αθλητές και αθλήτριες. Οι κύριες αιτίες είναι η έλλειψη της υλικοτεχνικής υποδομής και η δυσκολία του αγωνίσματος. Ο σκοπός της έρευνας ήταν αφενός μεν να μελετήσει τους παράγοντες που καθορίζουν τη σωστή εκτέλεση της αναστροφής στο άλμα επί κοντώ και αφετέρου να αξιολογήσει ένα πρωτοποριακό και πρωτότυπο μηχανισμό για τη διδασκαλία του άλματος επί κοντώ(το σπαστό κοντάρι) και να τον συγκρίνει με το συμβατικό κοντάρι. Δεκατέσσερις(14) φοιτήτριες Τ.Ε.Φ.Α.Α. χωρίστηκαν με τυχαία επιλογή σε δύο ομάδες. Προπονήθηκαν για 8 εβδομάδες στην ανύψωση της λεκάνης(ενότητα "φτάνω") και το πέρασμα του πήχη(ενότητα "περνάω"). Μέθοδος αξιολόγησης ήταν η βιντεοσκόπηση και η κινηματική ανάλυση. Από τα αποτελέσματα φάνηκε ότι : α)στην ενότητα "φτάνω", υπήρξε στατιστικά σημαντική διαφορά, υπέρ της Α ομάδας, στην ταχύτητα επαφής του προτελευταίου διασκελιμού και στο ύψος που έφταναν τα δάκτυλα των ποδιών σε σχέση με τη θέση των ώμων β)στην ενότητα "περνάω", υπήρξε στατιστικά σημαντική διαφορά υπέρ της ομάδας Α, στην ταχύτητα επαφής των 3 τελευταίων διασκελισμών και στο ύψος του Κ.Μ. τη στιγμή της απογείωσης. Στην τεχνική περάσματος η ομάδα Α επέτυχε καλύτερα αποτελέσματα. Συμπεραίνεται ότι το σπαστό κοντάρι μπορεί να χρησιμοποιηθεί στη διδασκαλία του άλματος επί κοντώ τουλάχιστον με την ίδια επιτυχία όπως το συμβατικό κοντάρι. Όσον αφορά στην αναστροφή και το πέρασμα του πήχη, το σπαστό κοντάρι επέτυχε καλύτερα αποτελέσματα.