Justice and politics at the workplace: their role in determining individual and organizational outcomes

Abstract

It is well acknowledged that employees’ decision to exit an organization can be depicted as a cognitive sequential path which links job performance, job satisfaction, organizational commitment and turnover intentions. In the literature, there are two broad streams of research that focus on the driving forces of this withdrawal process. The first endeavours to understand the role of contextual variables, such as organizational justice and politics perceptions in predicting consequences relevant to the self and to the organization. The second stream leans towards the effect of personal characteristics and behaviors on these variables. This study builds on previous research concerning these two streams in an attempt to provide a framework that integrates individual political behavior, political skill, organizational justice and politics, into a sequential withdrawal process that starts with job performance and ends at turnover intentions, through the mediating effects of intrinsic job satisfaction and organizational commitment. Drawing on a sample of 545 part-time MBA students and alumni and through the use of structural equation modeling techniques, ANOVA, and moderated regression analyses we provide support to our hypothesized model. The results of the study suggest that: (a) Three influence tactics categories (i.e., hard, soft, and rational) can significantly affect task performance; (b) the selection of which influence tactic to select in order to achieve task performance is greatly determined by political skill; (c) managers’ political behavior, organizational justice and politics perceptions can predict turnover intentions trough their effect on performance and satisfaction; (d) the joint use of seemingly incompatible influence tactics can provide better and more stable results; (e) political skill moderates the relationship between the combined use of influence tactics and performance; (f) organizational justice and politics leverage the relationship between political skill and task performance.

Είναι γενικά παραδεκτό πως η απόφαση ενός εργαζομένου να παραιτηθεί από έναν οργανισμό μπορεί να αποτυπωθεί ως ένα διαδοχικό γνωσιακό μονοπάτι που ενώνει την εργασιακή απόδοση, την εργασιακή ικανοποίηση, την οργανωσιακή δέσμευση και την πρόθεση για έξοδο. Στην υπάρχουσα βιβλιογραφία υπάρχουν δύο μεγάλα ερευνητικά ρεύματα που επικεντρώνονται στις κινητήριες δυνάμεις αυτής της διαδικασίας απόσυρσης. Το πρώτο ρεύμα επιδιώκει να κατανοήσει το ρόλο οργανωσιακών μεταβλητών, όπως η δικαιοσύνη και η πολιτική, στην πρόβλεψη συνεπειών που σχετίζονται με τόσο με το άτομο όσο και τον οργανισμό. Το δεύτερο επικεντρώνεται στην επίδραση ατομικών χαρακτηριστικών και συμπεριφορών σε αυτές τις μεταβλητές. Η έρευνα έρχεται να προσθέσει στην υπάρχουσα γνώση σε μία προσπάθεια να παράσχει ένα πλαίσιο που να ενσωματώνει την ατομική πολιτική συμπεριφορά, την πολιτική ικανότητα, την οργανωτική δικαιοσύνη και πολιτική, σε μία διαδοχική διαδικασία απόσυρσης, η οποία ξεκινά με την εργασιακή απόδοση και τελειώνει στην πρόθεση για έξοδο από την επιχείρηση, μέσω των διαμεσολαβητικών επιπτώσεων της εργασιακής ικανοποίησης και οργανωσιακής δέσμευσης. Με βάση ένα δείγμα 545 φοιτητών και αποφοίτων ΜΒΑ προγραμμάτων και μέσω της χρήσης τεχνικών SEM, one-way ANOVA και αναλύσεων πολλαπλής παλινδρόμησης (moderated multiple regression) παρέχουμε την απαραίτητη υποστήριξη στις υποθέσεις μας. Τα αποτελέσματα της μελέτης δείχνουν ότι: α) τρεις κατηγορίες τακτικών επιρροής μπορούν να επηρεάσουν σημαντικά την απόδοση των υφισταμένων ενός μεσαίου στελέχους, β) η επιλογή της τακτικής προκειμένου να επιτευχθεί η επίτευξη απόδοσης προσδιορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την πολιτική δεξιότητα του στελέχους, γ) οι πολιτικές συμπεριφορές των στελεχών, η οργανωσιακή δικαιοσύνη και πολιτική μπορούν να προβλέπουν την τάση για απομάκρυνση από τον οργανισμό, μέσω των επιπτώσεων του στην απόδοση και ικανοποίηση, δ) η κοινή χρήση φαινομενικά ασυμβίβαστων τακτικών επιρροής μπορούν να παράσχουν καλύτερα και πιο σταθερά αποτελέσματα, ε) Η πολιτική δεξιότητα αποτελεί ρυθμιστής της σχέσης μεταξύ τακτικών επιρροής και επίδοσης, στ) η οργανωσιακή δικαιοσύνη και πολιτική αποτελούν μέσο επιρροής στη σχέση μεταξύ πολιτικής δεξιότητας και επίδοσης.