Καρδιαγγειακός κίνδυνος στο ήπιου-μέτριου βαθμού σύνδρομο αποφρακτικής άπνοιας στον ύπνο (ΣΑΑΥ)

Abstract

Study Objectives: A growing body of evidence links Obstructive Sleep Apnea (OSA) to hypertension. However, it had been difficult to clarify the cause-effect relationship between the two disorders. The chronic intermittent hypoxia is estimated that plays a pivotal role in OSA-related hypertension. We performed a retrospective cohort study using the University Hospital of Larissa Sleep Apnea Database (1501 individuals) to determine predictors of in-laboratory diagnosed OSA patients for development of hypertension. Methods: Differences in continuous variables were assessed via independent samples T-Test, whereas discrete variables were compared by Pearson’s Chi-Square Test. Multivariate analysis was performed via discriminant function analysis. Results: There were significant differences between hypertensive and normotensive subjects in age, Body Mass Index (BMI), Charlson Comorbidity Index (CCI), Epworth Sleepiness Scale (ESS), spirometric data, daytime mean oxygen saturation (daytime SaO2), mean oxygen saturation during respiratory events (mean SaO2), minimum oxygen saturation during sleep (minimum SaO2), mean saturation during REM (REM mean SaO2), Desaturation Index (DI), Apnea-Hypopnea Index (AHI) and Arousal Index (AI). By setting a cutoff of 0.3 (absolute value) for the discriminant function loadings, age, BMI, CCI, daytime SaO2, mean SaO2, minimum SaO2 and REM mean SaO2 were, whereas AHI and DI were not, deemed as the most accurate predictors of hypertension. The single derived discriminant function was statistically significant (Wilks’ Lamda=0.771, χ2=289.070, p<0.0001). Conclusions: Daytime and nocturnal hypoxia as consequences of chronic intermittent hypoxia play a central role in OSA-related hypertension and should be further evaluated as possible severity markers in OSA.

Σκοπός της μελέτης: Τα τελευταία έτη, αυξάνονται συνεχώς τα δεδομένα, τα οποία υποστηρίζουν την ύπαρξη σχέσης μεταξύ του Συνδρόμου Αποφρακτικών Απνοιών στον Ύπνο (ΣΑΑΥ) και της αρτηριακής υπέρτασης (ΑΥ). Παρόλες, όμως, τις μελέτες που πραγματοποιήθηκαν, ήταν δύσκολο να αποσαφηνιστεί η σχέση αιτίας-αποτελέσματος μεταξύ των δυο διαταραχών. Η χρόνια διαλείπουσα υποξία εκτιμάται ότι διαδραματίζει έναν κεντρικό ρόλο στη σχετιζόμενη με το ΣΑΑΥ υπέρταση. Σχεδιάσαμε, επομένως, μια αναδρομική μελέτη στην οποία αναλύσαμε τα δεδομένα από 1501 άτομα, τα οποία προσήλθαν στα Εξωτερικά Ιατρεία Μελέτης Διαταραχών του Ύπνου της Πνευμονολογικής Κλινικής του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας για τη διερεύνηση πιθανού ΣΑΑΥ, ώστε να καθορίσουμε παράγοντες κινδύνου εμφάνισης ΑΥ σε ασθενείς με ΣΑΑΥ.Μέθοδοι: Η στατιστική ανάλυση πραγματοποιήθηκε χρησιμοποιώντας τη μέθοδο ανεξαρτήτων δειγμάτων t-test όσον αφορά στις συνεχείς μεταβλητές, καθώς και τη μέθοδο χ2 του Pearson για τις κατηγορικές μεταβλητές. Η πολυπαραγοντική ανάλυση πραγματοποιήθηκε με τη μέθοδο της γραμμικής διαχωριστικής ανάλυσης.Αποτελέσματα: Παρατηρήθηκαν αρκετές στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ των ατόμων με ΑΥ και αυτών χωρίς ΑΥ όσον αφορά την ηλικία, το δείκτη μάζας σώματος (ΒΜΙ), το δείκτη συννοσηρότητας CCI, το σκορ της κλίμακας υπνηλίας Epworth (ESS), τα σπειρομετρικά δεδομένα, τον ημερήσιο κορεσμό οξυγόνου του αρτηριακού αίματος (SaO2), τη μέση τιμή του SaO2 κατά τη διάρκεια των αναπνευστικών επεισοδίων, την ελάχιστη τιμή του SaO2 κατά τη διάρκεια των αναπνευστικών επεισοδίων, τη μέση τιμή του SaO2 κατά το στάδιο REM του ύπνου, το δείκτη αποκορεσμού (DI), το δείκτη ΑΗΙ και τον αριθμό των υποπνοιών ανά ώρα ύπνου. Θέτοντας το 0.3 (απόλυτη τιμή) ως ένα όριο για την ερμηνεία των συντελεστών δομής (discriminant loadings) της συνάρτησης, η ηλικία, ο δείκτης ΒΜΙ, ο δείκτης CCI, ο ημερήσιος κορεσμός οξυγόνου του αρτηριακού αίματος, η μέση τιμή του SaO2 κατά τη διάρκεια των αναπνευστικών επεισοδίων, η ελάχιστη τιμή του SaO2 κατά τη διάρκεια των αναπνευστικών επεισοδίων και η μέση τιμή του SaO2 κατά το στάδιο REM του ύπνου αναδείχτηκαν ως οι πιο ακριβείς προγνωστικοί παράγοντες για την εμφάνιση AY. Αντιθέτως, οι δείκτες DI και ΑΗΙ φάνηκε ότι δεν συμπεριλαμβάνονται στους κύριους προγνωστικούς παράγοντες της υπέρτασης. Με τη μέθοδο Wilks’ lambda εκτιμήθηκε ότι η προκύπτουσα συνάρτηση ήταν στατιστικά σημαντική (Wilks’ lambda=0.771, χ2=289.070, p<0.0001).Συμπεράματα: Η παρούσα μελέτη υποστηρίζει ότι η ημερήσια και η νυκτερινή υποξία, ως επακόλουθα της χρόνιας διαλείπουσας υποξίας, διαδραματίζουν έναν κεντρικό ρόλο στην σχετιζόμενη με το ΣΑΑΥ υπέρταση και θα πρέπει να αξιολογηθούν περαιτέρω σε μελλοντικές μελέτες ως πιθανοί δείκτες της σοβαρότητας του ΣΑΑΥ.