Η επίδραση της τοπικής ή συστηματικής χορήγησης θεραπευτικών σχημάτων στο βλεννογόνο του μέσου ωτός μετά από πρόκληση in vivo φλεγμονής

Abstract

Objective: Assessment of drug effect in a vivo experimental animal model of middle ear mucosal inflammation. Methods: One hundred seventy healthy rabbits weighting 1500-1800 gr were randomly divided in nine groups. In 10 animals (control group) 0.5 ml of a 20mg/ml histamine solution was injected transtympanically on the right. In the rest histamine challenge followed a three day pretreatment with anti-inflammatory drugs. The following experimental studies were performed: 1) comparison of group A (N=20): 1mg/kg per day dexamethasone im, and group B (N=20): 0.3 ml dexamethasone (1.2 mg) transtympanically on the right, 2a) comparison of group C (N=20): 0,1 ml hydroxyzine hydrochloride (100mg/2ml) im, and group E (N=20): 1.25 mg desloratadine per os, 2b) comparison of group D (N=20): 1.25 mg levocetirizine per os and group E, 3) comparison of group F (N=20): 1.25 mg levocetirizine + 1mg modelukast sodium per os and group A, 4) comparison of group G N=20): 0,3 ml ranitidine hydrochloride (25mg/ml) transtympanically on the right and group H (N=20): 0,3 ml piroxicam (20mg/ml) on the right. Middle ear mucosa was obtained for histopathology 30 minutes after histamine administration. The following parameters were assessed: inflammation, acute inflammatory component, presence of eosinophils, activity of the inflammation and fibrosis. A semi-quantitative grading of zero to three was used to quantify all parameters. Statistical analysis was performed with the non-parametric Mann-Whitney test. Results: 1) All differences (except fibrosis) were found to be statistically highly significant (p<0.001) for group B. 2a) All differences were found to be statistically very significant (p<0.01) for group C. 2b) All differences were found to be statistical significant (p<0.05) for group D. 3) All differences (except fibrosis) were found to be statistically significant (p<0.05) for group F. 4) Group H showed statistically highly significant differences for the parameters: edema, vascular dilation and eosinophils. Conclusions: The best anti-inflammatory action against histamine’s effects on middle ear mucosa was presented with dexamethasone (transtympanically), hydroxyzine hydrochloride (im), levocetirizine+ modelukast (per os) and piroxicam (transtympanically).

Σκοπός: Η αξιολόγηση της επίδρασης θεραπευτικών σχημάτων στο βλεννογόνο του μέσου ωτός σε in vivo μοντέλο φλεγμονής σε πειραματόζωα. Μεθοδολογία: Στη μελέτη έλαβαν μέρος 170 υγιή κουνέλια βάρους από 1500 έως 1800 gr. Σε 10 πειραματόζωα (ομάδα ελέγχου) πραγματοποιήθηκε πρόκληση φλεγμονής μέσου ωτός με ενδοτυμπανική έγχυση διαλύματος ισταμίνης 0,5ml (20mg/ml). Πριν την ενδοτυμπανική έγχυση διαλύματος ισταμίνης προηγήθηκε επί τρεις ημέρες αντιφλεγμονώδης αγωγή τοπικά ή συστηματικά. Έγιναν οι ακόλουθες πειραματικές μελέτες: 1) σύγκριση ομάδας Α (Ν=20): ενδομυϊκή ένεση φωσφορικής δεξαμεθαζόνης σε δόση 1mg/kg και ομάδας Β (Ν=20): ενδοτυμπανική έγχυση 0,3 ml διαλύματος φωσφορικής δεξαμεθαζόνης στο δεξί ους, 2α) σύγκριση ομάδας Γ (Ν=20): ενδομυϊκή χορήγηση 0,1 ml υδροχλωρικής υδροξυζίνης (100mg/2ml) και ομάδας Ε (Ν=20): per os χορήγηση 1.25 mg δεσλοραταδίνης, 2β) σύγκριση ομάδας Δ (Ν=20): per os χορήγηση 1.25 mg λεβοσετιριζίνης και ομάδας Ε, 3) σύγκριση ομάδας ΣΤ (Ν=20): per os χορήγηση 1.25 mg λεβοσετιριζίνης + 1mg modelukast sodium και ομάδας Α, 4) σύγκριση ομάδας Ζ (Ν=20): ενδοτυμπανική έγχυση 0,3 ml (25mg/ml) υδροχλωρικής ρανιτιδίνης και ομάδας Η (Ν=20): έγχυση 0,3 ml (διάλυμα 20mg/ml) πιροξικάμης. Τριάντα λεπτά μετά την ενδοτυμπανική έγχυση ισταμίνης πραγματοποιούνταν λήψη του βλεννογόνου του μέσου ωτός για ιστολογική εκτίμηση. Εξετάζονταν οι εξής παράμετροι: οίδημα, αγγειακή διάταση και υπεραιμία, φλεγμονή, παρουσία συστατικών οξείας φλεγμονής, παρουσία ηωσινοφίλων, φλεγμονώδης ενεργότητα και ίνωση. Τα αποτελέσματα συγκρίθηκαν χρησιμοποιώντας μία ημι-ποσοτική κλίμακα από το 0 έως το 3 και το μη-παραμετρικό Mann-Whitney U test. Αποτελέσματα: 1) Πάρα πολύ σημαντική στατιστική διαφορά (p<0.001), εκτός από την ίνωση, υπέρ της ομάδας Β. 2α) Πολύ σημαντική στατιστική διαφορά υπέρ της ομάδας Γ (p<0.01). 2β) Η στατιστική διαφορά των αποτελεσμάτων των ομάδων Δ και Ε ήταν σημαντική (p<0.05) υπέρ της ομάδας Δ. 3) Σημαντική στατιστική διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων (p<0.05) με υπεροχή της ομάδας ΣΤ. 4) Πάρα πολύ σημαντικές στατιστικά διαφορές (p<0.001) υπέρ της ομάδας Η βρέθηκαν για τα: οίδημα, διάταση των αγγείων, αριθμό ηωσινοφίλων. Συμπεράσματα: Από τις ουσίες που χρησιμοποιήθηκαν, την καλύτερη δράση έναντι των επιδράσεων ισταμίνης στην οξεία φάση φλεγμονής, εμφάνισαν οι ακόλουθες: δεξαμεθαζόνη (ενδοτυμπανικά), υδροχλωρική υδροξυζίνη (ενδομυϊκά), λεβοσετιριζίνη + modelukast (per os) και πιροξικάμη (ενδοτυμπανικά).