Η επίδραση ενός προγράμματος αποκατάστασης στη μυϊκή λειτουργικότητα του βαρέως πάσχοντος μετά την έξοδο από τη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας

Abstract

Introduction: Intensive Care Unit (ICU) survivors experience muscle weakness leading to restrictions in functional ability. Neuromuscular electrical stimulation has been an alternative to exercise in critically ill patients. The aim of our study was to investigate the effects of Neuromuscular electrical stimulation and individualized rehabilitation on muscle strength of ICU survivors.Design: Randomized controlled trial.Patients: Following ICU discharge, 128 patients (age: 53±16years) were randomly assigned to daily NMES sessions and individualized rehabilitation program (NMES group) or to the control group.Methods: Muscle strength was assessed by the Medical Research Council (MRC) scale and hand grip at hospital discharge. Secondary outcome was functional ability and hospital length of stay. Results: MRC, handgrip strength, functional status and hospital length of stay did not differ at hospital discharge between groups (p>0.05). ΔMRC% one and two weeks after ICU discharge tended to be higher in the NMES group, while it was higher in the NMES group of patients with ICU-aw (p<0.05). Conclusions: NMES and personalized physiotherapy in ICU survivors did not result in greater improvement of muscle strength and functional status at hospital discharge. Muscle strength was improved in patients with ICU-aw in the first two weeks of the recovery period. The potential benefits of rehabilitation strategies in ICU survivors need to be further investigated

Εισαγωγή: Οι ασθενείς που εξέρχονται από τη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) παρουσιάζουν σημαντικά ελλείμματα που επηρεάζουν τη λειτουργικότητα και την ποιότητα ζωής τους. Σκοπός: Σκοπός αυτής της τυχαιοποιημένης τυφλής μελέτης ήταν η αξιολόγηση της επίδρασης του Ηλεκτρονευρομυϊκού Ερεθισμού (ΗΝΜΕ) και ενός προγράμματος άσκησης στη μυϊκή ισχύ των βαρέως πασχόντων κατά την έξοδο από το Νοσοκομείο. Μεθοδολογία: 128 ασθενείς (83♂/45♀) που εξήλθαν από τη ΜΕΘ οι οποίοι είχαν παραμείνει υπό μηχανικό αερισμό για > 72 ώρες και μπορούσαν να εκτελέσουν απλές εντολές, τυχαιοποιήθηκαν κατά επίπεδα (ηλικία & MRC) στην ομάδα ΗΝΜΕ ή στην ομάδα ελέγχου. Στην ομάδα ΗΝΜΕ έγινε καθημερινή εφαρμογή ΗΝΜΕ και προγράμματος ασκήσεων ενώ στην ομάδα ελέγχου έγινε εφαρμογή εικονικού ΗΝΜΕ και δέχτηκαν τη συνήθη θεραπευτική παρέμβαση. Η κλίμακα μυϊκής ισχύος Medical Research Council (MRC) και η δυναμομέτρηση χειρός χρησιμοποιήθηκαν για την αξιολόγηση της μυϊκής ισχύος. Η λειτουργικότητα αξιολογήθηκε με την κλίμακα Functional Independence Measure (FIM) και η ποιότητα ζωής με τα ερωτηματολόγια Euro-Qol 5D (Euro- Quality of Life) και Nottingham Health Profile. Αποτελέσματα: Η MRC μυϊκής ισχύος κατά την έξοδο από τη ΜΕΘ και το νοσοκομείο δεν διέφερε μεταξύ των δυο ομάδων. Η ΔMRC% έτεινε να είναι υψηλότερη στην ομάδα ΗΝΜΕ κατά την 1η και 2η εβδομάδα παραμονής στο Νοσοκομείο. Στους ασθενείς με MRC<48/60 κατά την έξοδο από τη ΜΕΘ, η ΔMRC% ήταν σημαντικά υψηλότερη στην ομάδα ΗΝΜΕ σε σχέση με την ομάδα ελέγχου κατά την 1η και 2η εβδομάδα παραμονής στο Νοσοκομείο (33%±31% vs 18%±15%, p=0.07, 59%±54% vs 30%±20%, p=0.05, αντίστοιχα). Η δυναμομέτρηση χειρός και η κλίμακα λειτουργικότητα δεν έδειξαν διαφοροποίηση μεταξύ των δύο ομάδων. Επίσης δεν υπήρξε διαφορά και στην ποιότητα ζωής. Συμπέρασμα: Η εφαρμογή του ΗΝΜΕ συμπληρωματικά με ένα πρόγραμμα αποκατάστασης μπορεί να συμβάλλει στη βελτίωση της μυϊκής ισχύς κυρίως ασθενών με σοβαρή μυϊκή αδυναμία .Ο ΗΝΜΕ φαίνεται να είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικός στη βραχεία περίοδο εξόδου από τη ΜΕΘ επιτυγχάνοντας τη φυσική διαδικασία ίασης.