Η διαγνωστική αξία της εντεροσκόπησης με κάψουλα σε ασθενείς με νόσο του Crohn

Abstract

Background - Aim: There are no studies assessing mucosal healing of the small bowel in patients with Crohn's Disease (CD). Our aim was to assess the correlation between clinical response and mucosal healing of the small bowel, using wireless capsule endoscopy (WCE). Patients and Methods: This was a prospective, multi-center, case-series study. Forty patients with known or suspected CD were included, recruited in four tertiary referral centers of Athens. They all had an acute flare-up of their disease [CD activity index (CDAI) >150], involvement of the small bowel and the non-stricturing, non-penetrating type of the disease. All patients underwent WCE, prior to the initiation of any treatment. Treatment varied according to the treating physician. For the evaluation of mucosal healing, 3 endoscopic variables were collected: number of apthous ulcers, number of large ulcers and period of time that any endoscopic lesion was visible (erythema, oedema, ulcers). When patients achieved clinical response (after at least a month of treatment), they underwent a second WCE, with evaluation of the same parameters. Results: The number of large ulcers was the only endoscopic variable which showed a significant improvement. The numbers of large ulcers before and after treatment were 8.3±1.4 and 5±0.8, respectively (mean±SEM), (mean difference 3.3±1.2, 95% CI 0.8-5.9, p=0.01). The other 2 variables did not improve significantly. Conclusions: Since only one out of three endoscopic variables improved significantly with treatment, we can conclude that clinical response does not seem to correlate with mucosal healing in patients with CD of the small bowel.

Εισαγωγή - Σκοπός: Μέχρι σήμερα, δεν υπάρχουν στη διεθνή βιβλιογραφία κλινικές μελέτες που να έχουν μελετήσει την επούλωση του βλεννογόνου του λεπτού εντέρου, στους ασθενείς με νόσο του Crohn (NC). Ο σκοπός της μελέτης μας ήταν να εκτιμήσει εάν υπάρχει συσχέτιση ανάμεσα στην κλινική ανταπόκριση και στην επούλωση του βλεννογόνου του λεπτού εντέρου, χρησιμοποιώντας την ενδοσκοπική κάψουλα (ΕΚ). Ασθενείς και Μέθοδοι: Αυτή ηταν μια προοπτική, πολυκεντρική μελέτη μιας σειράς ασθενών. Συμπεριλήφθηκαν σαράντα ασθενείς με γνωστή ή πιθανή NC, οι οποίοι συγκεντρώθηκαν από τέσσερα τριτοβάθμια, νοσοκομειακά κέντρα αναφοράς των Αθηνών. Όλοι οι ασθενείς παρουσίαζαν έξαρση της νόσου [CD activity index (CDAI) >150], προσβολή του λεπτού εντέρου και τον φλεγμονώδη τύπο (μη-στενωτικό, μη συριγγοποιό) της νόσου. Όλοι οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε ΕΚ πριν από την έναρξη οποιασδήποτε θεραπευτικής αγωγής. Τα θεραπευτικά σχήματα ήταν ποικίλα, ανάλογα με τον θεράποντα ιατρό. Για την εκτίμηση της βλεννογονικής επούλωσης, μελετήθηκαν οι παρακάτω 3 ενδοσκοπικές παράμετροι: ο αριθμός των αφθωδών ελκών, ο αριθμός των μεγάλων ελκών και το χρονικό διάστημα κατά το οποίο οποιεσδήποτε αλλοιώσεις του βλεννογόνου (ερύθημα, οίδημα, έλκη) ήταν ορατές, κατά την ανάγνωση της ΕΚ. Όταν στους ασθενείς επιτυγχάνονταν κλινική ανταπόκριση, τότε αυτοί υποβάλλονταν ξανά σε δεύτερη ΕΚ και εκτίμηση των ίδιων παραμέτρων. Αποτελέσματα: Η μοναδική ενδοσκοπική παράμετρος που παρουσίασε στατιστικά σημαντική βελτίωση ήταν ο αριθμός των μεγάλων ελκών. Ο αριθμός τους, πριν και μετά από τη θεραπεία ήταν 8.3±1,4 and 5±0,8, αντίστοιχα (mean±SEM), (μέση τιμή διαφοράς 3,3±1,2, 95% CI 0,8-5,9, p=0,01). Οι άλλες δύο ενδοσκοπικές παράμετροι δεν βελτιώθηκαν σημαντικά. Συμπεράσματα: Με βάση το γεγονός ότι μόνο μια από τις τρεις ενδοσκοπικές παραμέτρους σημείωσε σημαντική βελτίωση μετά από τη χορήγηση θεραπευτικής αγωγής, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η κλινική ανταπόκριση δεν φαίνεται να συσχετίζεται με την επούλωση του βλεννογόνου, στους ασθενείς με NC του λεπτού εντέρου.