Ο εξευρωπαϊσμός της εθνικής εξωτερικής πολιτικής: οι περιπτώσεις της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας

Abstract

Further integration on the field of European foreign policy offers to the EU member-states new opportunities but also new restrictions as regards the planning and implementation of national foreign policy. The second war on Iraq (2003) and its treatment by the French and British foreign policy show how exactly member-states react towards these EU/cfsp options and restrictions. By focusing on national actors/leaders, state-centered and international-level analysis, this research quests for the influence of europeanisation on national foreign policy, by using Ben Tonra’s model criteria as well as the mechanism of socialisation. It is concluded that the choice on national leaders of the EU member-states to exercise their national foreign policy by restricting the influence of europeanisation and therefore ignoring the context of the European foreign policy, does not at all promote the national interests of EU member-states.

Η περαιτέρω εμβάθυνση στο πεδίο της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής διανοίγει για τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης νέες προοπτικές αλλά και περιορισμούς, όσον αφορά τη χάραξη και υλοποίηση της εθνικής εξωτερικής πολιτικής. Ο δεύτερος πόλεμος στο Ιράκ (2003) και η αντιμετώπιση του από τη Γαλλική και Βρετανική εξωτερική πολιτική δείχνει ακριβώς πως τα κράτη-μέλη αντιδρούν στις νέες αυτές προοπτικές και περιορισμούς, που απορρέουν από το ευρωπαϊκό επίπεδο. Με την ανάλυση να εναλλάσσεται μεταξύ επιπέδου προσωπων/ηγετικων δρώντων, εθνικού και διεθνούς επιπέδου, αναζητείται η επιρροή του εξευρωπαϊσμού στην εθνική εξωτερική πολιτική μέσα από τα κριτήρια του σχετικού θεωρητικού υποδείγματος του Ben Tonra (2001) καθώς και την επίκληση του μηχανισμού της κοινωνικοποίησης. Συμπεραίνεται από την έρευνα ότι η επιλογή των εθνικών ηγετών των κρατών-μελών να δράσουν στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής περιορίζοντας την επιρροή του εξευρωπαϊσμού και επιλέγοντας να κινηθούν εκτός του πλαισίου της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής, κάθε άλλο παρά προάγει τους εθνικούς στόχους και τα μεμονωμένα συμφέροντα των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.