Η επίδραση των νέων διαλυμάτων περιτοναϊκής κάθαρσης χαμηλής περιεκτικότητας σε προϊόντα διάσπασης γλυκόζης στην κλινική έκβαση των ασθενών που υποβάλλονται σε περιτοναϊκή κάθαρση

Abstract

Background: The significance to preserve the peritoneal membrane integrity for peritoneal dialysis (PD) patients by using more biocompatible solutions (low in glucose degradation products-GDPs, without lactate as a buffer, without glucose and with normal pH) becomes increasingly more evident. Additionally the systemic effects of absorbed glucose degradation products (GDPs) contained within the conventional peritoneal dialysis solutions (cPDS) are largely unknown, while they appear to affect also cardiovascular function The aim of the present study was to evaluate the alteration in the concentrations of different dialysate markers CA125, (glygoprotein, as an indicator of mesothelial cell mass) Vascular Endothelial Growth Factor (VEGF,an angiogenic factor) Interleukin 6 (IL6, a possible marker of peritoneal inflammation) TGFb (marker of fibrosis) and Glyoxal (GDP, a glucose degradation product, toxic agent for the membrane) with the use of new bicarbonate-based less bioincompatible peritoneal dialysis solutions. Additionally we evaluate the possibility if the new bicarbonate-based less bioincompatible new peritoneal dialysis solutions (nPDS) ameliorate cardiac structural and functiomal status, as well as the peritoneal net ultrafiltration (UF) and residual renal function (RRF). Patients-Methods: This is a single centre, prospective cohort study of 12 stable CAPD patients (4 women , 8 men) mean age 71.3 ± of 6.01 years and mean PD duration 31.9 ± 21.33 months, treated with the usual conventional PD solutions (Medital Bieffe®, with increased GDPs, low ph and lactate as a buffer system). The patients changed for a six months period into biocompatible PD solutions (BicaVera, Fresenius®) and at the end of this time they returned into their previous schema of conventional solutions, for another six months. The dialysate markers of CA125, VEGF, IL6, TGFb and Glyoxal were repeatedly estimated at the beginning of the study (T0), after 6 months with the biocompatible solutions (T6) and at the end of study (T12), after the six months period using again the conventional PD solutions. All the samples were taken at the end of a 4 hour dwell of an exchange with PD solution 2.5% glucose. Additionally during the study period the Left Ventricle Ejection Fraction (EF), Left Ventricle End Systolic and Diastolic Diameter (LVESD , LVEDD), Left Ventricle Mass Index (LVMI), Glyoxal serum and peritoneal concentrations, net UF and 24 hour Urine volume were estimated at the beginning of the study in the middle and at the end of the study. Results: There was statistically significant difference between the Appearance Rate (AR) mean levels of dialysate markers at the beginning (T0) and in the middle of the study (T6) (for CA125 p=<0.0001, for VEGF p = 0.01, for IL6 p=0.0005, for Glyoxal p=<0.0001 and for TGFb p=0.004) as well as between the mean values in the middle (T6) and at the end of the evaluation period (T12) (for CA125 p=0.0058, for VEGF p=0.002, for IL6 p=0.004 for TGFb p=0.044 and for Glyoxal p=0.006031). On the other hand not any statistically significant difference was revealed between the T0 and T12 AR mean values ...

Συμπεράσματα: Ο Kunal Chaudhary σε δημοσίευση στο Clin J Am Soc Nephrol (230) σε ένα ‘in depth Review’ άρθρο (στο οποία δημοσιευμένο τμήμα της παρούσας διατριβής αποτέλεσε βιβλιογραφική αναφορά με αρ.76) για την βιοσυμβατότητα των ΠΔ αναφέρει τα εξής : α) H γλυκόζη αποτελεί σήμερα παρ’όλες τις τοπικές και συστηματικές επιδράσεις της αναντικατάστατο ωσμωτικό παράγοντα και η βελτίωση της βιοσυμβατότητας των ΠΔ στη μεμβράνη πιθανών να βελτιώνεται καταρχήν με τη διαμερισματοποίηση των σάκων που οδηγεί σε μείωση των GDPs καθώς επίσης και με την αντικατάσταση των γαλακτικών από διττανθρακικά ως ρυθμιστικό σύστημα. β) Τα nPDS πιθανών να ασκούν προστατευτική δράση στην υπολειμματική νεφρική λειτουργία και γ) Τα αποτελέσματα που αφορούν την επίδραση των nPDS στην επιβίωση των ασθενών υπό ΠΚ είναι αμφιλεγόμενα. Παρόλο τον συσχετισμό των nPDS με καλύτερη επιβίωση των ασθενών οι μελέτες είχαν αρκετά κενά όσον αφορά τον σχεδιασμό και την εκτέλεση με αποτέλεσμα να μην είναι ασφαλή τα συμπεράσματα. Στην παρούσα προοπτική crossover μελέτη τα συμπεράσματα που εξήχθηκαν από την εφαρμογή των νέων περιτοναϊκών διαλυμάτων στοιχειοθετούν μια υπεροχή έναντι των συμβατικών ΠΔ τόσο στις τοπικές επιδράσεις τους στην περιτοναϊκή μεμβράνη όσο και στις συστηματικές από την απορρόφηση των προϊόντων διάσπασης της γλυκόζης. Ειδικότερα αναδείχθηκε η θετική επίδραση τους στη δομή και λειτουργία της μεμβράνης όπως αυτή συμπεραίνεται έμμεσα από τη μεταβολή στην ενδοπεριτοναϊκή συγκέντρωση των δεικτών αλλά και άμεσα από τις ενδείξεις που προκύπτουν από την κινητική των μικρομοριακών ουσιών και από τη βελτίωση στον όγκο του υπερδιήθηματος. Η εφαρμογή των νέων ΠΔ με χαμηλή συγκέντρωση GDPs ,φυσιολογικό pH και με διττανθρακικά ως ρυθμιστικό σύστημα βελτιώνοντας τη βιωσιμότητα των μεσοθηλιακών κυττάρων , μειώνοντας τη νεοαγγειογένεση τη τοπική φλεγμονή και την ανάπτυξη της ενδοπεριτοναϊκής σκλήρυνσης (βελτίωση των δεικτών CA125, IL6, VEGF & TGFb) θα μπορούσε να εξασφαλίσει μια πιθανή μακροβιότερη επιβίωση της μεθόδου. Επιπλέον η συνεργική δράση της βελτίωσης των καρδιακών δεικτών που αφορούν τη λειτουργία και δομή της αριστερά κοιλίας μαζί με την καλύτερη υπερδιήθηση που συσχετίστηκε με τα nPDS οδηγεί στο συμπέρασμα ότι τα νέα ΠΔ πιθανών να βελτιώσουν την καρδιαγγειακή νοσηρότητα και θνητότητα των ασθενών υπό περιτοναϊκή κάθαρση. Τα θετικά αποτελέσματα αυτής της μελέτης στην επίδραση των νέων ΠΔ τόσο στη δομή και λειτουργία της περιτοναϊκής μεμβράνης όσο και στη καρδιακή λειτουργία χρειάζονται επιπλέον προοπτικές μελέτες για να αναδείξουν τον πιθανό ρόλο των nPDS στη βελτίωση της επιβίωσης τόσο των ασθενών όσο και της τεχνικής στην Περιτοναϊκή Κάθαρση.