Οικονομική επίδοση των ιδρυμάτων μικροχρηματοδότησης (ΙΜΧ) και πρόσβαση των φτωχών στις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες στη Νότια Ασία

Abstract

Over the years, microfinance institutions (MFIs) have been enjoying subsidies and donations from government and donors. However, donor funds and government subsidies are falling short as recent recession crippled the global economy. Thus, donor communities, microfinance practitioners, and government have recently started to promote self-financed MFIs in order to provide long-term financial solutions to the large pool of unbankable poor in a sustainable way. Falling government and donor funding is now followed by a drastic expansion of financially self-sustainable MFIs. This development has raised the concern as to whether the social goals of traditional microfinance would be equally well served in the new environment in as much as financial performance and outreach compete with each other. In the first part of the dissertation, we empirically examine this relation between financial performance and outreach of MFIs in a panel of South Asian countries from 2003 to 2009 using random effects model and general method of moments (GMM) estimation. We find that breadth and depth of outreach are positively associated to profitability and efficiency, and depth in contrast to breadth mitigates risks. Overall, our findings do not confirm a statistically significant negative relation between financial performance and outreach goals, suggesting that a financially sustainable microfinance expansion can achieve its social goals at an acceptable credit risk level. Transformation of subsidy and donation dependent MFIs into sustainable institutions requires private sector investment. Profitability then is vital not only to cover current expenses and internal funding but also to attract a durable flow of new private investment and ensure long-term financial sustainability and financial inclusion. It is therefore necessary to examine the factors that determine profitability conditions in microfinance in order to understand a full transformation process. Thus, this dissertation also empirically examines the impact of individual, industry and country specific factors on profitability of South Asian MFIs. An integrated model employing static and dynamic panel methods is used on a sample of 114 MFIs from 2003-2011. Results show that cost efficiency, strong capitalization, better liquidity, and industry concentration, all positively effect profitability, whereas credit risks scale it down. Lastly, macroeconomics factors do not seem to have an impact on profitability. These findings are robust to the various definitions of profitability and estimation methodologies. Over the years, microfinance institutions (MFIs) have been enjoying subsidies and donations from government and donors. However, donor funds and government subsidies are falling short as recent recession crippled the global economy. Thus, donor communities, microfinance practitioners, and government have recently started to promote self-financed MFIs in order to provide long-term financial solutions to the large pool of unbankable poor in a sustainable way. Falling government and donor funding is now followed by a drastic expansion of financially self-sustainable MFIs. This development has raised the concern as to whether the social goals of traditional microfinance would be equally well served in the new environment in as much as financial performance and outreach compete with each other. In the first part of the dissertation, we empirically examine this relation between financial performance and outreach of MFIs in a panel of South Asian countries from 2003 to 2009 using random effects model and general method of moments (GMM) estimation. We find that breadth and depth of outreach are positively associated to profitability and efficiency, and depth in contrast to breadth mitigates risks. Overall, our findings do not confirm a statistically significant negative relation between financial performance and outreach goals, suggesting that a financially sustainable microfinance expansion can achieve its social goals at an acceptable credit risk level. Transformation of subsidy and donation dependent MFIs into sustainable institutions requires private sector investment. Profitability then is vital not only to cover current expenses and internal funding but also to attract a durable flow of new private investment and ensure long-term financial sustainability and financial inclusion. It is therefore necessary to examine the factors that determine profitability conditions in microfinance in order to understand a full transformation process. Thus, this dissertation also empirically examines the impact of individual, industry and country specific factors on profitability of South Asian MFIs. An integrated model employing static and dynamic panel methods is used on a sample of 114 MFIs from 2003-2011. Results show that cost efficiency, strong capitalization, better liquidity, and industry concentration, all positively effect profitability, whereas credit risks scale it down. Lastly, macroeconomics factors do not seem to have an impact on profitability. These findings are robust to the various definitions of profitability and estimation methodologies.

Επί σειρά ετών τα ιδρύματα μικροχρηματοδότησης (ΙΜΧ) απολαμβάνουν επιδοτήσεις και δωρεές από τις κυβερνήσεις και τους διάφορους χορηγούς. ωστόσο, οι επιπτώσεις της πρόσφατης παγκόσμιας κρίσης στην πραγματική οικονομία περιόρισαν σημαντικά την δυνατότητα χορήγησης κρατικών επιδοτήσεων και δωρεών προς τους οργανισμούς αυτούς. Απόρροια των προηγουμένων ήταν ο προσανατολισμός σε οικονομικά αποτελεσματικούς τρόπους αυτοχρηματοδότησης των ΙΜΧ, με σκοπό την προώθηση βιώσιμων λύσεων χρηματοδότησης για την πλειοψηφία των φτωχών που δεν έχουν πρόσβαση στις μεγάλες τράπεζες. Στην παρούσα διατριβή, καταρχήν εξετάζω εμπειρικά την σχέση μεταξύ της οικονομικής επίδοσης των ιδρυμάτων μικροχρηματοδότησης (ΙΜΧ) και της πρόσβασης των φτωχών για μια ομάδα χωρών της Νότιας Ασίας κατά την χρονική περίοδο 2003-2009 με την χρήση του μοντέλου των τυχαίων επιδράσεων και τη γενική μέθοδο των ροπών. Βρίσκω ότι το εύρος και το βάθος της πρόσβασης συνδέεται θετικά με την κερδοφορία και την αποδοτικότητα και ότι το βάθος σε αντίθεση με το εύρος μετριάζει τους κινδύνους. Συνολικά τα ευρήματα δεν επιβεβαιώνουν μια στατιστικά σημαντική αρνητική σχέση μεταξύ της οικονομικής επίδοσης και των στόχων της πρόσβασης, γεγονός που υποδηλώνει ότι μια οικονομικά βιώσιμη ανάπτυξη στηριζόμενη στην μικροχρηματοδότηση μπορεί να επιτύχει τους κοινωνικούς της στόχους σε ένα αποδεκτό επίπεδο του πιστωτικού κινδύνου. Επιπλέον ερευνάται η κερδοφορία των ΙΜΧ της Νότιας Ασίας και προσδιορίζεται εμπειρικά η επίδραση των σημαντικότερων παραγόντων αυτής τόσο σε ατομικό, κλαδικό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Η μέθοδος που χρησιμοποιείται για τον σκοπό αυτό είναι η γενική μέθοδος των ροπών με την χρήση δεδομένων 114 ΙΜΧ για την χρονική περίοδο 2003-2011. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι η κερδοφορία των ΙΜΧ σχετίζεται θετικά με την αποδοτικότητα του κόστους, την ισχυρή κεφαλαιοποίηση, την ρευστότητα και την συγκέντρωση της βιομηχανίας και αρνητικά με το ύψος του πιστωτικού κινδύνου. Τέλος, διαπιστώνεται ότι οιμακροοικονομικοί παράγοντες δεν φαίνεται να επιδρούν στην κερδοφορία των ΙΜΧ. Τα παραπάνω εμπειρικά ευρήματα είναι γενικά ανθεκτικά στις διάφορες διαδικασίες εκτίμησης και τα διάφορα μέτρα κερδοφορίας.