Ανάπτυξη νέων μεθόδων πρώτης γραμμής για τη διάγνωση του πρωτοπαθούς υπεραλδοστερονισμού

Abstract

Background: Previous studies based on standard endocrine testing have generally shown a low prevalence of primary aldosteronism in hypertensive individuals. The purpose of this case-control study was to evaluate whether use of appropriately defined controls and combined testing reveal previously undetected autonomous aldosterone secretion in hypertensives. Materials and Methods: We investigated aldosterone secretion in 180 hypertensives with (n=44) and without (n=136) adrenal adenomas on CT and 72 matched nonhypertensive individuals with normal adrenal CT serum aldosterone and active rennin were measured, and the aldosterone/active rennin was calculated before and after a modified fludrocortisones suppression test (FST). In the latter, stress-induced adrenocorticotropin hormone on aldosterone secretion, we administered 1 mg of dexamethasone on the last day of the classical FST fludrocortisone/dexamethasone suppression test (FDST). Results: Normal cut-off values indicative of adequate aldosterone suppression were established, using the 27,5 percentiles of serum aldosterone ((74 pmol/L) and the aldosterone/rennin ration (32 pmol/L/mU/L) values obtained from the controls following the FDST. Multiple linear regression analysis revealed a significant correlated between systolic and/or diastolic arterial blood pressure and the aldosterone value (p<0,0001 and p<0,01, respectively) and/or the aldosterone/rennin ratio (p<0,0001 and p<0,01, respectively), which were obtained following the FDST. Conclusions: By analyzing new cut-offs obtained following modification of standard testing, AAS is quite prevalent in hypertensive individuals and correlates highly with arterial blood pressure. This may have relevance for both the aetiology of the hypertension and its optimal therapy.

Σκοπός: Η μελέτη της πιθανής ύπαρξης υποκλινικών μορφών πρωτοπαθούς υπεραλδοστερονισμού και η ανίχνευσή τους με καλά καθορισμένα φυσιολογικά όρια και συνδυαστική διαγνωστική μέθοδο. Υλικό και Μέθοδοι: Μελετήσαμε την έκκριση αλδοστερόνης σε 180 υπερτασικούς με (n=44) και χωρίς (n=136) επινεφριδιακό αδένωμα από την αξονική τομογραφία και σε 79 μη υπερτασικά άτομα με φυσιολογική αξονική επινεφριδίων. Μετρήθηκαν τιμές αλδοστερόνης και ρενίνης και υπολογίστηκε δοκιμασία καταστολής με φθοριοϋδροκορτιζόνη. Στην τελευταία, προκειμένου να εξαλειφθεί πιθανή επίδραση της ACTH στην έκκριση αλδοστερόνης, χορηγήθηκε 1 mg δεξαμεθαζόνης την τελευταία ημέρα μιας κλασικής τετραήμερης καταστολής με φθοριοϋδροκορτιζόνη. Αποτελέσματα: Με βάση το 97,5% των τιμών των μαρτύρων καθορίστηκαν οι φυσιλογικές τιμές αλδοστερόνης (74 pmol/L) και του λόγου αλδοστερόνης/ρενίνη (32 pmol/L/mU/L) μετά την τροποποιημένη δοκιμασία. Η επίπτωση του υπεραλδοστερονισμού στα υπερτασικά άτομα ήταν 31%. Η ανάλυση πολλαπλής γραμμικής εξάρτησης ανέδειξε ισχυρή συσχέτιση μεταξύ συστολικής και διαστολικής πίεσης με την τιμή αλδοστερόνης (p<0,0001 και p<0,01, αντίστοιχα) και με το λόγο αλδοστερόνης/ρενίνης (p<0,0001 και p<0,01, αντίστοιχα) μετά τη δοκιμασία φόρτισης. Συμπεράσματα: Με τη χρήση των νέων φυσιολογικών ορίων που προκύπτουν από την τροποποιημένη δοκιμασία καταστολής με φθοριοϋδροκορτιζόνη, η αυτονομία στην έκκριση αλδοστερόνης ανάμεσα στα άτομα με υπέρταση βρίσκεται ιδιαίτερα υψηλή, συσχετίζεται δε θετικά με το βαθμό της αρτηριακής υπέρτασης. Τα ευρήματα βοηθούν στην εκλογή της ιδανικής αγωγής για την υπέρταση.