Investigating, thinking and speaking in the Pyrrhonean philosophy

Abstract

This thesis aims to bring to the surface the peculiar nature of Pyrrhonean philosophy which has continued to elude our understanding in spite of the range and quantity of attention it has received from scholars in ancient philosophy as well as the wider philosophical community. The whole study is developed as a close reading and subtle analysis of Sextus Empincus. The first chapter focuses on PH I and clarifies the Sceptical conception of philosophical investigation in general and of Pyrrhonean in contrast to Dogmatic investigations in particular. For Sextus Scepticism is a developed ability to philosophize with the appropriate persistence in the original common way of philosophizing that at some point turned through the modes of suspension of judgment into the Sceptics ephectic way of philosophizing. It becomes clear from reading Sextus that it is wrong to take the attack against Dogmatic philosophy as the general and only type of Pyrrhonean philosophical Investigation. Pyrrhonism for Sextus is an original and genuine philosophy and not just an activity parasitic to philosophy which feeds lives on the development of Dogmatism. The second chapter focuses on Sextus book Against the Grammarians. There Sextus presents and defends the common practice according to which we adapt our vocabulary and our speech to whomever we are addressing in each case and he proposes the adoption in each context ordinary or philosophical of the form of language that suits the particular context. He refers specifically to philosophical language as another usage (συνήθεια) which just as with ordinary language we may employ simply in order to communicate effectively in certain contexts without any further commitments as to its ontological correctness. Sextus defence of this practical rule gains legitimacy to the extent that he succeeds in undermining the philosophical grounds on which the grammarians authority stands. The third chapter focuses on Sextus answer to the ancient criticism according to which the Pyrrhonean cannot investigate indeed cannot think and speak at all about the Dogmatists positive theses. Sextus presents the Dogmatists with a version of Meno’s puzzle and commits them to admitting that their only way out is to accept νοείν απλώς as the starting point of their investigation into unclear matters. Νοείν απλώς amounts to a way of thinking and speaking that does not carry any commitments as to the existence or the reality of what someone is thinking and talking about. Thus, Sextus introduces a critical alteration to the context of Dogmatic philosophizing which permits the Sceptics to participate in the Dogmatists investigations and to follow the Dogmatists way of speaking and thinking without making any dogmatic commitments. The chapter comes to the conclusion that Sextus offers a new formal solution to a strong version of Meno’s puzzle which is at once Dogmatism and Scepticism free and is for that reason elegant and philosophically attractive. The fourth chapter maintains that Sextus distinguishes in propria persona the context of the Dogmatic philosophers discussions from that of things said in ordinary life. The Sceptics are not committed to the Dogmatists view that ordinary language and concepts represent a vague grasp of reality requiring technical philosophical clarification which was supposed to lead to a superior exact language and conceptions that reveal things in their real nature. This chapter focuses inter aha on Sextus discussion about place (τόπος) and on Burnyeat’s interpretation of the relevant texts which it is suggested involves some serious misunderstandings In general the Sceptics are not committed to the view that the answer to the philosophical concern about living a good life lies along the path of philosophical investigations pursued by the Dogmatists. Not only has this path been barren but unjustified assumptions underlie the very beginning of the Dogmatists endeavour as also the foundations of their supposed positive philosophical knowledge.

Στόχος της διατριβής είναι να αναδείξει την ιδιαιτερότητα της Πυρρώνειας φιλοσοφίας η οποία εξακολουθεί να μας διαφεύγει πάρα το γεγονός ότι αυτό το φιλοσοφικό ρεύμα έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον μερικών από τους σημαντικότερους συγχρόνους μελετητές της αρχαίας φιλοσοφίας άλλα και συγχρόνων φιλοσόφων. Η όλη μελέτη στηρίζεται στην εκ του σύνεγγυς ανάγνωση και τη συστηματική ερμηνεία των κείμενων του Σέξτου του Εμπειρίκου. Το πρώτο κεφάλαιο εστιάζει στο πρώτο βιβλίο των Πυρρώνειων Υποτυπώσεων και επιχειρεί να αποσαφηνίσει το πως εννοούν οι Σκεπτικοί τις φιλοσοφικές έρευνες γενικά και πιο ειδικά τις πυρρώνειες φιλοσοφικές έρευνες σε αντίθεση με αυτές των Δογματικών. Υποστηρίζεται ότι ο Σέξτος παρουσιάζει το Σκεπτικισμό ως μια πρακτική ικανότητα που αναπτύσσεται μέσα από την έμμονη στην πρωταρχική κοινή φιλοσοφική έρευνα και μετεξελίσσεται μέσω των τροπών της εποχής στο εφεκτικό φιλοσοφείν. Έτσι γίνεται σαφές ότι η επίθεση στα μέρη της Δογματικής φιλοσοφίας δεν αποτελεί ούτε το γενικό ούτε το μοναδικό τύπο. Πυρρώνειας φιλοσοφικής έρευνας. Ο Πυρρωνισμός κατά τον Σέξτο είναι μια γνήσια φιλοσοφία και όχι μια δραστηριότητα παρασιτική στη φιλοσοφία που τρέφεται από την ανάπτυξη του Δογματισμού. Το δεύτερο κεφάλαιο εστιάζει στο Προς Γραμματικούς και πιο συγκεκριμένα στην υπεράσπιση από τον Σέξτο της κοινής πρακτικής κατά την οποία προσαρμόζουμε το λεξιλόγιο και το λόγο μας στο λεξιλόγιο και το λόγο αυτού στον οποίο απευθυνόμαστε κάθε φορά. Ιδιαίτερη προσοχή δίνεται στην αναφορά του Σέξτου ειδικά στη φιλοσοφική γλώσσα ως άλλη μια συνήθεια την οποία μπορούμε να χρησιμοποιούμε όπως ακριβώς και την καθημερινή γλώσσα απλά και μόνο για να επικοινωνήσουμε αποτελεσματικά σε συγκεκριμένα επικοινωνιακά πλαίσια χωρίς οποιεσδήποτε περαιτέρω δεσμεύσεις ως προς την οντολογική της ορθότητα. Υποστηρίζεται ότι ο Σέξτος νομιμοποιείται να υπερασπίζεται αυτή την πρακτική στο βαθμό που υποσκάπτει αποτελεσματικά τα φιλοσοφικά θεμέλια της δικαιοδοσίας των γραμματικών στο ζήτημα των σωστών Ελληνικών. Στο τρίτο κεφάλαιο διερευνάται η απάντηση του Σέξτου στην αρχαία κριτική σύμφωνα με την οποία ο Πυρρώνειος δεν μπορεί να ερευνήσει δεν μπορεί καν να σκεφτεί και να μιλήσει για τις θέσεις των Δογματικών καθώς για τους δογματικούς φιλοσόφους η χρήση εννοιών τεχνικών η μη δεσμεύει πάντα σε κάποια σύλληψη του πραγματικού. Ο Σέξτος στην απάντηση του φέρνει τους Δογματικούς αντιμέτωπους με μια εκδοχή του παράδοξου του Μένωνα και τους δεσμεύει στο ότι η μόνη τους διέξοδος από αυτό είναι να αποδεχτούν το νοείν απλώς ως αφετηρία των ερευνών τους αναφορικά με τα άδηλα. Πρόκειται για έναν τρόπο σκέψης και εκφοράς λογού που δεν ενέχει οποιεσδήποτε δεσμεύσεις σχετικά με το υπαρκτό ή το πραγματικό αυτού για το οποίο σκεφτόμαστε και μιλάμε. Έτσι ο Σέξτος επιχειρεί να εισαγάγει μια κρίσιμη τροποποίηση στο φιλοσοφείν δογματικώς που επιτρέπει στους Σκεπτικούς να συμμετέχουν στην έρευνα των Δογματικών χωρίς οποιαδήποτε δογματική δέσμευση. Συμπερασματικά, υποστηρίζεται ότι ο Σέξτος δίνει μια νέα καθαρά φορμαλιστική και φιλοσοφικά ενδιαφέρουσα λύση σε μια ισχυρή εκδοχή του παράδοξου του Μένωνα. Στο τέταρτο κεφάλαιο υποστηρίζεται ότι ο Σέξτος διακρίνει propria persona τη συζήτηση των Δογματικών φιλοσόφων από τα όσα λέγονται στην καθημερινή ζωή καθώς και ότι οι Σκεπτικοί δεν δεσμεύονται στην άποψη των Δογματικών ότι η καθημερινή γλώσσα και οι έννοιες της αποτελούν μια ασαφή σύλληψη του πραγματικού που χρειάζεται φιλοσοφική επεξεργασία προκειμένου να φτάσουμε σε μια ανώτερη ακριβή γλώσσα με ακριβείς έννοιες που αποκαλύπτουν τα πράγματα στην αληθινή τους φύση. Καθώς το κεφάλαιο αυτό εστιάζει μεταξύ άλλων σε μέρος της συζήτησης του Σέξτου για τον τόπον εμπεριέχει εκτενή κριτική της σχετικής ερμηνείας του Burnyeat και υποστηρίζει ότι αυτή στηρίζεται σε σοβαρή παρερμηνεία των κειμένων. Συνολικά επιχειρείται να καταδειχτεί ότι οι Σκεπτικοί δεν δεσμεύονται στο ότι η απάντηση στη φιλοσοφική ανησυχία σχετικά με το πως μπορεί να ζήσει κάνεις μια καλή ζωή βρίσκεται στο δρόμο που ακολούθησαν οι Δογματικοί στη φιλοσοφική έρευνα κι αυτό όπως δείχνουν οι Σκεπτικοί όχι μόνο επειδή αυτός ο δρόμος έχει υπάρξει άγονος άλλα και γιατί στις απαρχές του όπως και στο βάθος των θεμέλιων της υποτιθέμενης φιλοσοφικής γνώσης των Δογματικών βρίσκονται μη δικαιολογημένες άρρητες δογματικές υποθέσεις.