Ο ήρωας: οπτικοποίηση της δεοντολογίας στην τέχνη και στα media στα τέλη του 20ου αιώνα και στις αρχές του 21ου αιώνα

Abstract

The present thesis demonstrates that while for the modernist movement art channeledvisualization in the direction of the hero and set rules for the media, from the late 20th century and to the present day the media equip the embodied norm behaviour with visual material. Thus the new "hero" fuels art and oversimplifies it in a disarming manner, as art has progressively lost its basis in pragmatic reality and nature observation. Until the modernist area the visualization of the hero obtains its perceptual loans from the corresponding painting (e.g., romantic hero-romantic art), where the forms are called to serve the narration. In contrast, the visualization of the hero in the Age of Images (mid-20th century onwards) it derives perceptual material from simulacra and technical solutions of trivial images. This visualization does not serve a particular narrative, but aims at a denotative and connotative symbolization, with its basic pursuit the homogenization of the anthropological and sociological data of multiple and heterogeneous perceivers. What is ultimately attempted is a homogenization of the pre-conceptual network of all those asked to use an ordinary know how & know that consumer. Under these circumstances the "modernist" hero was a key in the transition from to institutionalizations to enactments and from dominant equilibria to normative equilibria. By contrast the "postmodern" or "mass" hero constitutes a factor in the transition from institutionalizations to their legislatives abortion, and their departure from normative equilibria directly at an overthrow of the dominant data. We have, therefore, a radical change in the background of the social arena, since there is no more a reference of objectivist reality towards the observational immutable data of pragmatic reality, hence towards the pragmatic and social roles, punishment, the finality of death and, all in all, towards what we as yet now a true value of rigid designator.

Η παρούσα διατριβή αποδεικνύει ότι ενώ για τα μοντερνιστικά δεδομένα η τέχνη διοχέτευε την οπτικοποίηση στον ήρωα και έθετε κανόνες στα media, από τα τέλη του 20ού αιώνα και μέχρι σήμερα, τα media εξοπλίζουν με οπτικό υλικό την ενσαρκωμένη δεοντολογία συμπεριφοράς, ώστε ο νέος «ήρωας» να τροφοδοτεί την τέχνη και να την υπεραπλουστεύει με έναν αφοπλιστικό τρόπο, καθώς αυτή έχει χάσει όλο και περισσότερο τα ερείσματα της προς τη ρεαλιστική πραγματικότητα και την παρατήρηση της φύσης. Η οπτικοποίηση του ήρωα μέχρι και τη μοντερνική εποχή ενδύεται τα αντιλημματικά της δάνεια από την ανάλογη ζωγραφική (π.χ. ρομαντικός ήρωας - ρομαντική τέχνη), όπου οι φόρμες καλούνται να υπηρετήσουν την αφήγηση. Κατά αντίθεση, η οπτικοποίηση του ήρωα κατά την Εποχή των Εικόνων (από τα μέσα του 20ού αιώνα και μετά) αντλεί το αντιλημματικό της υλικό από προσομοιώσεις και τεχνικές λύσεις των trivial εικόνων. Δεν υπηρετεί μια συγκεκριμένη αφήγηση, αλλά στοχεύει σε μία πολύσημη συμβολοποιία, με βασική επιδίωξη την ομογενοποίηση των ανθρωπολογικών και κοινωνιολογικών δεδομένων πολλών και ετερογενών αντιληπτόρων, σε τελική ανάλυση δηλαδή, επιχειρείται η ομογενοποίηση του προεννοιακού network όλων όσων καλούνται να χρησιμοποιούν ένα κοινό καταναλωτικό know how & know that. Υπό αυτές τις συνθήκες ο «μοντερνικός» ήρωας αποτελούσε κλειδί μετάβασης από θεσμοποιήσεις σε θεσμοθετήσεις και από dominant equilibria σε normative equilibria. Κατά αντίθεση ο «μεταμοντερνικός» ή «μαζικός» ήρωας αποτελεί παράγοντα μετάβασης από θεσμοθετήσεις σε θεσμοποιημένη κατάργησή τους και από normative equilibria κατευθείαν σε ανατροπή των dominant data. Έχουμε δηλαδή ριζική αλλαγή του υποβάθρου της κοινωνικής αρένας, επειδή έχει πάψει η αντικειμενιστική αναφορά προς τα παρατηρησιακά αμετάβλητα στοιχεία της ρεαλιστικής πραγματικότητας, άρα και των ρεαλιστικών κοινωνικών ρόλων, της τιμωρίας, της οριστικότητας του θανάτου και εν γένει αυτού που μέχρι τώρα ονομάζαμε αληθές σκληρού πρόσημου.