Κλινική και βακτηριολογική μελέτη της τελιθρομυκίνης και του ABT-773 (σεθρομυκίνης) στη θεραπεία της οξείας ιγμορίτιδος των ενηλίκων

Abstract

Acute maxillary sinusitis is a common respiratory tract infection, with high morbidity and high cost of therapy in both children and adult population.A number of antimicrobial agents are currently used in the treatment of acute sinusitis, which is typically initiated on an empiric basis with an agent of which spectrum of activity encompasses the most likely causative pathogens. However, decreasing susceptibility and/or the emergence of resistance to existing antimicrobial agents, especially for S.pneumoniae the most likely respiratory pathogen, are steadily increasing problems worldwide. Therefore, a need exists for new antimicrobial agents that not only provide adequate coverage of pathogens most frequently associated with respiratory infections, including resistance strains, but which also have low potential to induce, or select for resistance, convenient dosage regimens and a safe profile for patients in the community. Ketolides have been developed specifically to provide optimal therapy for the treatment of such infections and they appear to be effective at least in in vitro studies. So far, very few clinical trials using these agents have been carried out.Two multicenter, double-blind , randomized clinical trials evaluated the efficacy and safety of the first two ketolides, telithromycin and ABT-773, in the treatment of acute sinusitis in adults. The results of 3 participant centers included in the present study. Our study enrolled 79 patients (41 patients received telithromycin and 38 patients received ABT-773). All subjects had acute maxillary sinusitis, clinically and radiologically confirmed and underwent transantral sinus puncture with culture performed in the aspirate obtained. Eligible patients were subsequently randomized to receive oral treatment with telithromycin in two treatment schedules in telithromycin study and ABT-773 in three treatment schedules in ABT-773 study. The assessment of clinical outcome was performed in five consecutive clinical visits. Patients were considered as cured, if acute maxillary sinusitis- related signs and symptoms and radiological findings were improved or had been completely eliminated. In the present study, clinical and radiological cure rates, bacteriological efficacy rates and adverse events were evaluated separately for each agent, and then the two agents were compared with each other for the aforementioned parameters. According to our results, the majority of patients in each treatment group completed the allocated course of treatment, with a compliance rate of 92,7% in telithromycin group vs 92,1% in ABT-773 group. Clinical and radiological response rates were similar for the two treatment groups and there were no differences between the treatment schedules in each group of therapy. The frequency of adverse events was higher in ABT-773 group. Similar results obtained when clinical and radiological response rates evaluated comparable with the bacteriological response rates. The percentage of culture positive results was higher in ABT-773 group (70,6% vs 29,5% of the telithromycin group). The most commonly reported adverse events involved the gastrointestinal system and were generally of mild intensity. There were no clinical important adverse events in terms of laboratory safety parameters.In conclusion, the two study drugs, appear to be effective and safe in the treatment of acute sinusitis in adults. Greater number of patients is needed in order to find out the most effective as well the safest treatment schedule of each of them. Appropriate use of these agents is necessary in order to preserve their efficacy in the treatment of drug-resistant pathogens in the future.

Η οξεία ιγμορίτιδα είναι μια κοινή λοίμωξη ίου αναπνευστικού, με σημαντική νοσηρότητα τόσο στον ενήλικο όσο και στο παιδιατρικό πληθυσμό της κοινότητος και υψηλό κόστος θεραπείας.Ένα σημαντικό πρόβλημα που έχει ανακύψει την τελευταία δεκαετία, είναι η ανησυχητική αύξηση της αντοχής του S.pneumoniae που αποτελεί το συνηθέστερα απομονούμενο αναπνευστικό παθογόνο, στα αντιβιοτικά που παραδοσιακά χρησιμοποιούνταν για την αντιμετώπισή του, την πενικιλίνη και τις μακρολίδες, αλλά και σε νεώτερους παράγοντες ευρύτερου φάσματος. Το γεγονός αυτό οδήγησε στην ανάγκη παραγωγής νέων αντιβακτηριδιακών παραγόντων δραστικών έναντι των συγκεκριμένων ανθεκτικών στελεχών, με χημική δομή τέτοια που να καθιστά την ανάπτυξη αντοχής σε αυτούς τους παράγοντες δύσκολη υπόθεση για τα βακτήρια και συγχρόνως φαρμακοδυναμικές και φαρμακοκινητικές ιδιότητες που επιτρέπουν ευνοϊκό δοσολογικό σχήμα και ασφάλεια στη χορήγηση σε ασθενείς της κοινότητος.Οι κετολίδες ανήκουν στη κατηγορία των νέων αυτών αντιβακτηριδιακών παραγόντων με καλά τεκμηριωμένη αποτελεσματικότητα σε εργαστηριακό τουλάχιστον επίπεδο. Σε κλινικό όμως επίπεδο είναι πολύ λίγες οι μελέτες που έχουν μέχρι τώρα πραγματοποιηθεί. Στο πλαίσιο αυτό σχεδιάστηκαν δυο μεγάλες πολυκεντρικές μελέτες που σκοπό είχαν να εξετάσουν την κλινική αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια των 2 πρωτοπόρων κετολιδών, της τελιθρομυκίνης και του ΑΒΤ-773, στην οξεία ιγμορίτιδα των ενηλίκων. Στην παρούσα μελέτη παρουσιάζονται τα αποτελέσματα 3 ερευνητικών κέντρων από το σύνολο αυτών που συμμετείχαν στις παραπάνω μελέτες και αφορούν συνολικά 79 ασθενείς, από τους οποίους 41 έλαβαν τελιθρομυκίνη και 38 έλαβαν ΑΒΤ-773. Οι ασθενείς που συμπερτλήφθηκαν στη μελέτη πληρούσαν τα κλινικά και τα ακτινολογικά κριτήρια της οξείας ιγμορίτιδος. Υποβάλλονταν σε διαρρινική παρακέντηση του ιγμορείου και το ληφθέν υλικό καλλεργούνταν για κοινά αναπνευστικά παθογόνα. Στη συνέχεια οι ασθενείς κατόπιν τυχαιοποίησης (διπλή- τυφλή μελέτη), λάμβαναν τα μελετηθέντα φάρμακα, σε δύο διαφορετικά δοσολογικά σχήματα την τελυθρομυκίνη και σε τρία διαφορετικά δοσολογικά σχήματα το ΑΒΤ- 773. Η εκτίμηση της ανταπόκρισης στη θεραπεία και η παρακολούθηση των ανεπιθύμητων ενεργειών, πραγματοποιούνταν στη διάρκεια πέντε διαδοχικών κλινικοεργαστηριακών αξιολογήσεων των ασθενών. Κριτήρια ανταπόκρισης στη θεραπεία ήταν η υποχώρηση ή βελτίωση των συμπτωμάτων και σημείων της οξείας ιγμορίτιδος και συγχρόνως η εξάλειψη ή βελτίωση των αντίστοιχων ακτινολογικών ευρημάτων. Στη παρούσα μελέτη επιχειρήθηκε ανάλυση των αποτελεσμάτων (κλινική ανταπόκριση, ακτινολογική ανταπόκριση, βακτηριολογική ανάλυση, ανεπιθύμητες ενέργειες) για το κάθε φάρμακο χωριστά και στη συνέχεια συγκριτική μελέτη των δύο φαρμάκων ως προς τις παραπάνω παραμέτρους.Τα αποτελέσματα της μελέτης ήταν συνοπτικά τα ακόλουθα: Η συμμόρφωση των ασθενών στη θεραπεία ήταν υψηλή (92,7% στην ομάδα της τελιθρομυκίνης και 92,1% στην ομάδα του ΑΒΤ-773). Η κλινικο-ακτινολογική ανταπόκριση των ασθενών ήταν παρόμοια στα διαφορετικά δοσολογικά σχήματα και των 2 φαρμάκων. Στην ομάδα του ΑΒΤ-773 διαπιστώθηκε στατιστικά σημαντική αύξηση των ανεπιθύμητων ενεργειών με την προοδευτική αύξηση της δόσης του φαρμάκου. Η συγκριτική ανάλυση έδειξε ότι τα 2 φάρμακα ήταν ισοδύναμα μεταξύ τους όσο αφορά την κλινικο-ακτινολογική ανταπόκριση των ασθενών, ενώ το ΑΒΤ-773 υπερείχε σε στατιστικά σημαντικό βαθμό στις παρενέργειες. Τα αποτελέσματα δεν άλλαξαν όταν επιχειρήθηκε συγκριτική ανάλυση της κλινικο-ακτινολογικής ανταπόκρισης σε σχέση με την βακτηριολογική αποτελεσματικότητα των 2 αντιβιοτικών. Αξίζει να σημειωθεί ότι το ποσοστό των θετικών καλλιεργειών ήταν μεγαλύτερο στην ομάδα του ΑΒΤ-773 (70,6% έναντι 29,4% για την ομάδα της τελιθρομυκίνης). Οι ανεπιθύμητες ενέργειες ήταν στην πλειοψηφία τους ήπιες και αφορούσαν κυρίως το γαστρεντερικό σύστημα. Δεν σημειώθηκαν κλινικά σημαντικές παρεκκλίσεις των εργαστηριακών εξετάσεων. Συμπερασματικά τα 2 μελετηθέντα φάρμακα αποδείχθηκαν αποτελεσματικά και ασφαλή σε πληθυσμό ενηλίκων ασθενών με οξεία ιγμορίτιδα. Οπωσδήποτε μεγαλύτερος αριθμός ασθενών απαιτείται προκειμένου να τεκμηριωθεί το αποτελεσματικότερο και συγχρόνως ασφαλέστερο σχήμα χορήγησης για καθένα από αυτά. Εάν η χρήση τους περιορισθεί μόνο στις περιπτώσεις που η χορήγησή τους είναι απαραίτητη, είναι σίγουρο ότι θα αποδειχθούν πολύτιμα στη καταπολέμηση των λοιμώξεων στο μέλλον.