Η μελέτη της προσθήκης του αγγειοσυσπαστικού παράγοντα φαινυλεφρίνη με εκλεκτική δράση σε πειραματικό μοντέλο καρδιοαναπνευστικής αναζωογόνησης

Abstract

Η καρδιακή ανακοπή αποτελεί τη συχνότερη αιτία θανάτου στις Δυτικές κοινωνίες. Οι διεθνείς κατευθυντήριες οδηγίες καρδιοαναπνευστικής αναζωογόνησης (ΚΑΑ) προτείνουν την αδρεναλίνη ως αγγειοσυσπαστικό εκλογής. Σκοπός της παρούσας διατριβής ήταν να διερευνηθεί εάν ο εκλεκτικός α-αδρενεργικός αγωνιστής φαινυλεφρίνη και η συγχορήγησή του με τον ευαισθητοποιητή ασβεστίου λεβοσιμεντάνη θα είχε ευνοϊκή επίδραση στην έκβαση της καρδιακής ανακοπής. Στην παρούσα μελέτη χρησιμοποιήθηκαν 40 χοίροι Landrace/Large White, στους οποίους προκλήθηκε κοιλιακή μαρμαρυγή, η οποία παρέμεινε αθεράπευτη για 8min. Στη συνέχεια εφαρμόσθηκε ΚΑΑ (θωρακικές συμπιέσεις, μηχανικός αερισμός & απινιδισμός). Τα ζώα χωρίστηκαν τυχαία σε 4 ομάδες των 10. Μόνο η υποψήφια διδάκτορας γνώριζε την τυχαιοποίηση, αλλά δε συμμετείχε στις προσπάθειες αναζωογόνησης. Τα πειραματόζωα έλαβαν: Ομάδα Α1, αδρεναλίνη 50γ/kg+placebo, A2 φαινυλεφρίνη 50γ/Kg+placebo, Β1 αδρεναλίνη 50γ/kg+λεβοσιμεντάνη 12γ/kg, Β2 φαινυλεφρίνη 50γ/kg+λεβοσιμεντάνη 12γ/kg. Στις ομάδες Α1 και Α2, 4 ζώα ανέκτησαν αυτόματη κυκλοφορία, ενώ στις ομάδες Β1 και Β2, 10 και 9 ζώα αντίστοιχα. Η πίεση πλήρωσης των στεφανιαίων αγγείων ήταν σημαντικά υψηλότερη στις ομάδες Β1 και Β2. Τα της τροπονίνης και του γαλακτικού οξέος ήταν σημαντικά χαμηλότερα στις ομάδες Β1 και Β2. Η προσθήκη της λεβοσιμεντάνης για πρώτη φορά σε διδακτορική διατριβή έδειξε ότι βελτιώνει σημαντικά τα αποτελέσματα της έκβασης της καρδιακής ανακοπής. Ο συνδυασμός φαινυλεφρίνης/λεβοσιμεντάνης δε φάνηκε να υπερέχει σε σχέση με το συνδυασμό αδρεναλίνης/λεβοσιμεντάνης.