Αγγειακή δυσλειτουργία σε διαβητικούς ασθενείς

Abstract

Εισαγωγή-Σκοπός της μελέτης: Οι ενήλικες διαβητικοί ασθενείς παρουσιάζουν διπλάσια θνησιμότητα σε σχέση με αντίστοιχης ηλικίας υγιείς, κυρίως λόγω των αγγειακών επιπλοκών της νόσου. Οι παθογενετικοί μηχανισμοί της αγγειοπάθειας διαφέρουν μεταξύ τύπου 1 και τύπου 2 ΣΔ, ωστόσο κοινός μεσολαβητής και αποδέκτης της αγγειακής βλάβης φαίνεται πως είναι το αγγειακό ενδοθήλιο. Σκοπός της παρούσας διατριβής ήταν η κατά το δυνατό συνολικότερη εκτίμηση των παραγόντων που σχετίζονται με τις καρδιαγγειακές επιπλοκές του ΣΔ καθώς και η μελέτη της ενδοθηλιακής λειτουργίας, με απώτερη σκοπό την αναγνώριση νέων, δυνητικά αναστρέψιμων παραγόντων κινδύνου, η αποφυγή των οποίων θα ελαττώσει τη θνησιμότητα και νοσηρότητα από το ΣΔ. Υλικό-Μέθοδοι: Στη μελέτη συμμετείχαν 31 γυναίκες με τύπου 1 ΣΔ. Οι 11 παρουσίαζαν επίσης αυτοάνοση θυρεοειδοπάθεια, παρόλο που ήταν ευθυρεοειδικές κατά τη διάρκεια των μελετών. Εκτιμήθηκε η αρτηριακή τους σκληρία,χρησιμοποιώντας τονομετρία της κερκιδικής αρτηρίας και ανάλυση των ανακλώμενων σφυγμικών κυμάτων, προκειμένου να εκτιμηθεί η αύξηση της συστολικής αρτηριακής πίεσης (ΑΡ). Τα αποτελέσματα συγκρίθηκαν με ομάδα ελέγχου 24 ατόμων. Όλοι οι ασθενείς υπεβλήθησαν επίσης σε υπερηχογραφικές μελέτες των μεγάλων αρτηριών(μέτρηση πάχους έσω-μέσου χιτώνα της καρωτίδας ΙΜΤ) καθώς και μέτρηση της ενδοθηλιοεξαρτώμενης αγγειοδιαστολής κατόπιν υπεραιμίας (FMD) της βραχιονίου αρτηρίας. Αποτελέσματα: Οι διαβητικοί ασθενείς είχαν αυξημένη αρτηριακή σκληρία σε σχέση με την ομάδα ελέγχου (AP:5.8 +/- 3.6 vs 2.8 +/- 2.2 mmHg, p < 0.001; and AI:18.3 +/- 9 vs11.1 +/- 8.8%, p= 0.004). Η υποομάδα των διαβητικών ασθενών με αυτοάνοση θυρεοειδοπάθεια παρουσίαζε αυξημένη σκληρία σε σχέση με διαβητικούς ασθενείς χωρίς θυρεοειδοπάθεια (AP: 6.5 +/- 2.9 vs 5.5 +/- 3.9mmHg, p < 0.05; and AI: 21.3 +/-5.4 vs 16.7 +/- 10.3%, p < 0.05),παρόλο που οι δύο υποομάδες δε διέφεραν σε ότι αφορά την ηλικία, διάρκεια νόσου, επίπεδα γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης, επίπεδα λιπιδίων, FMD και IMT. Σε πολυπαραγοντική ανάλυση της ομάδας των διαβητικών ασθενών οι μεταβλητές οι οποίες σχετίζονταν ανεξάρτητα με τον δείκτη σκληρίας AΙ ήταν: ηλικία (p =0.028), IMT του καρωτιδικού διχασμού (p = 0.045), διάρκεια νόσου (p=0.031) και αυτοάνοση θυρεοειδοπάθεια (p = 0.015). Δε βρέθηκε συσχέτιση μεταξύ AIκαι μεταβολιού ελέγχου, αρτηριακής πίεσης, μικροαλβουμινουρίας, παρουσίας αμφιβληστροειδοπάθειας και ενδοθηλιακής λειτουργίας (FMD). Συμπεράσματα: Οι γυναίκες με τύπου 1 ΣΔ παρουσιάζουν αυξημένη αρτηριακή σκληρία, δείκτη μακροαγγειοπάθειας. Υπάρχει ανεξάρτητη συσχέτιση μεταξύ της αρτηριακής σκληρίας και του πάχους έσω-μέσου χιτώνα της καρωτίδας (ΙΜΤ). Η σύγχρονη παρουσία αυτοάνοσης θυρεοειδοπάθειας φαίνεται να επιβαρρύνει την αρτηριακή σκληρία, εύρημα πρωτότυπο και άξιο περαιτέρω μελέτης.