Η συγκριτική επίδραση της βραχυχρόνιας χορήγησης της ροφεκοξίμπης, της μελοξικάμης, της ινδομεθακίνης και της πρεδνιζολόνης στην πώρωση των καταγμάτων: πειραματική μελέτη σε λευκούς κόνικλους New Zealand

Abstract

Background: The use of nonsteroidal anti-inflammatory drugs in the management of pain due to a fracture is common clinical practice. There is clear evidence in the literature that classic nonsteroidal anti-inflammatory drugs delay fracture healing. The goal of our study is to determine the effect of short-term administration of specific COX-2 inhibitors in fracture healing. Methods: A nondisplaced osteotomy of the mid-diaphysis of the right ulna was performed in 40 adult male New Zealand rabbits. Rabbits were divided in five groups: control, prednisolone (2.5 mg/Kg/day im), indomethacin (2 mg/Kg/day per os), meloxicam (0.3 mg/Kg/day im) and rofecoxib (0.5 mg/Kg/day per os). Drugs were administered for five days only, starting on the day of surgery. Fracturehealing was assessed radiographically in a weekly basis. Rabbits were killed six weeks postoperatively, both ulnae were obtained and were subjected to biomechanical tests (three point bending) and histomorphometric measurements. Results: At six weeks there was clear delay in healing in the groups of prednisolone and indomethacin, radiographically, biomechanically andhistologically. The biomechanical parameters were 36-51% lower in the prednisolone group and 29-37% lower in the indomethacin group, compared to the control (p<0.05). In the meloxicam group a delay in healing was also observed and the biomechanical parameters were reduced at a level of 16-21% (p<0.05) when compared to those of the control. However, in six out of the thirteenhistomorphometric parameters measured there were no statistically significant differences (p>0.05). The mildest delay in fracture healing was observed in the rofecoxib group, in which the values of stiffness (3% lower) and toughness (22% higher) and the values of six out of thirteen histomorphometric parameters had no statistically significant differences (p>0.05) compared to the control. Conclusions: Our study shows that short-term administration of selective COX-2 inhibitors did not affect the state stages of secondary non-osteonal bone healing and that the mild delay observed in the early stages of healing is both dosedepended and reversible. The more selective the anti-COX-2 is, the less negative effect on bone healing is observed. Clinical Relevance: Our data suggest that ifthere is a need for anti-inflammatory drugs administration in fracture, selective COX-2 inhibitors should be preferred and administration should be as short-term as possible.

Σκοπός: Η χρήση των αντιφλεγμονωδών φαρμάκου στην αντιμετώπιση του μετακαταγματικού άλγους και φλεγμονής είναι καθημερινή κλινική πρακτική και έχει οδηγήσει στην ελάττωση της ανάγκης χρήσης οπιοειδών. Από την σύγχρονη και παλαιότερη βιβλιογραφία, υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι τα κλασσικά αντιφλεγμονώδη επηρεάζουν αρνητικά την εξέλιξη της πώρωσης και τη ποιότητα του παραγόμενου πώρου. Σκοπός της παρούσας πειραματικής εργασίας είναι η συγκριτική μελέτη της επίδρασης της βραχυχρόνιας χορήγησης παραδοσιακών ΜΣΑΦ και εκλεκτικών COX-2 αναστολέων στην πώρωση. Υλικό — Μέθοδος: Χρησιμοποιήθηκε το πειραματικό μοντέλο οστεοτομίας της μεσότητας της διάφυσης της δεξιάς ωλένης σε 40 λευκούς κονίκλους New Zealand. Τα πειραματόζωα χωρίστηκαν σε 5 ομάδες: τις ομάδες ελέγχου, πρεδνιζολόνης (2,5 mg/kg im), ινδομεθακίνης (2 mg/kg per os), μελοξικάμης (0,3 mg/kg im) και ροφεκοξίμπης (0,5 mg/kg per os). Σε όλες τις ομάδες χορηγήθηκαν συνολικά 5 δόσεις φαρμάκων, μία δόση την ημέρα του χειρουργείου και κατόπιν, από μία δόση τις επόμενες 4 μετεγχειρητικές ημέρες. Η πώρωση παρακολουθούταν ακτινολογικώς σε εβδομαδιαία βάση, τα πειραματόζωα θυσιάζονταν στις 6 εβδομάδες μετεγχειρητικά και λαμβάνονταν η χειρουργημένη δεξιά ωλένη καθώς και η αριστερή ακέραια ωλένη που χρησιμοποιούταν ως μάρτυρας. Τα οστικά δοκίμια υποβάλλονταν κατόπιν σε εμβιομηχανικές δοκιμασίες (παραμόρφωση 3 σημείων) και ιστομορφομετρική εξέταση. Αποτελέσματα: Από τα αποτελέσματά μας προέκυψε σαφής καθυστέρηση της πώρωσης στις ομάδες της πρεδνιζολόνης και της ινδομεθακίνης, τόσο εμβιομηχανικά όσο και ιστολογικά. Το φορτίο θραύσης πώρου ήταν 51% μικρότερο στην ομάδα της πρεδνιζολόνης και 37% μικρότερο στην ομάδα της ινδομεθακίνης συγκρινόμενο με την ομάδα ελέγχου (ρ<0,05). Οι αντίστοιχες τιμές για την ακαμψία του οστού ήταν 48% και 37% μικρότερες αντίστοιχα, ενώ για την ενέργεια θραύσης πώρου 36% και 29% αντίστοιχα (ρ<0,05). Στην ομάδα της μελοξικάμης παρατήθηκε επίσης μια ήπια καθυστέρηση της πώρωσης και οι αντίστοιχες τιμές για το φορτίο θραύσης, την ακαμψία και την ενέργεια θραύσης ήταν 21 %, 16% και 18% μικρότερες της ομάδας ελέγχου (ρ<0,05). Παρά ταύτα, σε 6 από τις 13 ιστομορφομετρικές παραμέτρους δεν υπήρχε στατιστικά σημαντική διαφορά από την ομάδα ελέγχου (ρ>0,05). Η ηπιότερη καθυστέρηση της πώρωσης παρατηρήθηκε στην ομάδα της ροφεκοξίμπης, στην οποία οι τιμές της ακαμψίας οστού (3% μικρότερη) και ενέργειας θραύσης (22% μεγαλύτερη) καθώς και 7 από τις 13 ιστομορφομετρικές παραμέτρους δεν είχαν στατιστικά σημαντικές διαφορές με την ομάδα ελέγχου (ρ>0,05). Συμπεράσματα: Από τα αποτελέσματά μας προέκυψε ότι όσο εκλεκτικότερος αναστολέας της COX-2 είναι ένα αντιφλεγμονώδες, τόσο λιγότερο επηρεάζει αρνητικά τις διεργασίες της πώρωσης. Όταν χρειάζεται να χορηγηθούν ΜΣΑΦ μετά από κάταγμα, προτείνεται η βραχυχρόνια χορήγηση ενός εκλεκτικού COX-2 αναστολέα.