Η ανάπτυξη και μελέτη ( κλινική και εμβιομηχανική) ενός νέου ενδομυελικού ήλου για την αντιμετώπιση των καταγμάτων της διάφυσης του βραχιονίου

Abstract

While intramedullary nailing has been established as the treatment of choice for diaphyseal fractures of the femur and tibia, its role in the management of diaphyseal humeral fractures remains controversial. The reasons include not only the complicated anatomy and unique biomechanical characteristics of the arm but also the fact that surgical technique and nail designs devised for the treatment of femoral and tibial fractures are being transposed to the humerus. The aim of the present dissertation is the evaluation of a new nail, inspired by the writer that has been specially designed for the treatment of fractures of the humeral diaphysis. The nail is cannulated, square in shape – with concave sides – and has two different extensions that can be used with either the antegrade or the retrograde approach. Adequate rotational and axial stability is provided without the need for distal locking screws in the majority of fractures, while the need for proximal locking screws during the antegrade procedure is abolished. The nail has been tested for both its biomechanical properties and its clinical usefulness in a series of patients who had sustained fracture of the humeral diaphysis (traumatic or pathological, recent or old). The results are encouraging, as the nail was efficient both biomechanically and clinically. The patients succeeded high rates of fracture union with low complication rate and minimal morbidity regarding the functional recovery of the -ipsilateral to the fracture- shoulder and elbow joints.

Ενώ η ενδομυελική ήλωση είναι η θεραπείθα εκλογής για τα κατάγματα των διαφύσεων του μηριαίου και της κνήμης, η θέση της μεθόδου στην αντιμετώπιση των διαφυσιακών καταγμάτων του βραχιονίου είναι αμφιλεγόμενη. Τα αίτια συμπεριλαμβάνουν την περίπλοκη ανατομική και τις μοναδικές εμβιομηχανικές ιδιότητες του άνω άκρου, όπως επίσης και το ότι η χειρουργική τεχνική της ενδομυελικής ήλωσης και η σχεδίαση των ήλων του βραχιονίου είχαν αντιγραφεί και χρησιμοποιηθεί στα διαφυσιακά κατάγματα του βραχιονίου. Ο στόχος της παρούσας διδακτορικής διατριβής είναι η ανάδειξη της χρησιμότητας ενός νέου ήλου, που επινοήθηκε από τον διδάκτορα, ειδικά κατασκευασμένου για την αντιμετώπιση των καταγμάτων της διάφυσης του βραχιονίου. Ο ήλος είναι αυλοφόρος, τετράπλευρος με κοίλες πλευρές, με δύο διαφορετικές προεκτάσεις που χρησιμοποιούνται ανάλογα με την χειρουργική τεχνική (ορθόδρομη ή ανάστροφη). Το σχήμα του ήλου προσφέρει επαρκή στροφική και αξονική σταθερότητα χωρίς την χρήση κοχλιών ασφάλισης, που στο βραχιόνιο έχουν αυξημένη πιθανότητα πρόκλησης προβλημάτων. Ο ήλος μελετήθηκε τόσο για τις εμβιομηχανικές του ιδιότητες όσο και για την κλινική του επάρκεια σε μία μεγάλη σειρά ασθενών, που είχαν υποστεί κάταγμα της βραχιονίου διάφυσης (τραυματικό ή παθολογικό, πρόσφατο ή και παλαιότερο). Τα αποτελέσματα της μελέτης είναι ενθαρρυντικά, καθ΄ όσον ο ήλος αξιολογήθηκε ως εμβιομηχανικά επαρκής και κλινικά αποτελεσματικός, με τους ασθενείς να παρουσιάζουν υψηλά ποσοστά πώρωσης των καταγμάτων με ταυτόχρονη ελαχιστοποίηση των επιπλοκών και των προβλημάτων αποκατάστασης της λειτουργικότητας των αρθρώσεων του ώμου και αγκώνα, σύστοιχα με το κάταγμα.