Βιοκινητικές διαφορές των κατακόρυφων αλμάτων σε σκληρό έδαφος και σε άμμο από αθλητές της πετοσφαίρισης παραλίας

Abstract

The purpose of the dissertation was to examine the dynamic and kinematic differences in vertical jumps performed on rigid surface and on the sand. Fifteen elite professional male players of Volleyball and Beach Volleyball participated in this study. The subjects performed squat jumps, countermovement (with and without using the arms) and drop jumps from 40 cm. The jumps were performed on force plate ΑΜΤΙ (rigid surface) and a special sandpit which was placed upon the force plate (sand). According to the results the jumping height was greater when performed on rigid surface in all jump types with a statistically significant difference (p < .01). The percentage of difference ranged from 13.4 to 20.5% in the various jump types. The biggest difference was found in drop jumps. The lower performance on the sand is due to the subsidence and instability of the sand which reduced the maximum force values and maximum power, although it increased the total impulse time. Also, the sand subsidence did not allow the ankle to apply greater forces at the end of the propulsion phase and as a result the body's centre of mass covered a shorter distance and utilized the maximum velocity that produced to a smaller percentage at the take-off time. The maximum force at the time of landing was larger on rigid surface. In addition, the maximum positive work was larger on rigid surface. The countermovement and the utilization of the arms increased the height of the jump on sand too. The joints of ankle and hip moved with a greater motion range on sand, while the joints of lower limbs were activated in the same sequence on both surfaces (proximal to distal). The ankle joint moved with a greater angular velocity due to the subsidence of the sand without, however, achieving the best possibleperformance The greater motion range of the ankle joint on the sand resulted in the hyperextension of the hip joint during take-off for balance purposes. Perhaps, this is one of the reasons of the larger percentage of injuries at low back on Beach Volleyball.

Σκοπός της εργασίας ήταν να διερευνήσει τις δυναμικές και κινηματικές διαφορές των κατακόρυφων αλμάτων σε σκληρό έδαφος και σε άμμο. Δεκαπέντε άνδρες κορυφαίοι επαγγελματίες παίκτες της Πετοσφαίρισης και της Πετοσφαίρισης Παραλίας, συμμετείχαν στην έρευνα. Οι εξεταζόμενοι εκτέλεσαν άλματα από ημικάθισμα, με προδιάταση (με και χωρίς τη χρήση των χεριών) και μετά από πτώση 40 cm. Τα άλματα εκτελέστηκαν σε δυναμοδάπεδο AMTI (σκληρό έδαφος) και σε ειδικό σκάμμα με άμμο που τοποθετήθηκε πάνω στο δυναμοδάπεδο (άμμος). Για τη στατιστική επεξεργασία των αποτελεσμάτων χρησιμοποιήθηκε t-test για ζευγαρωτές παρατηρήσεις (paired sample t-test). Από τα αποτελέσματα φάνηκε ότι το ύψος άλματος ήταν μεγαλύτερο στο σκληρό έδαφος σε όλα τα είδη αλμάτων με στατιστικά σημαντική διαφορά (p < .01). Το ποσοστό της διαφοράς κυμάνθηκε από 13.4 - 20.5% στα διάφορα είδη αλμάτων. Η μεγαλύτερη διαφορά βρέθηκε στα άλματα μετά από πτώση. Οι λόγοι της μικρότερης απόδοσης στην άμμο οφείλονται στην υποχωρητικότητα και την αστάθεια της άμμου που μείωσε τις τιμές της μέγιστης δύναμης και της μέγιστης ισχύος, παρόλο που αύξησε το χρόνο ώθησης. Ακόμη, η υποχωρητικότητα της άμμου δεν επέτρεψε την ποδοκνημική να εφαρμόσει μεγάλες δυνάμεις στο τέλος της φάσης προώθησης με αποτέλεσμα το κέντρο μάζας του σώματος να διανύσει μικρότερη απόσταση και να εκμεταλλευτεί σε μικρότερο ποσοστό τη μέγιστη ταχύτητα που παράχθηκε στην απογείωση. Η μέγιστη τιμή της δύναμης κατά την προσγείωση ήταν μεγαλύτερη στο σκληρό έδαφος. Επίσης, το μέγιστο θετικό έργο ήταν μεγαλύτερο στο σκληρό έδαφος. Το μεγαλύτερο ύψος άλματος λόγω της προδιάτασης και της χρήσης των χεριών υφίσταται και στην άμμο. Οι αρθρώσεις της ποδοκνημικής και του ισχίου κινήθηκαν σε μεγαλύτερο εύρος στην άμμο, ενώ η σειρά ενεργοποίησης των αρθρώσεων ήταν η ίδια και στα δύο εδάφη (από το κέντρο προς την περιφέρεια). Η ποδοκνημική άρθρωση κινήθηκε με μεγαλύτερη γωνιακή ταχύτητα στην άμμο λόγω της υποχώρησης της, χωρίς όμως να συντελέσει στην καλύτερη απόδοση. Το μεγαλύτερο εύρος κίνησης της ποδοκνημικής στην άμμο είχε ως αποτέλεσμα την υπερέκταση της άρθρωσης του ισχίου τη στιγμή της απογείωσης για εξισορροπιστικούς λόγους. Αυτός ίσως είναι ένας από τους λόγους του μεγαλύτερου ποσοστού των τραυματισμών στην περιοχή της μέσης στην Πετοσφαίριση Παραλίας.