Διερεύνηση του ρόλου του αυτόνομου νευρικού συστήματος στο σύνδρομο κακοήθους παρασυμπαθητικοτονίας

Abstract

Το σύνδρομο κακοήθους παρασυμπαθητικοτονίας έχει προσελκύσει το ερευνητικό ενδιαφέρον τα τελευταία χρόνια καθώς συμβαίνει σε ικανό αριθμό ατόμων και ο παθοφυσιολογικός της μηχανισμός είναι κατά μεγάλο μέρος αδιευκρίνιστος. Ο ρόλος του αυτόνομου νευρικού συστήματος φαίνεται να είναι σημαντικός δεν έχει ωστόσο κατανοηθεί πλήρως. Στη παρούσα μελέτη χρησιμοποιήσαμε τη δοκιμασία ανάκλισης για να εκτιμήσουμε τη διαγνωστική ικανότητα της μακράς δοκιμασίας (ευαισθησία, ειδικότητα, αναπαραγωγιμότητα). Σ’ ένα δεύτερο σκέλος της εργασίας μας χρησιμοποιήσαμε τη μέθοδο της ανάλυσης της μεταβλητότητος της καρδιακής συχνότητος τόσο κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας ανάκλισης όσο και κατά τη διάρκεια του 24ωρου που προηγείτοτης δοκιμασίας σε μια ομάδα ασθενών με παρασυμπαθητικοτονική συγκοπή και σε μια ομάδα φυσιολογικών μαρτύρων για να διερευνήσουμε το ρόλο του ΑΝΣ στη παθοφυσιολογία της παρασυμπαθητικοτονικής συγκοπής. Η ανάλυση της μεταβλητότητος της ΚΣ θεωρείται σήμερα η καλύτερη μη αιματηρή μέθοδος για την εκτίμηση της δραστηριότητος του ΑΝΣ. Χρησιμοποιήθηκε η φασματική ανάλυση της Μεταβλητότητας της Καρδιακής Συχνότητας για να εκτιμήσουμε τις τυχόν αλλαγές του ΑΝΣ κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας ανακλίσεως σε μια προσπάθεια να κατανοήσουμε τον ακριβή μηχανισμό που οδηγεί στο συγκοπτικό αποτέλεσμα. Χρησιμοποιήθηκε η φασματική ανάλυση της Μεταβλητότητας της Καρδιακής Συχνότητας για να εκτιμήσουμε τις τυχόν αλλαγές του ΑΝΣ κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας ανακλίσεως σε μια προσπάθεια να κατανοήσουμε τον ακριβή μηχανισμό που οδηγεί στο συγκοπτικό αποτέλεσμα. Ασθενείς με αναπαραγωγή της συγκοπής κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας ανακλίσεως παρουσιάζουν μια διαφορετική αντίδραση του ΑΝΣ σε ένα ορθοστατικό ερέθισμα γεγονός που ίσως υποδηλώνει μια συνυπάρχουσα δυσαυτονομία η οποία προδιαθέτει σε παρασυμπαθητικοτονικής αρχής συγκοπή. Φαίνεται ότι μια αδυναμία αγγειοσύσπασης στο σύστημα περιφερικού αγγειακού ελέγχου θα μπορούσε να αποτελεί ένα αρχικό φαινόμενο υπεύθυνο για την εν συνέχεια έκλυση αγγειοκινητικής συγκοπής. Η παρατήρηση αυτή επικουρείται από το γεγονός της αδυναμίας αύξησης του τόνου του συμπαθητικού στην αρχή της ανάκλισης σε συγκοπτικούς ασθενείς με θετική δοκιμασία όπως και από την πτώση της αρτηριακής πίεσης αμέσως μετά την ανάκλιση η οποία φθίνει στη συνέχεια προοδευτικά. Αυτή η έκπτωση επαρκούς αγγειοσύσπασης όπως και η σταδιακή πτώση της αρτηριακής πίεσης θα μπορούσε να ερμηνεύσει την εν συνέχεια αύξηση της συμπαθητικής δραστηριότητας η οποία σε συνδυασμό με την ελαττωμένη φλεβική επιστροφή μπορεί να ενεργοποιεί κοιλιακούς τασεουποδοχείς με αποτέλεσμα αντανακλαστική βραδυκαρδία και υπόταση. Ακολούθως μελετήσαμε αν ο παθοφυσιολογικός μηχανισμός διαφέρει ανάμεσα στις δυο ηλικιακές ομάδες με δεδομένη την ύπαρξη αρκετών διαφορών μεταξύ νέων και ηλικιωμένων σε σχέση με τα κλινικά χαρακτηριστικά, το ρυθμό και την μορφή της ανταπόκρισης στη δοκιμασία ανακλίσεως. Χρησιμοποιήθηκε η φασματική ανάλυση της Μεταβλητότητας της Καρδιακής Συχνότητας. Το σημαντικότερο εύρημα αυτή της μελέτης είναι ότι η συμπεριφορά του ΑΝΣ κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας ανακλίσεως είναι ίδια στους νέους και στους ηλικιωμένους ασθενείς υπονοώντας ότι ο παθοφυσιολογικός μηχανισμός της παρασυμπαθητικοτονικής συγκοπής είναι βασικά ο ίδιος και στις δυο υποομάδες. Θα πρέπει να σημειωθεί όμως ότι υπάρχουν σημαντικές ειδικές διαφορές μεταξύ των δυο υποομάδων. Αυτές οι διαφορές θα μπορούσαν να εξηγήσουν τους διαφορετικούς τύπους συγκοπτικής αντίδρασης που υπερέχουν σε αυτές τις δύο κατηγορίες ασθενών καρδιοαναστασταλτικοί στους νέους και αγγειοδιασταλτικοί στην ομάδα των ηλικιωμένων. Ειδικότερα σύμφωνα με τα παρόντα αποτελέσματα αν και υπήρχε απόσυρση του συμπαθητικού σε αντίδραση στη δοκιμασία ανακλίσεως και στις δύο ομάδες αυτή ήταν μεγαλύτερη στους ηλικιωμένους ασθενείς. Αυτή η μεγαλύτερη καταστολή του συμπαθητικού μπορεί να εξηγήσει την επακόλουθη αγγειοδιαστολή σε αυτούς τους ασθενείς. Τέλος διερευνήσαμε την αναπαραγωγιμότητα της Δοκιμασίας Ανακλίσεως σε ασθενείς με παρασυμπαθητικοτονική συγκοπή και τη συσχέτιση της με τις διακυμάνσεις του τόνου του Αυτονόμου Νευρικού Συστήματος οι οποίες τους καθιστούν κατά περιόδους περισσότερο επιρρεπείς σε συγκοπτικά επεισόδια. Η μελέτη δείχνει ότι στους ασθενείς με παρασυμπαθητικοτονική συγκοπή δεν παρατηρείται η σταθερότητα του ΑΝΣ των φυσιολογικών ατόμων άλλα αντιθέτως περιοδικές διακυμάνσεις της παρασυμπαθητικής δραστηριότητας οι οποίες τους καθιστούν κατά διαστήματα περισσότερο επιρρεπείς σε συγκοπτικά επεισόδια.